Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας δεν χρειάζεται ούτε ήθος, ούτε μυαλό, ούτε ιδεολογία. Μόνο "μύτη". Οχι για να τη χώνει κάποιος παντού, αλλά για να μυρίζεται. Ακολουθώντας τα βήματα των ηγεμονλισκων, εξασφαλίζει τη συμπόρευση και τα προνόμια. Είναι οι διαδρομιστές των κομματικών γραφείων, οι ευνοούμενοι και οι ευνοούμενες. Είναι και οι αρρενοβάτες της πολιτικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Α, ναι! Υπάρχουν και οι εναλλάκτες στο πολιτικό προσκήνιο, οι οποίοι κατέχουν κατά καιρούς κυβερνητικές θέσεις, με τη φωτογραφία της "οικογενειακής ευτυχίας" να συστοιχίζεται μς εκείνες των εικόνων αγίων, και την απαραίτητη γαλανόλευκη, σε κάποιο ερμάριο πίσω από το εξουσιαστικό τους γραφείο. Και μαζί με το τρίπτυχο "οικογένεια-θρησκεία-πατρίς" συστοιχίζονται επίσης η υποκριτική ευλάβεια, η μεγαλοστομία και η πολιτική μυθοπλασία, η ολιγόνοια και η υπεροψία. Η αποθέωση του πολιτικού κιτς δηλαδή.
Από "περιποιημένες μύτες" είναι γεμάτη η Ελλάδα. Ενας ευφάνταστος σκιτσογράφος θα μπορούσε να "δώσει" την Ελλάδα με δύο πατημασιές ηγεμονικές και πίσω τους χιλιάδες "μύτες" να ακολουθούν. Και περιθωριακά κάποιοι χωρίς "μύτη", αλλά με κατάπληκτικα μάτια. Κατάπληκτα γιατί πίστεψαν στην Καισαρική-ηγεμονική δημοκρατία και την υπηρέτησαν κάμποσα χρόνια με αγαθή προαίρεση, ώσπου γελάστηκαν...
Σε τούτο τον τόπο έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής, ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, ευτελίζουν το κράτος δοθείσης ευκαιρίας. Το κάνουν αυτό γιατί φοβούνται, φοβούμενοι ακόμη και την καθομολόγηση της ευγνωμοσύνης τους. Αλλωστε, φοβούνται οι περισσότεροι.
Στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνιας, ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Φοβάται ο Ελληνας για όλα. Ομως ταυτόχρονα θέλει να βρίσκεται μέσα σε όλα. Φοβάται και συνήθως σιωπά. Αποζεί από το φόβο. Και η σιωπή του καθιερώνεται ως δηλωτικό ζωής και μοίρας. με το φόβο ζουν κι αυτοί προκαλούν το φόβο.
Ετσι, στην Ελλάδα με τις ενδογενείς παθογένειες και των οψίπλουτων πολιτικών ανδρεικέλων, κατασκευάζεται η διαλεκτική του κωμικού, του γελοίου και του τραγικού. Και γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση συμμετοχής.
Και με αυτή την...ωραία ατμόσφαιρα, σε αυτό το "όμορφο" περιβάλλον των ορνιθοπετούντων πολιτικών και των ανεγνώμων πολιτών, πάμε να κερδίσουμε το "στοίχημα" όχι απλώς της ανάταξης της οικονομίας, αλλά και της πολυπόθητης ανάπτυξης, ως μνημονεύοντες και αγοράζοντες ελπίδες.
Ούτε το θάρρος ερμάζεται για να το πεις, ούτε η σοφία για να το δεις.