Γιατί ο υπερρεαλισμός αρδρεύει υποχθόνιος όλες τις απελπισμένες αναζητήσεις φυγής σε προσδοκίες και όνειρα μιας εποχής φόνισσας όλων των ονείρων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Υπάρχουν δύο ειδών πολιτικοί: εκείνοι που εκφράζονται με την πονηρία τους και διανθίζουν τον πολιτικό τους λόγο με το ψέμα κι εκείνοι, οι ολίγιστοι αναμφίβολα, που εκφράζονται με το ρεαλισμό και την καρδιά τους.
Ο πολύς κόσμος, κατά κανόνα, εκλαμβάνει τους πολιτικούς να έχουν όλοι σχεδόν κοινή καταγωγή: το τάλαντο. Αλλά το τάλαντο είναι μια πού αόριστη έννοια. Επειτα και το τάλαντο, στο αισθητό στρώμα του, σ' εκείνο δηλαδή που περιβάλλει το ανεξερεύνητο ένστικτο, επιδέχεται ανάλυση, υπόκειται σε ποσολογίες.
Μπορούμε να πούμε, ότι ένα συγκεκριμένο τάλαντο πολιτικού προσώπου, αποτελείται από τόσο ποσοστό ενστίκτου, τόσο φιλοδοξίας, τόσο βιωμάτων, τόση πονηρία, τόση φαντασία και μυθοπλασία, τόση ευαισθησία ή αναισθησία, και πάλι να μην έχουμε εξαντλήσει τα σταθμητά του συστατικά.
Το ποθούμενο για το λαό είναι, βέβαια, το τάλαντο ενός πολιτικού που εδρεύει στην κοινωνική του ευαισθησία και στο ρεαλισμό. Η πείρα δείχνει, ωστόσο, πως το ποθούμενο δεν συμβαίνει. Τη δάφνη, σχεδόν πάντα, την κερδίζει ο πολιτικός της πονηρίας, όχι της καρδιάς.
Μια προσεκτικότερη μάλιστα παρατήρηση πείθει πως και "έργα" πολιτικών που πέτυχαν και "συγκίνησαν", ήταν στο πλαίσιο της εξυπνάδας-πονηρίας, με κατάλληλη εκμετάλλευση της περιπάθειας, εύστοχο υπολογισμό της ευαισθησίας των κοινωνικών ομάδων, των απαιτήσεων μιας στιγμής.
Στον τομέα της εγχώριας πολιτικής μυθοπλασίας τα παραδέιγματα αφθονούν. Και φαίνεται ότι για την πολιτική μυθοπλασία και τον πολιτικό υπερρεαλισμό απαιτείται η αφέλεια του κοινού. Και χρειάζεται η αφέλεια για να μπορεί ο πολίτης να πιστεύει στα πρόσωπα και στους μύθους που ο ίδιος έχει πλάσει.
Στην ελληνική κοινωνία "ευδοκιμούν" πολλοί πολιτικοί μυθοπλάστες, ο προικισμένος πολιτικός παλιάτσος βρίσκει πάντα απήχηση, γιατί ο κόσμος δεν "ξύπνησε", αν και η εγρήγορση, η επαφή με την ωμή κι αδιάκριτα φορτική πραγματικότητα, είναι κλήρος των καιρών μας.