Σκέπτομαι τα μη προνομιούχα παιδιά που δε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ για να ξεπλύνουν δισεκατομμυριούχους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενούς τους. Σκέπτομαι τα παιδιά της Αφρίν που κάνεις δε δίνει δεκάρα τσακιστή για την απελευθέρωση του τόπου τους όπως και τα παιδιά Γιεζίντι που ζουν ακόμα σε σκηνές στο νότιο Κουρδιστάν γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για το χτίσιμο της πατρίδας τους.
Ο νους πάει ακόμη στα παιδιά των εργαζομένων πολυεθνικών που πτωχεύουν και δεν έχουν πατέρα γενικό διευθυντή για να έχει πάρει μπόνους εκατομμυρίων, αυτούς που τους κόβεται ο μισθός ή η σύνταξη για να χρηματοδοτήσουν οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς τις ιδιωτικές τράπεζες.
Και μετά από όλα αυτά βλέπω προνομιούχα παιδιά να έχουν την στήριξη αυτών που διαλύουν τη ζωή χιλιάδων άλλων παιδιών να λένε ότι τους έχουν κλέψει την παιδική ηλικία και αισθάνομαι κάπως περίεργα.
Μελίνα Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού