 |
| pixel2013 / Pixabay |
Παρουσίαση Freepen.gr
"Η ευρωπαϊκή υπερηφάνεια ή η ευρωπαϊκή αυτοσυνειδησία εξαρτάται από την απόρριψη της ευρωπαϊκής ιστορίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού! Δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με τις χριστιανικές ρίζες και θέλουμε απολύτως να καλωσορίσουμε απόλυτα το Ισλάμ".
Ο Manent έκανε αυτή τη δήλωση στο μηνιαίο γαλλικό, Causeur. Ανέφερε, για παράδειγμα, την Τουρκία:
"Ήταν πολύ σαφές ότι όχι μόνο ο μαζικά ισλαμικός χαρακτήρας (ακόμη και πριν από τον Ερντογάν) δεν αποτελούσε εμπόδιο αλλά είδος κινήτρου, λόγο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Τελικά θα ήταν η οριστική απόδειξη ότι η Ευρώπη θα είχε αποσυνδεθεί και απελευθερωθεί από τη χριστιανική της εξάρτηση".
Τα νότια σύνορα της Ευρώπης είναι τώρα η πρώτη γραμμή αυτής της μαζικής μετανάστευσης. Η Ιταλία κινδυνεύει να γίνει αυτό το στρατόπεδο προσφύγων. Τους τελευταίους μήνες, η Ιταλία αντιμετώπισε μια σειρά από σκάφη από την Αφρική που αμφισβήτησαν την πολιτική της: πρώτα το Sea Watch 3, στη συνέχεια το Open Arms και τελικά το Ocean Viking. Μέχρι λίγο πριν από τις εκλογές του Μαρτίου του 2018, οι μετανάστες διέσχιζαν τη Μεσόγειο με ρυθμό 200.000 ετησίως.
Δεδομένου ότι οι ευρωπαίοι υπουργοί ασφάλειας δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν για τη μεσογειακή κρίση των προσφύγων, ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας Matteo Salvini, πρόθυμος να παραμείνει ουσιαστικά μόνος, επέλεξε να κλείσει τα ιταλικά λιμάνια. Παρόλο που το ιταλικό δικαστήριο προσπάθησε να του χρεώσει "απαγωγή" των μεταναστών, η πολιτική του Salvini λειτούργησε και οι αφίξεις κατέρρευσαν. Κατά τους δύο πρώτους μήνες του 2019, 262 μετανάστες έφτασαν στην Ιταλία δια θαλάσσης, σε σύγκριση με 5.200 την αντίστοιχη περσινή περίοδο και περισσότερους από 13.000 κατά την ίδια περίοδο του 2017.
Η ιταλική κυβέρνηση κατέρρευσε στις 20 Αυγούστου. Υπάρχει τώρα η μεγάλη πιθανότητα να αντικατασταθεί από ένα νέο αριστερό συνασπισμό υπέρ της μετανάστευσης. Ένα πλοίο που προσπάθησε να φέρει στην Ιταλία 356 μετανάστες από την Αφρική, περισσότεροι από όλους τους πρώτους δύο μήνες, βρίσκεται στη θάλασσα από τότε που ανέλαβε τους μετανάστες από τις 9-12 Αυγούστου, ενώ περίμενε την άδεια να καταπλεύσει. Σε μια κατάσταση μετά την άλλη, οι ΜΚΟ προσπαθούν να σπάσουν το εμπόδιο του Σαλβίνι στην παράνομη μετανάστευση.
Ένα πλοίο το έκανε ήδη. Ένας από τους καπετάνιους του Sea Watch 3, Γερμανός πολίτης, η Pia Klemp, τιμάται ακόμη και από την πόλη του Παρισιού για το σπάσιμο του ιταλικού αποκλεισμού. Σύμφωνα με την άλλη Γερμανίδα καπετάνιο, Carola Rackete: "Η ζωή μου ήταν εύκολη ... είμαι λευκή, γερμανίδα, γεννημένη σε πλούσια χώρα και με το σωστό διαβατήριο" - σαν να ήταν η αποφασιστικότητα της να βοηθήσει τους μετανάστες, λόγια, που σχετίζονται με τη συγκριτικά προνομιούχο ζωή που ζει στη Δύση.
