Ο "σοφός" λαός, όπως αρέσκεται και κολακεύεται να τον αποκαλούν οι πολιτικοί, απεφάσισε την άρδην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με την προσδοκία "καλύτερων ημερών". Το εύρος της νίκης της ΝΔ είναι αδιαπραγμάτευτο. Με τους "προσωπιδοφόρους" του ΣΥΡΙΖΑ των αγκυλώσεων και των πολιτικών απωθημένων, να καταλαμβάνουν τα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διέρχεται το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου, με την ελπίδα των ψηφοφόρων του να τον συνοδεύει και να επικεντρώνεται στην αξίωση ότι η ολιγαρχική αντίληψη, που χαρακτηρίζει τα κόμματα εξουσίας, δεν θα περιοριστεί για μια ακόμη φορά στην καταγραφή των προβλημάτων, που οδηγεί στην αδράνεια.
Γιατί η πολιτική ιστορία του τόπου τούτου έχει να επιδείξει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι κανένας από τους πρωτοκλασάτους της πολιτικής δεν αντιλαμβάνεται που οδηγούν οι έωλες υποσχέσεις, τα ψέματα, οι παραχωρήσεις και οι εκχωρήσεις επί θεμάτων αρχής.
Κι όταν το αντιληφθούν, έχουν εθιστεί στη λογική της αλλαγής ρόλων, επενδύοντας στην κοινωνική ανοχή και λήθη. Και μπορεί τα κομματικά κατεστημένα να αλληλοαντρέπονται, συγχρόνως όμως αλληλοτροφοδοτούνται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας, τα οποία αλλάζουν προσωπείο και εντείνουν έτσι την αποσύνθεση εκ των άνω, η οποία κάποια στιγμή και σε μάκρος χρόνου προκαλεί την έκρηξη εκ των κάτω.
Και σε κάθε αλλαγή που αποφασίζει ο κατά τα άλλα "σοφός" λαός, αφαιρεί από το οπτικό του πεδίο τους μέτριους και τους βλάκες της πολιτικής που συγκροτούν την υποτιθέμενη προσδοκία του. Και οι βλάκες μέτριοι επωφελούνται απ' αυτή την εκτροπή της κρίσης των πολιτών, αναπαράγοντας βλακεία και μετριότητα.
Κι αν δεν προκληθεί η έκρηξη ή έστω η εξανάσταση συνεπεία γενικής αποβλάκωσης ή καταστροφής των πρωτογενών κοινωνικών αντανακλαστικών, η κοινωνία μεταβάλλεται σε κάτι δυσώδες...
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει, ότι ο τόπος τούτος κινδυνεύει να πετάξει το έρμα του και να μείνει έρμαιος των ανέμων της Ιστορίας, ίσως τότε να μην περιοριστεί στην πολιτική με τα "φτιασίδια" και να επενδύσει το μέγιστο των προσπαθειών του στην αξιοποίηση εκείνου του δυναμικού των ανθρώπων, που δεν συστοιχίζονται με το ανεύθυνον αυτού του τόπου που δεν είναι σε θέση να υποψιαστεί τη σημασία του Παρθενώνα...
Τι κάθομαι για γράφω μια τέτοια μέρα χαράς και "διασκέδασης" για τους νικητές και μιας γενικότερης λαικής ευφορίας για το εκλογικό απότελεσμα. Αρχισα την "γκρίνια" πριν καθήσουν στα υπουργικά έδρανα οι συγκροτούντες την νέα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη...
Καμία τέτοια πρόθεση. Και ως γνήσια φιλελεύθερος, εύχομαι η ετυμογορία του ελληνικού λαού να αποδειχθεί σωστή. Ομως, γνωρίζοντας ότι οι εγχώριοι πολιτικοί έχουν αποβάλλει ραχοκοκκαλιά και συνείδηση, δεν μπορώ να προσδοκώ τίποτα.
Ολα αποτελούν μια γενική ενότητα. Κι αυτή η τελευταία δεν είναι ένας απολιθωμένος πολυάνθρωπος όγκος, όπως τον βλέπουν, κατά την εκτίμησή μου, νικητές και ηττημένοι της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης. Εχει να κάνει με την κοινωνία των προσώπων, που για χρόνια υφίσταται την επιδρομή της πολιτικής βλακείας και αυθαιρεσίας, του βλαχολεβέντικου πολιτικού επαρχιωτισμού, αλλά στεγανοποιεί αξίες που ανυψώνονται στην έννοια του έθνους και του Παρθενώνα!..
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκη, όπως αναφέρω παραπάνω, έχει υποψιαστεί τη θέση του Παρθενώνα, αν έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει με τους τσιρκολάγνους της πολιτικής που επιδιώκουν πάντα να κάμψουν το λαικό λογισμό, αν στα υπουργικά έδρανα δεν θα συνωστίζονται οι Σαρλώ της πολιτικής, οι οποίοι χωρίς να έχουν καμία σχέση με την υποκριστική δεινότητα του συγκεκριμένου θεατρίνου του περασμένου αιώνα, διεκδικούν διακρίσεις και επαίνους με μπόλικα στοιχεία γκροτέσκο, τότε ίσως κάτι αφήσει με το πέρασμα του ως πρωθυπουργός.
Διαφορετικά θα είναι παντελώς ανοχύρωτος και αμήχανος στις αφύλακτες διαβάσεις της Ιστορίας. Εξάλλου, πάντα υπάρχουν οι Δούρειοι Ιπποι. Η ανοχύρωτη λογική των Ελλήνων, όταν δεν συλλαμβάνει σ' όλο το εύρος τον επερχόμενο κίνδυνο, επαφίεται στους Δούρειους Ιππους.
Το κάλλος του ελληνικού καλοκαιριού, που κατά την επικούρεια αντίληψη είναι μια "ποίηση τελείωσης", μετατρέπει τους Ελληνες της ραστώνης και της ζέστης σε "καλοκαιρινούς Ελληνες", ενίοτε με αφυδατωμένο προβληματισμό. Ετσι, το καλοκαίρι των Ελλήνων γεννάει πολλές φορές τους δύσκολους χειμώνες και οδηγείται ο Ελληνισμός, εξ' αντικειμένου, σε αδιέξοδα.