Η πιο θλιβερή κατάσταση σε τούτο τον τόπο είναι η αστοιχείωτη στοιχειώδης εκπαίδευση, η διαβρωμένη Παιδεία από την πολιτική ανεπάρκεια και βλακεία, τα "πειράματα" της εκάστοτε κυβέρνησης με τις όποιες "αγκυλώσεις" και των άσχετων υπουργών, οι οποίοι εξασκούν τη θρασύτατη αδαημοσύνη τους σε βάρος της εκπαίδευσης και του μέλλοντος τούτου του τόπου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Θρηνούμε επάνω στα ερείπια της Παιδείας μας και εκφωνούμε επιτάφιους λόγους γεμάτους συγκίνηση και ολοφυρμούς. Ομως, δεν θα ήταν ειλικρινέστερο και θετικότερο να αναζητήσουμε "με λογισμό και μ' όνειρο", σύμφωνα με το βαρυσήμαντο ρήμα του μεγάλου Σολωμού, τα βαθύτερα αίτια της βαριάς και ενδημικής αρρώστιας, που χρόνια τώρα μαστίζει την εκπαίδευση στην Ελλάδα;
Να στηθοσκοπήσουμε τον ασθενή, γιατί πρόκειται για βαριά ασθενή, με αυστηρά επιστημονική στοργή, έλλογη πρακτικότητα και δημιουργική φαντασία. Αυτό επιβάλλεται. Διότι έτσι μόνο θα βλαστήσουν οι ελπίδες για μια σταθερή βελτίωση της υγείας της Παιδείας και τελικά για μια πλήρη ανάρρωσή της.
Λόγια. Λόγια παχυλά και ενίοτε βλακώδη. Πρόχειρες αποφάσεις των εκάστοτε εγκάθετων και ανεπαρκών υπουργών, οι οποίοι προερχόμενοι από τον κομματικό σωλήνα, συνήθως διαδρομιστές των κομματικών διαδρόμων και "γλειψηματίες" του αρχηγικού περιβάλλοντος, διεκδικούν υπουργικούς θώκους και τους καταλαμβάνουν, για να διαιωνίσουν την κακοδαιμονία στην λατινοαφρικανική μας δημοκρατία...
Επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ ζήσαμε την αποθέωση της πολιτικής θολούρας και ασυναρτησίας στο χώρο της Παιδείας. Και περάσαμε στο σήμερα με την νεότευκτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την ανάθεση του υπουργείου Παιδείας στην Νίκη Κεραμέως, άσχετης επίσης με τον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας ( το πτυχίο του Harvard ας μη μας παρασύρει...), η οποία πήρε τις πρώτες αποφάσεις της στο πλαίσιο της...επικοινωνιακής πολιτικής της νέας κυβέρνησης και των ανόητων εντυπώσεων...
Γιατί τέτοια δημοκρατία έχουμε. Κι ας μας "παραμυθιάζουν" με τις εθνικές μας παραισθήσεις!
Οταν κτίζουμε μια πολυώροφη οικοδομή, δεν αρχίζουμε με τις κατασκευαστικές εργασίες από την κορυφή. Ρίχνουμε πρώτα τα θεμέλια: γερά, ανθεκτικά, με κατάλληλα υλικά και προοπτική να βαστ΄ζουν κάτι πέρα από το πραγματικό βάρος των υπερκειμένων ορόφων ή την καταστροφική δύναμη ενδεχομένων σεισμών. Το εκπαιδευτικό σύστημα τώρα, φαίνεται να είναι μια τέτοια οικοδομή με θεμέλια και ισόγειο τη Στοιχειώδη Εκπαίδευση και ορόφους τη Μέση, την Ανώτερη και Ανώτατη Παιδεία.
Κάθε Πολιτεία που δεν ασχημονεί σε βάρος της μόρφωσης του λαού της με γενναιόδωρα λόγια και πενιχρά έργα, πρέπει να στρέφει τη ματιά της πρωταρχικά στο δημοτικό σχολείο και με σοβαρότητα να φροντίζει την οργάνωση και τη λειτουργία του. Οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις ή παροχές προς τα άλλα, σημαντικά επίσης, επίπεδα Παιδείας, κινδυνεύουν να αποδειχθούν εμβαλωματικές απόπειρες λύσεων, αν δεν οικοδομηθεί άψογη Στοιχειώδης Εκπαίδευση.
Γιατί άραγε; Η όρεξη του ανθρώπου για μάθηση, η γνωστική του πείνα είναι έμφυτη και πιεστική. Η διάπλασή του, η αγωγή του, η καλλιέργεια, η επαγγελματική και επιστημονική του ολοκλήρωση, εκπορεύται και πορεύεται σύμφωνα με αυτήν ακριβώς την ακατασίγαστη εσωτερική, πνευματική ορμή. Η οποία είναι ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία, παρθενική και ανοικτή σε κάθε εξέλιξη.
Την όρεξη αυτή για γνώση, τη δυναμώνει το δημοτικό σχολείο και τη μεταμορφώνει σε εργατικότητα και διανοητική πειθαρχία. Την ευρύνει και την κατευθύνει προς τηη έρευνα και τη συστηματική ζήτηση. Δεν την ποεί εξυπαρχής, αλλά τη μεταποιεί μεθοδικά σε αγάπη προς τη μελέτη, σε βουλητική και συναισθηματική δύναμη, σε ατομική και κοινωνική προίκα, σε ήθος και αρετή.
Η ιδέα του δασκάλου, η προσωπικότητά του, η "πραγματικότητα" του εκτυπώνεται ως ένυλο είδος επάνω στην περίπου άγραφη πλάκα της παιδικής ψυχής!
Προς το δάσκαλο που "κτίζει της κοινωνίας το παλάτι", οφείλει να στραφεί η Πολιτεία, δηλαδή προς τη Στοιχειώδη Εκπαίδευση. Και ο υπουργός Παιδείας πρέπει να είναι ένας απλός δάσκαλος που "ιδρωσε" μέσα στις τάξεις και πέρασε τις Συμπληγάδες της αγωνίας της δικής του επιβίωσης, αλλά και της αγωνίας να διδάξει κάτω από άθλιες συνθήκες.
Αν η Στοιχειώδης Εκπαίδευση είναι αστοιχείωτη, οποιαδήποτε υλικο-τεχνική υποδομή ή ακόμη και ευφάνταστη εκπαιδευτική πολιτική (λέω τώρα...), δεν πρόκειται να καρποφορήσει. Και θα κυριαρχούν η γλωσσική αμάθεια και ο ο εθνικός αποθηλασμός.
Και μην παρασύρεστε από τις εντυπωσιακές περγαμηνές ή τα διογκωμένα βιογραφικά των εκάστοτε υπουργών, οι οποίοι μπορρεί να διαθέτουν - αν διαθέτουν - την όποια επιστημονική κατάρτιση, αλλά όχι και επίπεδο μόρφψσης και καλλιέργειας, όχι και ικανότητα άσκησης διοίκησης, όχι και "σθένος" να λένε ΟΧΙ στις επιλογές του κομματικού μηχανισμού. Τέτοιοι οσφυοκάμπτες υπουργοί, γιατί τέτοιους έχουμε μέχρι σήμερα, είναι για τον Καιάδα!