Σύγχυση απόλυτη. Πραγματικότητα και προσδοκίες σε πλήρη διάσταση. Με τους εκάστοτε κυβερνώντες να αποφεύγουν την αλήθεια, όπως ο διάβολος το λιβάνι, η κοινωνία έχει σταθερή κατεύθυνση προς το στρόβιλο της αυταπάτης. Μια κοινωνική αυταπάτη που ενισχύεται από τις εκάστοτε προσχηματικές παραχωρήσεις της πολιτικής εξουσίας. Από τις παραπαίουσες προσπάθειες του πολιτικού προσωπικού. Από την ανάγκη του πολίτη να προσδεθεί στην ελπίδα, με την έννοια ότι η ελπίδα έχει μέλλον.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και η ελπίδα σε τούτο τον τόπο δεν φαίνεται να έχει μέλλον. Κρατούντες και μη ψεύδονται ασυστόλως. Και επειδή δεν διακρίνονται για την ικανότητά τους, ολισθαίνουν και σε "γκάφες", που αποκαλύπτουν το γκροτέσκο "πρόσωπο" της πολιτικής.
Ετσι δεν επιμετράται το σταθμητό. Πολιτική και κοινωνία μεταφέρονται στο χώρο του αστάθμητου. Στη συμβατική σήμανση του αδιατύπωτου. Φτάσαμε σ' αυτή την αθλία κατάσταση ως κοινωνία και ως χώρα, γιατί για πολλά χρόνια αρκετές γενιές, τρεφόντουσαν και τρέφονται με ψευδαισθήσεις.
Η πολιτική λιβρέα του χθες εξακολουθεί να εντυπωσιάζει τους αφελείς και τους εύπιστους. Η φρεναπάτη είναι δημιούργημά της. Η αλήθεια όχι. Ετσι χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας. Και περάσαμε στην αντίπερα όχθη: να θεωρούμε την πολιτική "φυσιολογική σχιζοφρένεια", αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της στο νευρικό μας σύστημα!
Το επείγον χρέος της πολιτικής δεν μας αφορά. Μένουμε στην επιφάνεια και στις εντυπώσεις. Πιστεύουμε σε μύθους και λόγια παχυλά. Καμία προσκόλληση στην πίστη του απτού. Σε άλλες κοινωνίες, η κοινωνική ανάγκη πάντα ή σχεδόν πάντα καταλύει τους μύθους για χάρη της αλήθειας, αφήνοντας την πολιτική να ποντοπορεί καταμεσίς στον ωκεανό ενός απροσδιόριστου στόχου.