Η μυθοπλαστική λειτουργία που γεννά προσδοκίες, μια ειδική ευχέρεια πολιτικού οραματισμού, ικανή να προκαλεί φρεναπάτες και μύθους, όπου η νόηση μοροστά τους αφοπλίζεται, μας ελκύει και τρέφει τις ψευδαισθήσεις μας. Οχι από δειλία, αλλά γιατί έχουμε ανακαλύψει, πως η φρεναπάτη είναι πιο αδιάψευστη και πιο δική μας από την αλήθεια.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η φρεναπάτη είναι έργο μας, η αλήθεια όχι. Το να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ φρενεπάτης και αλήθειας φαντάζει σαν έργο της θαυματοποιίας ή της μεγαλοφυίας. Τον ένα ρόλο τον αποκρούουμε κι ο άλλος είναι απρόσιτος.
Τι κάνουμε λοιπόν; Περιοριζόμαστε στον φυσικό μας ρόλο. Αποδεχόμαστε την "αλήθεια" όπως μας την παρουσιάζουν οι εκάστοτε μνηστήρες και μετέπειτα επιβήτορες της εξουσίας. Και για ένα διάστημα γινόμαστε ένθερμοι υποστηρικτές του αδιανόητου και του ψευδεπίγραφου, όχι απαραίτητα γιατί άκριτα πιστεύουμε σε ό,τι μας "σερβίρεται", αλλά από την εσωτερική μας ανάγκη να εμπιστευτούμε την επιλογή μας και να την υποστηρίξουμε με πεισμονή, με τις όποιες προσδοκίες τη συνοδεύουν.
Ετσι, διατρέχουμε μια μικρή έως ελάχιστη περίοδο "λύτρωσης" και ικανοποίησης, εκφράζοντας την υποστηριξή μας στην εκάστοτε νέα κυβέρνηση με τρόπο που παίρνει διαστάσεις κοινωνιολογικού φαινομένου και αναγκαίας ψυχολογικής προσέγγισης, για να ερμηνευτεί ή να εξηγηθεί.
Το αποδείξαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων μνημονιακών χρόνων. Από τον γραφικό Γιωργάκη Παπανδρέου, τους Σαμαρά και Βενιζέλου, τους Τσίπρα και Καμμένο, για να φτάσουμε στο σήμερα με τον Μητσοτάκη. Ολοι "θεοποιήθηκαν" μετεκλογικά και εκατομμύρια λέξεις δαπανήθηκαν για να εκδηλώσουμε την εμπιστοσύνη και την ελπίδα μας στην "νέα αλλαγή", που απλόχερα μας σερβιρίστηκε...
Καταφεύγουμε στην ανάγκη της προσδοκίας δια της μίμησης, αφού επί της ουσίας επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, έχοντας απλώς μπροστά μας ένα νέο θέαμα. Η μίμηση αυτή, σε τι διαφέρει από τον πίθηκο που σπάει καρύδια;
Εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας μέσα σε επιφανειακότητες ή προκαταλήψεις, μέσα σε ψευδαισθήσεις, που αναδίδουν έναν ήχο ταραχής υπολανθάνουσας.
Γιατί η αντίθεση ανάμεσα στην πολιτική υποκρισία με την όποια μορφή παρουσιάζεται, και μοιάζει να προχωρεί θριαμβευτικά, με δρασκελισμό πλατύ, από κατάκτηση σε κατάκτηση, και μιας προοπτικής δυσοίωνης, την οποία οι ολίγιστοι έχουν διαρκώς μπροστά στα μάτια τους σαν εφιάλτη, η αντίθεση αυτή είναι το πιο χαρακτηριστικό φαινόμενο τούτης της κοινωνίας.