Καθώς θα πλησιάζει η συζήτηση της Novartis στη Βουλή, δηλαδή η συζήτηση της σκευωρίας για σπίλωση πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία εμπλέκονται πλέον και πολιτικά πρόσωπα, θα ακούσετε ένα ολόκληρο ορυμαγδό από έξω-θεσμικές και αντί-θεσμικές ανοησίες.
- Με κεντρική ιδέα: ότι, πρώτον οι πρώην Πρωθυπουργοί δεν πάνε σε δίκη - και πρωτίστως δεν πάνε φυλακή.
- Και ότι, δεύτερον, κάτι τέτοιο είναι λέει, «ρεβανσισμός», που υπονομεύει την «εθνική συμφιλίωση» και την «πολιτική συναίνεση».
Για να το πω όσο πιο «ευγενικά» γίνεται, αυτά όλα είναι εκφράσεις πολιτικής υπανάπτυξης και διαιωνίζουν τις αναπηρίες του πολιτικού μας συστήματος.
- Πρώτα-πρώτα είναι ΨΕΜΑΤΑ!
Απόλυτα ξεκάθαρα και κραυγαλέα ψέματα.
Μόνο άσχετοι μπορούν να τα πιστεύουν ή να τα επαναλαμβάνουν! Ή όσοι νομίζουν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους.
Ασφαλώς και οι πρώην πρωθυπουργοί (ή πρόεδροι) μπορούν να παραπεμφθούν σε δίκες, στις ευνομούμενες δυτικές δημοκρατίες.
Κι αυτό έχει συμβεί - παλαιότερα και πρόσφατα και τώρα.
- Ο Μπετίνο Κράξι, Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός της Ιταλίας στη δεκαετία του ’80, παραπέμφθηκε σε δίκη το 1993 για διαφθορά, δραπέτευσε στο εξωτερικό, δικάστηκε και καταδικάστηκε απών. Και πέθανε στο εξωτερικό γιατί δεν μπορούσε να επιστρέψει.
- Ο μετέπειτα κατ’ επανάληψιν Πρωθυπουργός της Ιταλίας (για τα επόμενα 20 χρόνια) Σίλβιο Μπερλουσκόνι, επίσης παραπέμφθηκε και καταδικάστηκε πολλές φορές και για σωρεία αδικημάτων.
- Δύο Γάλλοι Πρόεδροι επίσης παραπέμφθηκαν μετά το τέλος της θητείας τους και καταδικάστηκαν, τουλάχιστον πρωτοδίκως: Ο Ζάκ Σιράκ και ο Νικολά Σαρκοζύ (ο τελευταίος τέθηκε κάποια στιγμή και «υπο προσωριή κράτηση»…)
- O Πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα δικάστηκε καταδικάστηκε και πήγε φυλακή (επί δημοκρατικού πολιτεύματος). Κι ακόμα στη φυλακή βρίσκεται.
- Το 1973 κινήθηκε διαδικασία παραπομπής κατά εν ενεργεία Προέδρου των ΗΠΑ, του Ρίτσαρντ Νίξον (impeachment). Βέβαια, ο Νίξον απέφυγε την δίκη, διότι ήλθε σε συμβιβασμό με το Κογκρέσο και παραιτήθηκε. Πάντως το γεγονός ότι κινήθηκε η διαδικασία παραπομπής του και ο ίδιος αναγκάστηκε σε συμβιβασμό, αποδεικνύει ότι η παραπομπή εν ενεργεία Προέδρου στις ΗΠΑ είναι απολύτως εφικτή.
- Αμέσως μετά την εκλογή του τωρινού Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ υπήρξαν κινήσεις και διεργασίες για την παραπομπή - και αυτού! Τελικά δεν προέκυψαν στοιχεία και έπεσε στο κενό η όλη προσπάθεια. Αλλά και μόνο το ότι συζητήθηκε για τόσο πολύ από τόσους πολλούς, δείχνει πως είναι κάτι απολύτως εφικτό. Όχι «αδιανόητο», όπως το παρουσιάζουν εδώ.
- Tέλος για την Ιστορία, δύο εν ενεργεία Πρόεδροι των ΗΠΑ έχουν παραπεμφθεί: Ο Andrew Jackson το 1869 και ο Bill Clinton το 1999. Ο τελευταίος για «ψευδορκία» και «παραπλάνηση της Δικαιοσύνης», κατά την διερεύνηση της σχέσης του με την Μόνικα Λεβίνσκι.
