Συμπαθέστατος ο νέος υφυπουργός Εργασίας Νότης Μηταράκης και πιο συμπαθής ο φίλος μου από τα παλιά, επί εποχής Μακαριστού Χριστόδουλου, μητροπολίτης Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Γαβριήλ.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ομως, συχνά χρειάζεται να παραμερίζουμε τη "συμπάθεια" για χάρη της ώριμης εποπτείας των αντιδράσεων απ' όπου κι αν προέρχονται, όσο κι αν μας συνδέουν πολιτικοί ή φιλικοί δεσμοί.
Εξάλλου, το αληθινό δράμα της εγχώριας πολιτικής, είναι το χάσμα που τη χωρίζει από την αφετηρία του στοχασμού της και τη σοβαρότητα, ενώ συχνά τη βρίσκουμε να περιφέρεται προσωποιημένη στις παρυφές του γκροτέσκο και της κενοδοξίας, με αποτέλεσμα η "εικόνα" που διαμορφώνεται να έρχεται με "βιαιότητα" στο προσκήνιο και να αδικεί ακόμη κι αυτούς που την επεδίωξαν.
Η πολυτέλεια της σιωπής, η αριστοκρατική επιφύλαξη στην έκφραση άποψης, δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με ό,τι παρατηρούμε, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής.
Ο συμπαθέστατος Νότης Μηταράκης, αφού, κατά δήλωσή του, εξουδετέρωσε δύο φωλιές από κατσαρίδες στο νέο του γραφείο, δέχθηκε τον Μητροπολίτη Γαβριήλ, ο οποίος με την επίσκεψη αβροφροσύνης υπέκυψε και στον "πειρασμό" του φωτογραφικού ενσταντανέ, επισφαγίζοντας αμφότεροι ότι ανεξαρτήτως αξιώματος ή ιδιότητας το "θεαθήναι", που, σπανίως απέχει από το γκροτέσκο, και βρίσκεται σε τεράστια απόσταση από το αίτημα που η στιγμή αναδίδει, χαρακτηρίζει την εγχώρια πολιτική.
Η ελαφρότητα καλπάζει και μαζί της η επιπολαιότητα ξεπερνά σε βιασύνη τους σταθμούς, που άλλοτε θα αξιώνανε μεγαλύτερη προσήλωση από το ενδιαφέρον της σοβαρότητας.
