Το διονυσιακό στοιχείο συνεχίζει να διατρέχει την ελληνική ψυχοσύνθεση, αλλά σε άλλη συχνότητα. Οι φθόγγοι των πολλών Ελλήνων, όχι όλων αυτών που επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία τον πλούτο της ματαιοδοξίας τους και των άλλων που ως "οφθαλμολάγνοι" τους παρακολουθούν για να προσδώσουν νόημα στη ζωή τους, ηχούνε τώρα παράτονα, βγαλμένοι από λαρύγγια σακαταμένα και από πνευμόνια χτικιασμένα από τις κραυγές της προσωπικής τους αγωνίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι πολλοί Ελληνες σιδεροφράξανε τις καρδιές τους και λησμονήσανε την εφηβική τους πίστη. Και δεν ρωτάνε πια οι περισσότεροι το πως και το γιατί. Τότε που "καμαρώνανε" το ηλιοβασίλεμα και τις φεγγαρόλουστες νύχτες, καθώς υποβλητικά φωτιζόνταν το αρχαίο μεγαλείο το αποτυπωμένο στα αρχαία ευρήματα. Και αισθανόταν τη μοίρα τους να φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών. Και τον έρωτα για τη ζωή, έρωτα ψυχοτρόφο, το αίμα τους να ανάβει και να φυτεύει βασιλικό σγουρόφυλλο στα στόματά τους...
Σήμερα εκατομμύρια Ρωμιοί χορτάσανε απογοήτευση, ακόμα και θάνατο. Μοιράστηκαν τα κόκκαλα των νεκρών τους και βγήκαν με τους "φονιάδες" της αξιοπρέπειάς τους περίπατο. Τόσους αιώνες εις μάτην ακούνε τις πατημασιές των μεγάλων στιγμών της ιστορίας στην ψυχή τους.
Σήμερα ακουμπισμένοι στην ηλικιακή τους νοσταλγία βαριούνται να ψάχνουν για τα αίτια. Σκλήρυνε η καρδιά τους, χάνοντας και το πάθος. Και πολλοί μα πάρα πολλοί, όχι δυστυχώς στα γεράματά τους, αλλά στην ακμή της ηλικίας τους, αναπολούν νοσταλγικά μια άδεια, μια χαμένη ζωή. Και το χειρότερο: δεν βλέπουν μια "γεμάτη" ζωή για τα παιδιά τους.
Μα τα πράγματα αλλάζουν, θα αντιτείνει ο αγοράζων ελπίδες τις μετροιτοίς ή επί πιστώσει από τους ελπιδοπώλες της πολιτικής...Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Και δεν χρειάζεται κανείς οξύνοια για να το αντιληφθεί και σοφία για να το αξιολογήσει. Τα "προσωπεία" της πολιτικής αλλάζουν, ούτε καν τα πρόσωπα.
Ομως, δεν αλλάζει και το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Ελληνα. Ούτε "μαντρώνεται" από από πολιτικές πρακτικές . Ούτε μαραίνεται από του χάρου τις γαλιφιές, που ταυτίζεται με την ανάλλαγη πολιτική στη γη του Σωκράτη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλκιβιάδη. Στη γη όπου έσερνε το χορό η βρεφοκρατο΄σα η Παναγιά κι από κοντά της ο λαός, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος και ο Λέων ο Σοφός...
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η "ποίηση" της αλήθειας που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό. Και έχει παλμό και γλωσσική λύσσα και αρμονία θανατικών τυμπάνων και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης ενάντια στις επίπεδες πολιτικές "μαγείες" και στις ξοδεμένες εξουσιαστικές παθολατρείες.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι ανυπότακτο. Εχει να κάνει με την πρωταρχική ψυχική βάση του Ελληνα. Με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση, για το άλμα προς μια πραγματικότητα υπερσυνειδιακή.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Ελληνα, ναι του Ελληνα της δοκιμασμένης κοινωνικής συνείδησης, της απογοήτευσης, της παθητικότητας και της ευπιστίας, της μιζέριας, υπαγορεύεται από το μεσογειακό αισθησιασμό, που πέρασε μέσα από την "Αιολική φύση" του, για να προσυλητισθεί στον ελληνικό θρησκευτικό ερωτισμό. Και να προσεγγίσει με επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης την οργισμένη λαική διαμαρτυρία.