(Τότε ο Κλίντον είχε καταθέσει αρχικά, ότι δεν είχε κάνει σεξ με τη νεαρή βοηθό του. Ύστερα αυτή προσκόμισε… λεκέδες στο φουστάνι της που αποδείχθηκε πως ήταν από δικό του σπέρμα! Κι ύστερα ο ίδιος ο Κλίντον δικαιολογήθηκε ότι… δεν είχε πει ψέματα! Όντως, δεν είχε «σεξ» μαζί της με τη… «βιβλική» έννοια: της «διείσδυσης»! Διότι το… «προφορικό σεξ» (oral sex) δεν περιλαμβάνει «διείσδυση στον κόλπο» και έτσι, κατά τη γνώμη του, δεν θεωρείται σεξ με τη «βιβλική έννοια»!
Αυτή ήταν η «δικαιολογία» που επικαλέστηκε τότε ο Κλίντον. Επί λέξει.
Μα το Θεό, σας λέω. Να μη χαρώ τον… Πολάκη!
Να σημειωθεί πως και ο Andrew Johnson και ο Bill Clinton, απαλλάχθηκαν αργότερα από τη Γερουσία.
Αλλά και οι δύο και παραπέμφθηκαν και δικάστηκαν! Και μάλιστα παραπέμφθηκαν εν ενεργεία. (Και απαλλάχθηκαν αμφότεροι με οριακές πλειοψηφίες…)
- Παρατήρηση πρώτη: Στις ΗΠΑ το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί ή όχι να παραπεμφθεί, να δικαστεί και να καταδικαστεί ένας πρώην Πρόεδρος. Αυτό θεωρείται δεδομένο και αδιαμφισβήτητο. Γιατί αλλιώς, παραβιάζεται το θεμέλιο της δημοκρατίας που επιβάλει να μην υπάρχει κανείς «υπεράνω του νόμου».
Το ερώτημα είναι, αν μπορεί να παραπεμφθεί εν ενεργεία Πρόεδρος! Εδώ υπάρχει πραγματικό πρόβλημα: Γιατί κάποιοι υποστήριξαν βασίμως, ότι η παραπομπή ενός εν ενεργεία Προέδρου θα παραβίαζε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών – καθώς ο Πρόεδρος είναι επί κεφαλής της Εκτελεστικής, τον παραπέμπει το Κογκρέσο (ή Νομοθετική) και τον δικάζει Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (η Δικαστική εξουσία).
Παρ’ όλα αυτά, ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα (federalist papers) μέχρι τη σύγχρονη εποχή η απάντηση είναι ξεκάθαρα: ΝΑΙ! Ακόμα και εν ενεργεία Πρόεδρος μπορεί να παραπεμφθεί (υπό αυστηρές προϋποθέσεις, ασφαλώς).
Και έχει συμβεί δύο φορές για εν ενεργεία Προέδρους.
Για πρώην Πρόεδρο δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης. Ασφαλώς – και αυτονοήτως μπορεί να παραπεμφθεί, να δικαστεί και να καταδικαστεί ακόμα.
- Παρατήρηση δεύτερη: όσοι στην Ελλάδα αμφισβητούν «αν μπορεί πρώην Πρωθυπουργός να παραπεμφθεί» είναι οι ίδιοι, που θεωρούσαν… «δεδομένη» την παραπομπή το Ντόναλντ Τράμπ τα προηγούμενα τρία χρόνια (αμέσως μετά την εκλογή του),
- είναι οι ίδιοι που πιθανολογούν και εύχονται σήμερα την παραπομπή σε δίκη του τωρινού Πρωθυπουργού της Βρετανίας, Boris Johnson,
- είναι οι ίδιοι που σχεδόν επιζητούν την παραπομπή του Σαλβίνι στην Ιταλία (αναπληρωτή Πρωθυπουργού μέχρι πριν ένα μήνα),
- είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν για τις αλλεπάλληλες παραπομπές και καταδίκες του άλλου πρώην Πρωθυπουργού της Ιταλίας, Silvio Berlusconi.
(Και στο ενδιάμεσο πανηγύριζαν κάποτε και για τις παραπομπές των Γάλλων Προέδρων, Σιράκ και Σαρκοζί).
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις παραπομπές αρχηγών κυβερνήσεων ή αρχηγών κρατών, εφ’ όσον είναι δεξιοί ή κεντροδεξιοί!