Είναι μια λανθασμένη μαρξιστική αντίληψη μεταξύ των νέων στην Ευρώπη ότι εάν είστε επιτυχείς ή άνετοι, μπορεί να είναι μόνο εις βάρος της ανθρωπότητας: «Αν κερδίσω, κάποιος άλλος πρέπει να χάσει». Φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία ιδέα σε όλα τα "win-win" - "Αν κερδίσω, όλοι μπορείτε να κερδίσετε πάρα πολύ: ο καθένας μπορεί να κερδίσει!" - που στηρίζει μια οικονομία ελεύθερης αγοράς και έχει αναδείξει τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου τόσο θεαματικά από τη φτώχεια. Πολλοί από τους νέους βλέπουν μόνο τα εμπόδια που πρέπει να διασπαστούν. Ο Pascal Bruckner το χαρακτήρισε "η τυραννία της ενοχής".
Δυστυχώς, η τιμή του πολιτιστικού σχετικισμού έχει γίνει ορατή στην Ευρώπη. Η αποσύνθεση των δυτικών εθνικών κρατών είναι τώρα μια πραγματική δυνατότητα. Ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας - που χτίστηκε σε μια βάση της δημογραφικής παρακμής, της μαζικής αποχριστιανοποίησης και της πολιτιστικής αυτοδιάθεσης - δεν είναι παρά μια μεταβατική φάση που κινδυνεύει να οδηγήσει στον κατακερματισμό της Δύσης. Μεταξύ των λόγων για αυτό, ο ιστορικός David Engels ανέφερε τη "μαζική μετανάστευση, τη γήρανση του πληθυσμού, τον εξισλαμισμό και τη διάλυση των εθνικών κρατών".
Η μαζική μετανάστευση έχει ήδη υπονομεύσει την ενότητα και την αλληλεγγύη των δυτικών κοινωνιών και - σε συνδυασμό με τη δαιμονοποίηση του Ισραήλ με την ελπίδα να αποκτήσει φθηνό πετρέλαιο και την πρόληψη της τρομοκρατίας - έχει αποσταθεροποιήσει την πολιτική συναίνεση μετά το 1945.
Η πολιτική των ανοιχτών θυρών της Angela Merkel - «Wir schaffen das» - οδήγησε σε ένα δεξί κόμμα στο κοινοβούλιο της. Η εναλλακτική λύση για τη Γερμανία (AFD) προηγείται τώρα στις δημοσκοπήσεις στις περιφερειακές εκλογές στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο κυβερνούσε τη χώρα υπό τον Πρόεδρο François Hollande, εξαφανίστηκε. Οι δικτατορίες των Βρυξελλών σχετικά με τη μετανάστευση και τις ποσοστώσεις έσπασαν την ενότητα της Ευρώπης και οδήγησαν στην εικονική «απόσχιση» των χωρών του Visegrad (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία). Η ουτοπία της μετανάστευσης στη Σουηδία έφερε ένα λαϊκιστικό κόμμα της δεξιάς στο κοινοβούλιο και η άφιξη μισού εκατομμυρίου λαθρομεταναστών έσπρωξε στην κορυφή τη Λέγκα του Matteo Salvini
Είτε μοιάζει είτε όχι, η Ευρώπη φαίνεται να αισθάνεται μια υπαρξιακή πολιτιστική απειλή από αυτές τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Δεν υπάρχει μόνο η πίεση της παράνομης μετανάστευσης. υπάρχει επίσης πίεση από τη νόμιμη μετανάστευση. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι ζήτησαν άσυλο στη Γαλλία το 2017, έναν "ιστορικό" αριθμό και περισσότερες από 123.000 αιτήσεις το 2018. Στη Γερμανία, το 2018 υπήρχαν 200.000 αιτήματα ασύλου.
Αυτός ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει ακόμη το Brexit, την βρετανική ψήφο να εγκαταλείψει την ΕΕ. Σύμφωνα με τον γερμανό δημοσιογράφο Jochen Bittner, που έγραψε στο The New York Times πέρυσι:
"Στα τέλη του 2015, η εκστρατεία για το Brexit άρχισε να εμφανίζει πλακάτ που έδειχναν την έξοδο προσφύγων από τη Συρία και άλλες χώρες μέσω των Βαλκανίων και τους κοσμούσαν με σλόγκαν όπως το Breaking Point και το Take Back Control. Η πολιτική για τις ανοιχτές πόρτες, το μήνυμα έπληξε εκατομμύρια ανησυχούντες Βρετανούς και Ευρωπαίους. Δεν ήταν συμπτωματικό ότι γύρω από αυτό το διάστημα η υποστήριξη για τον Brexit άρχισε να ανεβαίνει".
