 |
| Comfreak / pixabay |
Μιας και ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες των πανελληνίων, αυτών δηλαδή των εξετάσεων όπου τα παιδιά καλούνται να διακυβεύσουν τόσα πολλά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, έκανα μια αναδρομή στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Του Στρατή Μαζίδη
Θυμήθηκα το μάθημα της κατ' ευφημισμόν Εκθεσης Ιδεών. Ένα μάθημα το οποίο κανονικά δε θα έπρεπε να εξετάζεται. Για ποιο λόγο; Διότι μόνο Εκθεση Ιδεών δεν ήταν και σίγουρα στον ίδιο λάθος δρόμο συνεχίζει.
Έκθεση Ιδεών σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να εκφραστώ γύρω από ένα θέμα στο οποίο ζητείται η άποψή μου και κρίνομαι όχι για αυτήν, αλλά για το αν μπορώ να τη διατυπώσω σωστά. Αυτό όμως δεν ίσχυε.
Φέρνω στο νου μου τους σκελετούς που μας έδιναν έτοιμους, τους δοκιμιογράφους που έπρεπε να διαβάσουμε για να επικαλούμαστε σχόλιά τους (θέλουμε / δε θέλουμε) και το πως όφειλε να είναι γραμμένη η έκθεσή μας γύρω από τα θέματα της εποχής. Αν τύχαινε να συμφωνείς, έχε καλώς. Αν όχι, εντάξει μπορείς να το γράψεις αλλά δε θα πάρεις βαθμό.
Για συγκεκριμένα θέματα παίρναμε γραμμή να διατυπώσουμε καθορισμένες απόψεις με προαποφασισμένη πορεία του κειμένου. Κάπως έτσι θεμελιώθηκε το αντιδημοκρατικό πνεύμα στις τάξεις του Λυκείου και η λογοκρισία των απόψεων.
Οι μαθητές δίναμε εξετάσεις κρινόμενοι για τις απόψεις μας και όχι εξεταζόμενοι για την ικανότητα χειρισμού της ελληνικής γλώσσας και του γραπτού λόγου.
Μετά μας φταίει η Βόρεια Κορέα και κοροϊδεύουμε τον Κιμ Γιονκ Ουν βαυκαλιζόμενοι ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Και πέθανε επίσης!