Η συνείδηση τους «συνεγείρεται» και ο θυμός τους «ανταριάζει», μόνον αν πρόκειται για παραπομπές κεντροαριστερών ή αριστερών Πρωθυπουργών – ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
- Παρατήρηση τρίτη: όλες οι παλαιότερες και πιο πρόσφατες παραπομπές - ή παρά λίγο παραπομπές - Προέδρων και Πρωθυπουργών σε άλλες δημοκρατικές χώρες στον κόσμο, έγιναν για αδικήματα σοβαρά μεν (ενίοτε και λιγότερο… σοβαρά, βέβαια) πάντως πολύ πιο «ελαφρά» απ’ αυτό που προκύπτει εδώ, με την υπόθεση Novartis, όπως εξελίχθηκε: και αφορά πια στη σκευωρία σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων!
Τις περισσότερες φορές στις άλλες χώρες που παραπέμφθηκαν αρχηγοί κράτους, ήταν για δωρεές προς τα κόμματά τους, που δεν δηλώθηκαν κανονικά.
Κάποιες, για δωροληψία. Κάποιες, για απόπειρα συγκάλυψης εγκληματικών πράξεων (Νίξον) και παρεμπόδιση Δικαιοσύνης.
Δηλαδή για κάλυψη αθέμιτων χρηματοδοτήσεων ή για κάλυψη παρανομιών συνεργατών τους.
Και φυσικά έχουμε και τα… «πλουμιστά σκάνδαλα» του Μπερλουσκόνι (Μπούγκα-Μπούγκα κλπ.)
Όμως τέτοια κατηγορία για σύσταση συμμορίας και επιστράτευση στημένων ψευδομαρτύρων για την σπίλωση και ηθική εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων τους δεν υπήρξε πουθενά και ποτέ!
(Για την ακρίβεια έχουν υπάρξει τέτοια κρούσματα, μόνο σε τριτοκοσμικές μπανανίες – άρα μη συγκρίσιμες με τα δικά μας, εδώ. Υποτίθεται…)
- Μέχρι τις επαναστάσεις του 1848 οι εστεμμένοι μονάρχες διεκδικούσαν το προνόμιο να κυβερνούν «ελέω Θεού» και ταυτόχρονα να είναι «υπεράνω του νόμου» – και μόνον αυτοί!
Μετά το 1848 καταργήθηκε το προνόμιο οποιουδήποτε να επικαλείται ότι βρίσκεται υπεράνω του νόμου. Σε κάποιες περιπτώσεις, τότε καταργήθηκε και η Μοναρχία. Και όπου διατηρήθηκε, επρόκειτο πια για «ανεύθυνους άρχοντες». Που ως «ανεύθυνοι» δεν μπορούσαν να δικαστούν - αλλά πλέον δεν μπορούσαν και να «διοικούν»! Ακόμα κι αυτοί, όμως, καίτοι «ανεύθυνοι» πλέον, μπορούσαν να εξαναγκαστούν σε παραίτηση (abdication), αν παραβίαζαν κάποιους «κανόνες» - ακόμα και άγραφους! Όπως συνέβη το 1936, με το Βασιλέα Εδουάρδο τον Όγδοο της Αγγλίας - το θείο της σημερινής Ελισσάβετ.
Σε κάθε περίπτωση υπεύθυνοι άρχοντες, και δη εκλεγμένοι, λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη!
Η αμφισβήτηση αυτής της πραγματικότητας στην Ελλάδα, μας πηγαίνει πίσω από το 1848! Δεν είναι απλώς «σύμπτωμα υπανάπτυξης».
Είναι κραυγαλέα επιστροφή σε προ-νεωτερικές καταστάσεις. Κυριολεκτικά «παλινδρόμηση» στο ancient regime!
- Δεν είναι θέμα «πολιτικής συναίνεσης»! Συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει, αν τη γλιτώσουν όσοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν το πολίτευμα.
Διότι αν «τους πέρναγε», θα μπορούσαν να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους σπιλώνοντας με σκευωρίες προστατευομένων ψευδομαρτύρων, όλους τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Και να κυβερνούν «για πάντα».
Κι αν μείνει ατιμώρητη η σκευωρία που αποκαλύφθηκε σήμερα, τότε μπορεί το παράδειγμα τους να το ακολουθήσουν και κάποιοι άλλοι στο μέλλον. Οι οποίοι θα είναι, ενδεχομένως, λιγότερο ανόητοι. Και θα στήσουν την σκευωρία τους πολύ καλύτερα, θα γίνει πιστευτή και θα «επιτύχει»την επόμενη φορά.