Αντί να κλαίει συνεχώς για το "λαϊκισμό" και τον "εθνικισμό", θα μπορούσε η Ευρώπη να επανεξετάσει την απόφασή της;
Επί του παρόντος, η Ευρώπη που υποσχέθηκε να αποφύγει την κατασκευή περισσότερων τειχών μετά το 1989, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, αυξάνει το ένα μετά το άλλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από μια άνευ προηγουμένου κατάσταση. Υπάρχει το ισπανικό φράγμα 15 μέτρων στη Θέουτα και τη Μελίλια. Το ουγγρικό τείχος του Πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν. Ένα στο Calais στη Γαλλία. Ακόμη ένας αυστριακός φράχτης στα σύνορα με την Ιταλία, επίσης ένα φράκτη θέλει να χτίσει η Σλοβενία στα σύνορά της με την Κροατία και το φράγμα των Σκοπίων στα σύνορά τους με την Ελλάδα.
Αυτή η μαζική μετανάστευση αλλάζει την εσωτερική σύνθεση της Ευρώπης. Στην Αμβέρσα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο Βέλγιο και την πρωτεύουσα της Φλάνδρας, τα μισά παιδιά στα δημοτικά σχολεία είναι μουσουλμάνοι. Στην περιοχή των Βρυξελλών, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για την αλλαγή με τη μελέτη της συμμετοχής των τάξεων θρησκείας στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: 15,6% παρακολουθούν Καθολικές τάξεις, 4,3% Προτεσταντικές και Ορθόδοξες τάξεις, 0,2% παρακολουθούν μαθήματα ιουδαϊσμού και 51,4% ισλαμικές τάξεις (12,8% παρακολουθούν μαθήματα «κοσμικής δεοντολογίας»). Είναι σαφές τώρα τι θα συμβεί στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η μετανάστευση βρίσκεται στην κορυφή των ανησυχιών του βελγικού πληθυσμού.
Η Μασσαλία, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, είναι ήδη 25% μουσουλμανική. Το Ρότερνταμ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στις Κάτω Χώρες, είναι 20% μουσουλμανική. Το Μπέρμιγχαμ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βρετανίας, είναι 27% μουσουλμανική. Εκτιμάται ότι σε μια γενιά το ένα τρίτο των πολιτών της Βιέννης θα είναι μουσουλμάνοι. "Η Σουηδία βρίσκεται σε μια κατάσταση στην οποία ποτέ δεν βρέθηκε σύγχρονη χώρα στη Δύση", παρατήρησε ο Christopher Caldwell. Σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο Pew, η Σουηδία μπορεί να είναι 30% μουσουλμανική έως το 2050. και 21% στην απίθανη περίπτωση που η ροή των μουσουλμάνων μεταναστών σταματήσει εντελώς. Σήμερα, το 30% των βρεφών της Σουηδίας έχουν μητέρες που γεννιούνται στο εξωτερικό. Η πόλη Leicester στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι σήμερα 20% μουσουλμανική. Στο Luton, από τους 200.000 κατοίκους, οι 50.000 είναι μουσουλμάνοι. Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του πληθυσμού στη Γαλλία μεταξύ 2011 και 2016 προήλθε από τις μεγάλες αστικές περιοχές της χώρας. Στην κορυφή είναι η Λυών, η Τουλούζη, το Μπορντό και η περιοχή του Παρισιού, σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε το Γαλλικό Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών Μελετών. Στη Λυών υπάρχουν περίπου 150.000 μουσουλμάνοι σε πληθυσμό 400.000 κατοίκων. Σύμφωνα με ένα άρθρο, το 18% των νεογέννητων στη Γαλλία φέρουν ένα όνομα που είναι μουσουλμανικό. Κατά τη δεκαετία του 1960, ο αριθμός ήταν 1%.
Στο πιο ακραίο σενάριο, τα ποσοστά των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη το 2050 υπολογίζονται ως εξής: Γαλλία (18%), Ηνωμένο Βασίλειο (17,2%), Κάτω Χώρες (15,2%), Βέλγιο (18,2%), Ιταλία (19,7%), την Αυστρία (19,9%), τη Νορβηγία (17%). Το 2050 είναι λίγο πέρα από τον ορίζοντα. Τι, λοιπόν, πρέπει να αναμένεται σε δύο ή τρεις γενιές, όταν ο πρόσφατος ιστορικός Bernard Lewis είπε ότι η Ευρώπη θα γίνει "στο τέλος" ισλαμική;
Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή νοοτροπία αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, σαν να είναι πολύ σοβαρή η πρόκληση για να αντιμετωπιστεί. "Η ασταμάτητη εξέλιξη αυτού του συστήματος με κάνει να σκέφτομαι ένα τσάι πάνω στο Τιτανικό", γράφει ο εξέχοντος Γάλλος φιλόσοφος Alain Finkielkraut.
