 |
| Free-Photos / pixabay |
Την δεκαετία 1961 - 1971 800.000 περίπου Έλληνες μετανάστευσαν στο εξωτερικό για να ζήσουν. Πείτε μου ξανά για ανάπτυξη, παραγωγή και άλλες μπούρδες. Να μην ξεχνάμε ότι η μόρφωση δεν ήταν δικαίωμα αλλά προνόμιο.
Μελίνα Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Οι Ελληνες μετανάστες δεν πήγαιναν σε θέσεις με καλούς μισθούς αλλά διακινδύνευσαν τη ζωή τους στα ορυχεία του Σαρλερουά στο Βέλγιο αλλά και στη Γερμανία. Ήταν τα χρόνια που η παιδική εργασία υπήρχε ακόμα ως κανονικότατα. Όλοι θυμόμαστε το παράδειγμα των υπηρετριών.
Σύμφωνα με την απογραφή του 1961 μόλις το 43 τοις εκατό των Ελλήνων είχε τελειώσει το δημοτικό. Ποια ακριβώς ανάπτυξη είναι αυτή που νοσταλγούν κάποιοι; Αυτή των πακέτων που έτρωγαν λίγοι ενώ στην καλύτερη περίπτωση ο Έλληνας αναλφάβητος χωρίς κατάρτιση θα δούλευε ως φθηνό εργατικό δυναμικό;
Κατέληξε ο Έλληνας να πληρώνει το πάρτυ των λίγων είτε ως φθηνός σκλάβος στο εσωτερικό είτε ως φιλοξενουμενος εργάτης στη Γερμανία. Και η μοίρα των κοριτσιών του ποια ήταν; Υπηρέτριες σε κάποιο αστικό σπίτι στα 13 ή 14, ή γάμος πολύ νωρίς χωρίς κανένα εφόδιο.
Παρεμπιπτόντως η Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να γίνει Βουλγαρία γιατί ακόμα και τότε που γνώρισε την ανάπτυξη που κάποιοι ονειρεύονται να ξαναφέρουν, ο ελληνικός λαός δεν καθησε ποτέ ήσυχος. Οι απεργίες ήταν διάρκειας και συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Η έλλειψη πειθαρχίας που χαρακτηριζει τον Έλληνα έχει και τα θετικά της αφού ποτέ δεν υποτάχθηκε στον ολοκληρωτισμό και πάντα στο και πέντε αντιδρούσε έστω και αν τον πρόδιδαν.