Η κατοχική πείνα δεν έγινε ποτέ συλλογική μνήμη στη μεταπολεμική Ελλάδα, αφού αντ΄ αυτού προτιμήθηκε ομοθύμως και διακομματικά η εθνική σιωπή. Ίσως, γιατί η πείνα δεν ξεχώριζε τάξεις. Σε κάποια χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας επέζησε όμως μέχρι σήμερα η τοπική μνήμη της πείνας, όπως, για παράδειγμα, η «κινηματογραφική» σκηνή της διαπόμπευσης του «κλέφτη» πατέρα πεινασμένων παιδιών που συλλαμβάνονταν νυχτιάτικα από τον Βούλγαρο αγροφύλακα με γεμάτο τον ντορβά μέσα στο ξένο μποστάνι, στο μπαχτσέ, στο αμπέλι:
«Μια παράξενη πομπή περνούσε αργά - αργά μέσα από το φοβισμένο χωριό με μπροστάρη το κοινοτικό κλητήρα που χτυπούσε ρυθμικά ένα μικρό νταούλι. Ακολουθούσε με σκυφτό κεφάλι ο «κλέψας τας οπώρας» έχοντας πίσω του όλα τα στενά συγγενικά του πρόσωπα. Μερικά βήματα πιο πίσω έρχονταν η κατοχική εξουσία του χωριού: Ο Βούλγαρος «πρόεδρος» με το αγέρωχο ύφος μαζί με τον βλοσυρό ομοεθνή του αγροφύλακα. Και από κοντά οι ελάχιστοι βουλγαρίζοντες του χωριού, μεταξύ των οποίων και ο προδότης χωρίς κουκούλα (αργότερα τον σκότωσαν οι αντάρτες).
«Μια παράξενη πομπή περνούσε αργά - αργά μέσα από το φοβισμένο χωριό με μπροστάρη το κοινοτικό κλητήρα που χτυπούσε ρυθμικά ένα μικρό νταούλι. Ακολουθούσε με σκυφτό κεφάλι ο «κλέψας τας οπώρας» έχοντας πίσω του όλα τα στενά συγγενικά του πρόσωπα. Μερικά βήματα πιο πίσω έρχονταν η κατοχική εξουσία του χωριού: Ο Βούλγαρος «πρόεδρος» με το αγέρωχο ύφος μαζί με τον βλοσυρό ομοεθνή του αγροφύλακα. Και από κοντά οι ελάχιστοι βουλγαρίζοντες του χωριού, μεταξύ των οποίων και ο προδότης χωρίς κουκούλα (αργότερα τον σκότωσαν οι αντάρτες).
Ακολουθούσαν και λίγοι ντόπιοι χωριάτες που παρευρίσκονταν εκεί όχι για το «θέαμα» αλλά από δειλία, καθώς δεν ήθελαν να δώσουν «δικαίωμα» στον Βούλγαρο κατακτητή. Η πομπή έκλεινε με την ανήσυχη πιτσιρικαρία του χωριού, που παραβρίσκονταν εκεί χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα για το «δράμα» που παίζονταν μπροστά της».
(Ιστορία…όπως την άκουσα από τη μητέρα μου)
Βασίλης Στοϊλόπουλος