Η ιστορική εικόνα που σχηματίζουμε από την ελληνική κοινωνία είναι αυτής της μορφής των παραπλανήσεων και των ταλαιπωριών.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι λόγοι είναι ευεξήγητοι. Υπάρχει ωστόσο και το θέμα της λογικής, που συναισθάνεται και αντιλαμβάνεται όσα πραγματοποιούνται. Απέτυχε όμως το θάρρος της να καθιερώσει με δικά της μέτρα τις σχέσεις. Η λογική σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία αποτελεί την τελευταία φάση, συντάσσει τις φψνές, τις μεταβάλλει σε νόμους, σε πνευματική δράση, τις σταθεροποιεί και επισημαίνει τους κινδύνους των παρεκτροπών.
Η παίδευση πρέπει να διδάσκει πως να αποδεχόμαστε την αλήθεια. Να ελέγχουμε την πράξη και τη θεωρία. Κάποια δεν είναι καλά τοποθετημένη και η άλλη δυσλειτουργεί. Μπορεί παρ' όλα αυτά με μια καταστροφή να γεννηθεί μια καινούργια ζωή. Είναι προτιμότερη η ολοκλήρωση των ιδανικών και η απομάκρυνση από τις παρεκλίσεις.
Δεν παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία. Η ορθή πορεία προυποθέτει και την ορθή συσχέτιση με όλα τα μεταβαλλόμενα στοιχεία. Προυποθέτει Παιδεία. Προυποθέτει παραδοχή της αδυναμίας της κοινωνίας στον επηρεασμό της από το θυμικό πρωτίστως, κι όχι από την καλλιέργεια της λογικής.
Στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας είναι απαραίτητη η ανάλυση του ρόλου της λογικής στη διαμόρφωση τόσο της κοινωνικής συμπεριφοράς, όσο και της ασκούμενη πολιτικής. Και η θέση της λογικής προσδιορίζεται καλύτερα από την ανάλυση της έννοιας της προσαρμογής. Και το κυριότερο στοιχείο της έννοιας της προσαρμογής είναι η έννοια της συσχτίσεως,
Η λογική πρέπει να είναι η λειτουργία εκλογής και συσχετίσεων. Απ' αυτές είναι βιώσιμες όσες, σύμφωνα με την οικονομική έννοια, ισορροπούν προσπάθειες ή αφήνουν ένα περίσσευμα ενέργειας. Η αντίθετη εκλογή οδηγεί προς τη συσσώρευση απωλειών και χαρακτηρίζεται σαν παραλογισμός.