Και ως κοινωνία ζούμε τούτο το παραμύθι, μέσα από την άτεκνη προσδοκία της πολιτικής "αφήγησης", για να χρησιμοποιήσω την απεχθή τούτη λέξη του συρμού, που εισέβαλε ορμητικά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο από χείλη πονηρών και ενίοτε φρενοβλαβών του εγχώριου πολιτικού και μιντιακού συστήματος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Καταφεύγουμε σ' ένα σύμπαν από πιθανοφάνειες και παντός είδους μυθοπλασίες, για να λυτρωθούμε υποτίθεται από τις ασφυκτικές πιθανότητες της καθημερινής ζωής, δηλαδή βιώνουμε ένα κύκλωμα δίχως νόημα.
Η ζωή είναι ένα παραμύθι δίχως εξάρσεις, που το ζούμε ξηπνητοί. Ο ζυγός της συνίσταται στην έλλειψη πειθούς, στην αναντίρρηρη εντύπωση που μας δίνεται μιας ενάργειας αναπόδραστης, στερημένης από ευχέρεια εκλογής.
Πιστεύουμε πως μας ανοίγεται μια πόρτα προς έναν άλλον κόσμο, φαινομενικά καλύτερο από το δικό μας. Δρασκελώντας αυτό το κατώφλι, έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι καταφεύγουμε από τη δουλεία του υποκειμενικού μας καταναγκασμού, αλλά επί της ουσίας βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα του Πουθενά.
Ετσι η κοινωνία μοιάζει μ' έναν ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώασή του συνθήκες. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν η κατάσταση ξεφεύγει και μοιάζει με τραγωδία, ξεχνάμε τον νοσογόνο οργανισμό. Εχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία "αλεξικέραυνο", που τραβάει τους κεραυνούς, με ό,τι αυτοί σημαίνουν για τη μοίρα της...
Για κάποιους η παραπάνω προσέγγιση της θλιβερότητάς μας δεν λέει τίποτα, ζώντας την ιδανική τους ψευδαίσθηση. Για κάποιους, με τον άμορφο γύρω τους ζόφο, όλα αυτά είναι "μικροπράγματα" άνευ σημασίας και έλκονται από την επιφάνεια των πραγμάτων. Μόνο που η "επιφάνεια" διαμορφώνεται από τα βάθη του προβλήματος, όπου οι ίσκιοι του δράματος μιας κοινωνίας προσλαμβάνουν σταδιακά τη μορφή τους...