Και επειδή οι Ελληνες αδυνατούν να δρασκελίσουν τα "πτώματα" των κομμάτων, αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από πρόσκαιρες εντυπώσεις, ακόμη και από πολιτικά εκβιαστικά διλήμματα, από τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος και τις κομματικές καιροσκοπίες, εθισμένοι στην πανταχόθεν ερήμωση, ανίκανοι να μπουν κάτω από τη φλούδα των γεγονότων και των φαινομένων, για να αντιληφθούν τις πολλαπλές συναρτήσεις του γίγνεσθαι, η εξουθένωση της σοβαρότητας δεν τους ενοχλεί, ακόμη κι αν προέρχεται από τους πολιτικούς, οι οποίοι με διάφορα επικοινωνιακά "τερτίπια" υφαρπάσουν την ψήφο τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μεγαλοπρεπώς "στημένο" φωτογραφικό στιγμιότυπο του παραδομένου στην Κίρκη της εξουσίας ζεύγους Πατούλη, που, ούτως ή αλλέως, μόνο με διάθεση χιούμορ μπορεί να αντιμετωπιστεί. Γιατί, αν το προσεγγίσει κανείς από την πλευρά της ώριμης εποπτείας και της καθολικής θεώρησης της σοβαρότητας, θα πρέπει να καταφύγει στην απογοήτευση ή να γίνει αναχωρητής...
Οι Ελληνες, όσοι δεν είμαστε ιδανικοί αυτόχειρες μπροστά στο ίδιο μας το εθνικό δράμα, το οποίο κάθε φορά επισφραγίζουμε με την ψήφο μας, γινόμαστε ιδανικοί "στρατιώτες" στην επιδίωξη του βάθους και του ορίζοντος, απ' όπου ανασύρρονται και προβάλλονται η επιπολαιότητα και η γελοιότητα, που συντηρούν το πλέγμα του πολιτικού κιτς και της αδαπάνητης πολιτικής βλακείας.
Και έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι συλλογιζόμαστε, στεκόμαστε "μακάριοι" μπροστά στην πολιτική γελοιότητα, με τους κυβερνώντες και μη να αυτοσυγχαίρονται για ανύπαρκτα επιτεύγματα. Με την έννοια του κράτους να ευτελίζεται, και οι όποιες αποφάσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας να προσλαμβάνουν χαρακτήρα επίσημου βιασμού του Δικαίου, ενώ ταυτόχρονα να σπάνε το συμβατικό δεσμό της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε παίγνια μιας πελώριας αυταπάτης.
Μαραίνεται μια ολόκληρη κοινωνία στην περίπτυξη της πολιτικής γελοιότητας με την όποια έκφρασή της. Μια ελπίδα υπάρχει. Να αναβλέψουν οι Ελληνες από την τυφλότητά τους, από την ανοψία και αορασία τους, κοινώς από την τύφλα τους. Να εγκαταλείψουν πολλοί την εθελοτυφλία τους, έστω κι αν κάποιοι διασκεδάζουν με το πολιτικό κιτς.
Κι άλλοι τόσοι, που προσποιούνται πως δεν βλέπουν και επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και ευπιστίας, να αρχίσουν να πρωτοβλέπουν την κατάντια τους ως πολίτες-αθύρματα της πολιτικής αυθαιρεσίας, ώστε να παύσουν να περιπλανώνται ανάμεσα σε ψευδείς συλλογισμούς και διαστροφές της αλήθειας. Και να μην αιωρούνται μεταξύ κριτικής νωθρείας και απερισκεψίας, μεταξύ πολιτικού παραλογισμού και αγνωσίας.
Διαφορετικά, αν δεν γίνει το "θαύμα", θα εξακολουθήσουμε να ζούμε την πολιτική φρενίτιδα, τον πνευματικό και ψυχικό υποσιτισμό και το ασύστολο πολιτικό ψέμα. Στον τόπο τούτο υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη, που να μην γίνεται αισθητή.