Ο μέσος Ελληνας δεν έμαθε να ιχνηλατεί και να αγρεύει την αλήθεια "πίσω από τα γεγονότα". Εθίστηκε στις αποκρύψεις και στις αποσιωπήσεις. Και η κριτική του διάθεση διατηρεί όλα τα γνωρίσματα της παραπλάνησης, της παραπληροφόρησης, της ανασφάλειας, της φοβίας του μη χάσει τα λίγα ή πολλά κεκτημένα, ενώ η κάθε αντίδρασή του έχει τα στοιχεία της μονομέρειας και της προκατάληψης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ευαπάτηtος και εύπιστος. Επιρρεπής στην πολιτική παραμυθία, έχει εθιστεί στο "μακιγιαρισμένο" πρόσωπο της επικαιρότητας. Και κάθε προσπάθεια των ολίγιστων να το παραμερίσουν, χάριν της ώριμης εποπτείας των γεγονότων, ολίγον τον ενδιαφέρει.
Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, μεταστοιχειώθηκε σε μια συνοικιακού τύπου μικροαστική μάζα, με κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο τον ψευτοενημερωμένο-μεταμοντέρνο ψευδοαστό. Ο "συνοικιακός πολιτισμός" δεν προσφέρει κλίμακα αξιών, ούτε πρότυπα ζωής. Μόνο την καταναλωτική βακχεία. Κι αυτή η ροπή αναπόφευκτα οδηγεί στη φελλαχοποίηση του Ελληνισμού, αν δεν ανακοπεί η καθοδική πορεία.
Και είναι αυτός ο Ελληνας, ο οποίος αρνείται να ενταχθεί σε χώρους σκέψεων και προβληματισμού. Και με την άγνοιά του, την υφιστάμενη πλύση εγκεφάλου από τα προπαγανδιστικά κομματικά χαλκεία, αναπαράγει κλισέ φρ;aσεις του τύπου: "Κι εσύ τι προτείνεις", "Ολοι ίδιοι είναι", "Αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε", με τον ωχαδερφισμό και τη φοβική νοοτροπία του, που αδυνατούν να θραύσουν τα τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου και φαντάζουν στα μάτια του δύσκολα, περίεργα και παράξενα...
Κι έτσι δέχεται τα περιστατικά όπως έρχονται, ενισχύεται το απόθεμα αδιαφορίας του, η λήθη κυριαρχεί και μεταπλάθει το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και το εφικτό σε ανέφικτο, προς τέρψιν των διαφόρων εξουσιολάγνων, τους οποίους ψηφίζει ξανά και ξανά, ενώ είναι οι ίδιοι που καθημερινά δημοπρατούν την ελπίδα και τα όνειρά του.
Για να δούμε ποιος τελικά είναι ο ΚΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ;
Καλός Ελληνας είναι ο "πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος". Να μου επιτραπεί η διερμηνεία: Ο μαζοποιημένος, ο άβουλος και αδρανής, που ωστόσο "δραστηριοποιείται" κατά τις επιταγές των κομματικών αναγκών.
Καλός Ελληνας είναι όποιος μπορεί να διαστρέφει το πολιτικό νόημα των καιρών μας, να λέει και να κάνει κατά το "πίστευε και μη ερεύνα.
Καλός Ελληνας είναι όποιος συντελεί στην απομείωση της ελληνικής γλώσσας, στην αποψίλωση της παιδείας από ό,τι ουσιαστικό και εθνικό. Ετσι, συμβάλλει στο ξερίζωμα της ιστροικής συνείδησης.
Καλός Ελληνας είναι ο "προοδευτικός". Και προοδευτικός είναι τελικά αυτός που έμαθε να τρώει καλά και να δουλεύει λίγο.
Καλός Ελληνας είναι ο άσκεφτος "κεκράκτης" κάθε κυβερνητικής αποτυχίας, που έμαθε να μετράει την ποσότητα των λόγων κι όχι την ποιότητα των πράξεων.
Καλός Ελληνας είναι αυτός που δέχεται το αξίωμα "πληρώνουμε όλοι και εισπράττουν οι λίγοι".
Καλός Ελληνας είναι ο "ξύπνιος" μιζαποδέκτης. Οταν η μίζα "πέφτει σύννεφο" πρέπει να είναι εκεί για να την πιάσει.
Καλός Ελληνας είναι αυτός που κάνει επένδυση στα όνειρα, γιατί σ' αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε για τις σκιές τους.
Καλός Ελληνας είναι αυτός που αγόγγυστα δέχεται ότι είναι ριγμένος σε μια κοινωνία ελλειπτική, ατροφική, αντιφατική και άσκοπη.
Καλός Ελληνας είναι υτός που διακρίνεται ή και διαπρέπει ως σοφιστής και συμπλέει με τα ρεύματα του συρμού. Η σοφιστεία του εκφράζει ισχυρή διαλεκτική διάθεση, μα προσκρούει στους δογματισμούς της "κακής πίστης" και του a priori ματεριαλισμού.
Καλός Ελληνας είναι αυτός που η σκέψη του δεν προσκρούει στις δύσβακτες ακτές του προβληματισμού. Κι αν ακόμη ο εγκέφαλός του διαθέτει επάρκεια μυλαού, δεν τον χαραμίζει σε σκέψεις. Προσφεύγει εντούτοις στους παροξυσμούς του πάθους και αυτοπροδίδεται ως χαρακτήρας, που κυνηγάει με πάθος την ευκαριακή εντύπωση. Είναι ο καλός Ελληνας του "θεαθήναι και της μόστρας".
Ο Λουδοβίκος ΙΕ' πίστευε ότι το "κράτος θα διαρκούσε όσο θα ζούσε". Το ερώτημα που τίθεται και αφορά την τεράστια αυτή κοινωνική ομάδα των "καλών Ελλήνων", είναι αν θα διαρκέσουν, όσο ζει το κράτος. Ηχεί αδιανόητο να μην το καταλαβαίνουν.
Μήπως όμως τελικά, δεν το καταλαβαίνουν;