"Το κλείσιμο του ματιού δε θα εμποδίσει μια τραγωδία από το να συμβεί. Ποιο θα είναι το πρόσωπο της Γαλλίας σε πενήντα χρόνια; Τι θα είναι οι πόλεις Mulhouse, Roubaix, Nantes, Angers, Toulouse, Tarascon, Μασσαλία και το ολόκληρο το τμήμα Seine Saint-Denis πως θαμοιάζει;"
Εάν ο πληθυσμός αλλάξει, ο πολιτισμός ακολουθεί. Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας Éric Zemmour, "μετά από έναν ορισμένο αριθμό, η ποσότητα γίνεται ποιότητα".
Ενώ η δύναμη του ευρωπαϊκού χριστιανισμού φαίνεται να πέφτει από έναν δημογραφικό και πολιτιστικό γκρεμό, το Ισλάμ κάνει γιγάντια βήματα. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα μετανάστευσης και γεννήσεων. είναι επίσης επιρροή. "Το Σεπτέμβριο του 2002 συμμετείχα σε μια συνάντηση των πολιτιστικών κέντρων των κορυφαίων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες", αναφέρει ο Γερμανός-Συριακός διανοούμενος Bassam Tibi, Ομότιμος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν.
"Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε με θέμα «Σκέψη για την Ευρώπη», ενώ δόθηκε ο τίτλος «Ισλάμ στην Ευρώπη». Εκεί, με ενόχλησε να ακούω τον Tariq Ramadan να μιλά για την Ευρώπη ως dar al-Shahada, δηλαδή το σπίτι της ισλαμικής πίστης. Το κοινό που παρακολουθούσε ήταν ανήσυχο, αλλά δεν έλαβε το μήνυμα της αντίληψης της Ευρώπης σε μια ισλαμική νοοτροπία ως μέρος του σπιτιού του Ισλάμ. Αν η Ευρώπη δεν θεωρείται πλέον ως dar al-Harb / σπίτι πολέμου , αλλά θεωρείται μέρος του ειρηνικού σπιτιού του Ισλάμ, τότε αυτό δεν είναι ένα σημάδι μετριοπάθειας, όπως κάποιοι υποθέτουν λανθασμένα: είναι η νοοτροπία ενός εξισλαμισμού της Ευρώπης...".
Τα καλά νέα είναι ότι τίποτα δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί. Οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να αποφασίσουν μόνοι τους πόσους μετανάστες χρειάζονται οι κοινωνίες τους. Θα μπορούσαν να θέσουν σε εφαρμογή μια λύση που να είναι συνεκτική και όχι χαοτική. Θα μπορούσαν ακόμα να ανακαλύψουν ξανά την ανθρωπιστική τους κληρονομιά. Θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν να έχουν παιδιά και θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ένα πραγματικό πρόγραμμα ένταξης για τους μετανάστες που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Ωστόσο, δεν λαμβάνει χώρα κανένα από αυτά τα βήματα, που είναι αναγκαία για να αποφευχθεί η μετατροπή μεγάλων τμημάτων της ηπείρου και η κατάρρευση της.
Είναι σημαντικό να ακούσετε την πρόγνωση του Pierre Manent και να απορρίψετε την τρέχουσα μόδα αυτοκαταστροφής. Η Ευρώπη φαίνεται να πάσχει από σκεπτικισμό σχετικά με το μέλλον, σαν η πτώση της Δύσης να είναι μια δικαιολογημένη τιμωρία και απελευθέρωση από τα σφάλματα του παρελθόντος. Ναι, πολλά λάθη μπορεί να ήταν τρομερά, αλλά είναι πραγματικά πολύ χειρότερα από τα ελαττώματα πολλών άλλων χωρών, όπως το Ιράν, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, η Ρωσία, η Μαυριτανία, η Κούβα, η Νιγηρία, η Βενεζουέλα ή το Σουδάν; Πιο σημαντικό είναι ότι τουλάχιστον η Δύση, σε αντίθεση με πολλά άλλα μέρη, προσπάθησε να διορθώσει τα ελαττώματά της. Το πιο σημαντικό είναι να αποφύγετε την υπερβολική διόρθωση και να καταλήξετε σε μια κατάσταση χειρότερη από πριν.
"Για μένα, σήμερα" σημειώνει ο Finkielkraut, "το πιο σημαντικό είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός".