Σε τούτο τον τόπο στο προσκήνιο κινείται η πολιτική γελοιότητα και ο πολιτικός σουρεαλισμός, στο βάθος όμως κρατάνε κάποια νήματα οι μεγάλες μορφές του παρελθόντος, που υφαίνουν έναν ιστό που συνέχει την κοινωνική πραγματικότητα, της δίνει κάποια υπόσταση μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αυτή είναι η αγαθή πλευρά. Υπάρχει και η κακή. Η κοινωνία τούτη, συνήθισε υπερβολικά να περιστρέφεται γύρω στον άξονά της. Αφού πρώτα αφομοίωσε ως την εξάντληση, ως την τυποποίηση το πολιτικό ψέμα, βάλθηκε ύστερα να γυρεύει την πάση θυσία ανανέωση, χωρίς ωστόσο ποτέ να δοκιμάσει να σπάσει τα καλούπια, την "τραγική" πολιτική πόζα, τη στιλβωμένη κομματική γλώσσα και την υπερφίαλη πολιτική αυτάρκεια.
Προσέρχονται στις κάλπες σήμερα οι ψηφοφόροι για να αναδείξουν περιφερειάρχες και δημάρχους, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει ότι μέσα στον πολιτικό κόσμο υπάρχει, εδραιωμένο πια ως καθεστώς, κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη που να μην γίνεται πια αισθητή.
Ο κοινωνικός προβληματισμός δεν ξεπηδάει από μια εσωτερική ανάγκη. Επινοείται για να εξαργυρωθεί. Οι πολιτικοί σχεδιαστές της καταλήστευσης της νοημοσύνης των ψυφοφόρων γίνονται παραγωγοί σπατάλης γελοιότητας. Και μολονότι σκορπίζουν γύρω την παραζάλη, ένα αίσθημα ανασφάλειας, το άγχος του εφήμερου και του ευκαιριακού, ψηφίζονται και "ευημερούν" πολιτικά.
Ο δε κοινωνικός προβληματισμός, άλλοτε αποτέλεσμα θυσιών και αγώνων, τώρα γίνεται νόμισμα σε κατάσταση πληθωρισμού, που χάνει την αξία του από τη μια στιγμή στην άλλη. Ετσι, ο κοινωνικός προβληματισμός, αντί να αποτελεί ένα αντίβαρο στην πολιτική έξαψη, που έχει κυριέυσει τούτη την κοινωνία και που της δημιουργεί διαρκώς ανάγκες αξεδίψαστες, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι εύκολα υποχωρεί μπροστά στο θάμβος του πολιτικού ψέματος.
Ζούμε την πτώχευση ως κοινωνία καταμεσίς στην αφθονία του πολιτικού ψέματος και του επίπλαστου. Οσο η αφθονία του πολιτικού ψέματος ανεβαίνει, τόσο και ο πληθωρισμός των δεινών της κοινωνίας επιτείνεται. Στο τέλος θα μάθουμε νε συναλλασσόμαστε με κάλπικες αξίες, κι απορούμε ύστερα που ο τόπος τούτος έχει κλονιστεί.
Ποιους ψηφίζουμε αύριο; Αυτούς που μας επέβαλαν "εν χορδαίς και οργάνοις", γιατί η μνήμη μας είναι "κοντή", γιατί δεν ανατρέχουμε στο πρόσφατο έστω παρελθόν, για να αναμοχλεύσουμε τα έργα και τις ημέρες των υποψηφίων, την έκδηλη έλλειψη σοβαρότητας τους, τις εκλεκτικές συγγένειές τους με τα συμφέροντα.
Και ψηφίζοντας όλους αυτούς τους αυριανούς ποδηγέτες μας, νικητές όλοι τους με τον έναν ή άλλο τρόπο, οι μόνοι ηττημένοι είμαστε εμείς, ξεκινώντας ακόμη ένα "ταξίδι στο απίθανο". Ενα ξεκίνημα χωρίς προορισμό, μια ακόμη βραχύπνοη ή και μακρόπνοη κοινωνική ταλαιπωρία.
Γιατί; Γιατί γυρίζεις από το απίθανο περισσότερο δαρμένος, ηττημένος, απ' ό,τι αν είχες πάει να εξερευνήσεις τη ζούγκλα. Η ζο΄θυγκλα είναι ζωή, το απίθανος είναι ένα κενό!..