Η πολιτική πρέπει να είναι ένας ήλιος καλοκαιριάτικου μεσημεριού, που δεν καταδέχεται να αφήσει σκιές, γιατί πέφτει κατακόρυφα. Το δε πρόβλημα της σωστής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα είναι περισσότερο ζήτημα σοβαρότητας, ευθύνης, πολιτικού ήθους και λιγότερης "εξυπνάδας", κι όχι μόνο θέμα διαπαιδαγώγησης των πολιτών και ιστορικής εμπειρίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική πρέπει να είναι, επίσης, έργο ολοκληρωμένο σε τρεις διαστάσεις: Πρόσωπα-Καταστάσεις-Θέσεις. Απέφυγα της λέξη μέρη, γιατί η πολιτική δεν μερίζεται. Πρέπει να αγκαλιάζει από το κόσμο της οικονομίας, της ανάλυσης και της μελέτης, τις διαστάσεις του ίδιου κόσμου στα πρόσωπα που δημιουργούν καταστάσεις, για να απομείνουν οι θέσεις και των ανθρώπων και το έργο της ασκούμενης πολιτικής.
Τι παρατηρούμε ωστόσο; Την αισθητική του μηδενισμού στην πολιτική. Την πολιτική με "φτιασίδια" και "καμώματα" της ευκαιριακής λογικής, μόνιμα απογυμνωμένη από το ήθος και την ειλικρίνεια. Πληθωρική στο προεκλογικό και μετακλογικό ψέμα και στην υποκρισία. Με τον αντιαισθητικό ρεαλισμό της να βρίσκει "καταφύγιο" με τρόπο ξεδιάντροπο στη μηδενιστική πρακτική. Να καταδείχνει το ανόητο και το ανάλαφρο σ' όλη την κλίμακα, που δεν τη μηδενίζει η ευπρέπεια και η σοβαρότητα.
Τι διαπιστώνουμε άραγε; Την πολιτική να μετατρέπεται σε μια σωρεία λέξεων και σε μια ερημιά ιδεών. Και τα πολιτικά πρόσωπα να χάνουν το βάρος τους ως αυτόνομες προσωπικότητες, να γίνονται αθύρματα πρόσκαιρων συμφερόντων, να γίνονται λιπόσαρκα στην καρδιά και παχύδερμα στα αισθήματά τους.
Και να στροβιλίζονται στο τέντωμα της ύπαρξής τους, για να ξεκάνουν από κάθε μέτρο, από κάθε ενοχή και κοσμιότητα. Και είναι τα ιδια πρόσωπα, που, αφού αναρριχηθούν σε θώκους εξουσίας, αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια, που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες.
Είναι περιττό να επισημάνω και την τέλεια αλλοτρίωση που έγινε κατάσταση στην πολιτική. Ο θρυμματισμένος κόσμος της πολιτικής ευαισθησίας και ευθύνης και σεβασμού στο νομοθετικό πλαίσιο, στους ίδιους τους θεσμούς, προβάλλεται με την επιλογή της νέας διοίκησης της πολύπαθης και απαξιωμένης ΕΡΤ.
Εγινε επιλογή της νέας διοίκησης χωρίς καν να τηρηθούν τα προσχήματα της θεσμικής διαδικασίας. Με πρωθυπουργική "απόφαση", που ναι μεν αντιμετωπίζεται με τη συνηθισμένη σιωπή των δημοσιογράφων της εξαγορασμένης επιβίωσης και της δημοσιογραφικής αθλιότητας, αλλά καταδείχνει την ισοπέδωση, την κατεδάφιση της αξιοκρατίας που συνοδεύεται από ίση αδιαφορία και ανευθυνότητα.
Με ποια αξιολογικά κριτήρια επιλέγη ο διευθυντής Τύπου του πρωθυπουργικού γραφείου, ένας συμπαθής ρεπόρτερ που βρέθηκε στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, για πρόεδρος ενός οργανισμού, θέση που απαιτεί an extremely adept and skilled, a motivated-results oriented manager with demonstrated history of working in the senior executive office Mass Media industry with high level experience in communication strategy as well ( Η περιγραφή του κατάλληλου μάνατζερ στην αγγλική, για τους αποφοίτους του Harvard τούτης της κυβέρνησης, ιδίως για τον Πρωθυπουργό).
Οπως και σε περιπτώσεις του παρελθόντος σχετικά με την ΕΡΤ κι όχι μόνο, το ποσόν της πολιτικής ανευθυνότητας και της απαξίωσης των νόμων, ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης των θεσμών και ιδεών. Οπότε η ανισότητα και η αναξιοκρατία προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις στην κοινωνική συνείδηση και μας συντρίβουν ανεπανόρθωτα.
Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή, όσοι τουλάχιστον δεν "παραμυθιαζόμαστε" από τους πολιτικούς ακκισμούς, είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πια προσωπικά. Από το ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας.