 |
| geralt / pixabay |
Το καλοκαίρι βρέθηκα σε παραλιακή πόλη της περιφέρειας. Ένα πρωινό στη θάλασσα κουβεντιάζαμε τις φοροδιαφυγικές εμπειρίες μας την προηγούμενη ημέρα, όπου σε ορισμένα συγκεκριμένα καταστήματα πρέπει να ζητήσεις την απόδειξη για να στη φέρουν. Υπολογίσαμε τα πολύ δυνατά μεροκάματα που έβγαιναν.
Του Στρατή Μαζίδη
Και κάπου εκεί, έκανε το λάθος μια φίλη. «Επειδή δηλαδή αυτοί δεν κόβουν αποδείξεις, εμάς μας κόβουν τις συντάξεις» μου είπε. Όχι φιλενάδα, κάνεις λάθος. Οι συντάξεις δεν κόβονται για αυτό. Επειδή κάποιοι έχουν την ταμειακή ως έκθεμα αλλά και γιατί κάποιοι το παρακάνουν με τη φορολογία, το αποτέλεσμα είναι τα συνήθη υποζύγια να πληρώνουμε μεγαλύτερα βάρη.
Η σύνταξη όμως δεν κόβεται για αυτό. Η συγκεκριμένη περίπτωση εργαζόταν σε κάποιον δημόσιο οργανισμό. Αποχώρησε τα παλιά καλά χρόνια με πρόωρη σύνταξη. Έχει μετρήσει πόσα χρόνια δούλεψε και πόσα συνταξιοδοτείται; Έχει αθροίσει πόσα χρήματα έβαλε στο σύστημα με τις εισφορές της και πόσα, πολύ περισσότερα, έχει εισπράξει ως σήμερα;
Αναλογίζεται πως με αναλογία εργαζόμενων και συνταξιούχων σχεδόν 1:1, με μισθούς 400 ευρώ και συντάξεις λίγο ή πολύ μεγαλύτερες δημιουργείται ένα κενό που δεν καλύπτεται ει μη μόνο με δανεισμό ή έξτρα φορολογία ή περικοπή των συντάξεων;
Κατά μία έννοια κι επειδή υπάρχουν άνθρωποι που σταμάτησαν να εργάζονται από σχετικά μικρή ηλικία, ξεζουμίζονται φορολογικά οι υπόλοιποι. Να τα λέμε κι αυτά.