Τέτοιες ημέρες πριν από τέσσερα χρόνια ο παντοδύναμος τότε Αλέξης Τσίπρας απολάμβανε τη μεγάλη στήριξη του ελληνικού λαού έχοντας στις αποσκευές του ένα 62% του λαού που τον εξουσιοδοτούσε να τραβήξει την κατάσταση κι ας σπάσει το σκοινί. Θυμάμαι την περιβόητη νύχτα της 17ωρης διαπραγμάτευσης τα μηνύματα στη σελίδα του απερχόμενου πια πρωθυπουργού. Η συντριπτική πλειοψηφία του έλεγε "προχώρα παιδί μου".
Του Στρατή Μαζίδη
Ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε αφού πρώτα πέρασε στην αντιπέρα όχθη. Πούλησε το λαό, ξέχασε τις υποσχέσεις του κι όλα όσα θεωρητικά εκπροσωπούσε. Μετεξελίχθηκε σε άνθρωπο της τρυφής. Του άρεσαν οι δεξιώσεις, οι υψηλές συναντήσεις, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και γενικότερα να κυβερνά.
Ύστερα ήρθε η αλαζονεία. Μολονότι κι ο ίδιος δηλώνει ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι συριζαίοι αλλά δανεικοί, κατά βάση πασόκοι, δεν είχε κανένα πρόβλημα να περάσει σειρά νομοθετημάτων που διαλύουν παραδοσιακές έννοιες κι αξίες, και βέβαια να ξεπεράσει τον Κώστα Καραμανλή αφού πέρα από το όνομα (που κι εκείνος έδινε) έδωσε και γλώσσα και ιθαγένεια. Το γεγονός πως εκατομμύρια Ελληνες βγήκαν στους δρόμους, δεν τον απασχόλησε, τους είδε ως ετερόκλητους όχλους.
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μετετράπη στην πορεία σε καθεστώς. Οι αντιφρονούντες βαπτίζονται ακραίοι. Ενίοτε διώκονται για την άποψή τους. Δε γνωρίζω τι προσδιορίζουμε ως κανονικότητα αλλά όλα όσα ζούμε δεν είναι φυσιολογικά. Το μαχαίρι της αφαίμαξης της μεσαίας τάξης επί των ημερών του έφτασε στο κόκαλο.
Ο κ. Τσίπρας, ο άχαστος έφαγε ένα γερό χαστούκι από έναν άνευρο και ανάλατο Μητσοτάκη, ο οποίος στα θέματα που απασχολούν το δεξιό ακροατήριο, δε διαφέρει πολύ από το ΣΥΡΙΖΑ.
Το τραγικότερο όμως για έναν άνθρωπο που καλόμαθε στην εξουσία, είναι ότι δεν έχει πια ταξίδια, δεν έχει επαφές, φάπες και "που είσαι ρε Ματέο". Είναι πως ξύπνησε τη Δευτέρα και δεν ήταν πια πρωθυπουργός. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει μια πιθανή επιστροφή του στο μέλλον.