Αυτά τα «εκτρώματα» πρέπει να αποκαλύπτονται και να τιμωρούνται παραδειγματικά! Αλλιώς θα ανακυκλωθούν και θα διαλύσουν το πολίτευμα.
- Δεν είναι θέμα «πολιτικής συναίνεσης», επίσης, διότι η συναίνεση σημαίνει να ξεπεράσουμε τα λάθη και τις διχόνοιες του παρελθόντος. Και με βάση αυτή την εκτόνωση των παθών, να στήσουμε μια καλύτερη συνεννόηση με διαφορετικούς κανόνες στο εξής.
Είδατε τίποτε απ’ όλα αυτά από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ;
- Ψέματα έλεγε και ψέματα εξακολουθεί να λέει.
- Εξαπάτησε τον κόσμο κι εξακολουθεί να τον εξαπατά.
- Συκοφάντησε τους αντιπάλους του και εξακολουθεί να τους συκοφαντεί.
Τον ακούσατε χθες στη Θεσσαλονίκη από το βήμα της ΔΕΘ:
Εξακολουθεί να προκαλεί και να απειλεί! Από θέση αδυναμίας ευρισκόμενος. Σκεφτείτε να βρισκόταν ξανά σε θέση ισχύος.
Μπορείτε να απαντήσετε στις ύβρεις με ύβρεις; Όχι!
Μπορείτε να απαντήσετε στο απύθμενο θράσος του με αντίστοιχο θράσος;
Μπορείτε να είστε τόσο αδίστακτοι, τόσο λαϊκιστές και τόσο ανεύθυνοι; Όχι!
Άρα το μόνο που μένει, η μοναδική «άμυνα» σε τέτοια «κακοήθεια», είναι να του βρείτε όλα τα σκάνδαλα - τα μεγάλα μόνο (δεν χρειάζεται να ασχοληθείτε με τα απειράριθμα μικρότερα) και μόνο τα τρανταχτά και κραυγαλέα, για να τον τιμωρήσετε! Κατά πως προβλέπουν οι νόμοι και το πολίτευμα.
Γιατί το πολίτευμα μας προβλέπει: και Εξεταστικές και Προανακριτικές και Ειδικά Δικαστήρια.
Ασφαλώς αν τον «τελειώσετε», κάποιος άλλος ηγέτης θα αναδειχθεί στο χώρο του. Αλλά εκείνος θα το σκεφτεί δέκα φορές πριν επιχειρήσει τα ίδια - αν στο μεταξύ έχει τιμωρηθεί παραδειγματικά ο προκάτοχός του.
Τότε και μόνον τότε, ο επόμενος θα είναι αναγκαστικά πιο «υπεύθυνος».
Και με εκείνον, θα μπορείτε να κάνετε συναίνεση.
Όχι με το θρασίμι – που αποδεικνύεται και αδιόρθωτο!
ΥΓ. Πώς γίνεται τη «συναίνεση» και την «ομοψυχία» να τη θυμούνται κάποιοι μόνον όταν κινδυνεύουν να κάτσουν στο σκαμνί Αριστεροί και Κεντροαριστεροί;
Γιατί όταν ο Τσίπρας παρέπεμπε με σκανδαλώδη τρόπο δέκα πολιτικούς αντιπάλους του, κανείς δεν μιλούσε τότε για «ομοψυχία» και «συναίνεση».
Λες και οι Αριστεροί πολιτικοί είναι «ταμπού» που δεν πρέπει να τους αγγίζει κανείς – ακόμα κι όταν η ενοχή του βρομάει από μακριά.
Ενώ οι αντίπαλοί τους είναι «ράκη», που μπορεί όποιος θέλει να τα διασύρει, ακόμα και όταν η αθωότητά τους φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.
- Αυτή την εμετική υποκρισία, κόψτε την!
- Αυτή την κραυγαλέα μεροληψία, σταματήστε την!
Δεν έχει σχέση ούτε με τη θεσμική λογική της δημοκρατίας, ούτε με την ισονομία, ούτε με την ανάγκη εθνικής ενότητας.
Είναι φοβικότητα απέναντι στα θρασίμια της Αριστεράς και ύποπτη συγκάλυψη των αμαρτημάτων τους.
Που δεν καλύπτονται πια.
Ο λαός το γνωρίζει και η κοινωνία βοά!