Σύζευξη πολιτικής και εσχατολογίας, σε πρώτο αντίκρυσμα, είναι η πρακτική του πολιτικού συστήματος. Από τη μια ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει σήμερα το θέμα "...Ξανά εκλογές τον Δεκαπενταύγουστο, αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία της ΝΔ", και από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι "...Ο Μητσοτάκης θέλει να εφαρμόσει συνταγή ΔΝΤ".
Του Στέλιου Συρμόγλου
Καταφύγιο αμφοτέρων στην εσχατολογία, για να περισφίξουν τον πυρήνα του εκλογικού σώματος με διλήμματα, αποφεύγοντας να συλλάβουν το πρόβλημα της κοινωνίας στην πολυδιάστατη υφή του.
Η πολιτική αντιπαράθεση, ιδίως τούτη την προεκλογική περίοδο, συμπεριλαμβανομένης και της αντιπαράθεσης για το πολυσυζητημένο debate, έχει καταντήσει σταθερά, σχεδόν μονότονα, αδιάφορη. Παραλλάζουν απλώς οι τρόποι, με τους οποίους την αντικρύζουμε. Αλληλοσυμπληρώνονται και πλουτίζονται οι πολιτικές απόψεις με τις εσχατολογικές υπό μορφή διλημμάτων, ώστε να εκβιαστεί το εκλογικό σώμα προς τη μια ή άλλη κατεύθυνση.
Η όλη πρακτική, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με διάθεση επιφυλακτική, με καχυποψία, γιατί θυμίζει και την εμπνέει ένας αναχρονιστικά μονόχνωτος "καθολικισμός".
Και λογικά, ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, διαπιστώνοντας το εύρος της εσχατολογικής προσπάθειας των κομμάτων να τον παραπείσουν, θα έπρεπε να επιδεικνύει διασταγμό, καθώς ο κολυμβητής προτού παραδοθεί στο κύμα, όταν περπατάει στα ξέβαθα ακρογιαλιάς άγνωστης και δοκιμάζει με το πόδι του τα ύφαλα. μήπως πατήσει αχινό...
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, δυστυχώς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με εσχατολογικές εκτιμήσεις. Κι έτσι σημειώνεται μια σταθερή και προιούσα απόκλιση προς έναν ολοένα εντονότερο απατηλό προορισμό της κοινής γνώμης. Και η κοινωνία παραμένει προσκολλημένη σε παλιωμένες συμβάσεις, ακατάλληλες για την νέα πραγματικότητα.
Κάθε μερα έχουμε απέναντί μας, σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής, αντιδράσεις μονότροπες και διαρκώς επαναλαμβανόμενες. Από τη μια ο "λειτουργικός καιροσκοπισμός" των κομμάτων. Από την άλλη ο "αρνητικός λογισμός" κοιννωικών ομάδων προβάλλει το gran rifiuto, την ομαδική κι απόλυτη απόρριψη του κομματικού καιροσκοπισμού.
Στην πραγματικότητα η κοινωνία ολόκληρη, παραζαλισμένη από εσχατολογικές απόψεις και εκβιαστικά διλήμματα, χωρίς να το καταλαβαίνει, έχει βαλθεί να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σαν αεροπλάνο που έχει μπει στριφογυρίζοντας μέσα σ΄ ένα πέλαγος ομίχλης όλο και πιο πυκνής.
Από τέτοια παραζάλη δεν βγαίνεις παρά μόνο με καταστροφή, όταν κτυπήσεις πάνω στο έδαφος. Ετσι, στην προσδοκία μιας ομιχλώδους κοινωνικής προόδου, έρχεται να αντιταχθεί η προοπτική της πολιτικής απάτης.