 |
| jpedroza2k / pixabay |
Ρητορικό το έρωτημα, αφού η απάντηση είναι αυτονόητη και σχεδόν μη αμφισβητήσιμη. Αλλωστε, οι διακριβώσεις - και πολύ περισσότερο οι διαπιστώσεις - σε τούτη την περίπτωση είναι εύκολες. Ομως, δεν αρκούν για να προσπερνούμε την κραυγάζουσα πραγματικότητα της πολιτικής πρόκλησης και ενίοτε αναίδειας, που προσβάλλει βάναυσα όχι μόνο την αισθητική μας, αλλά και την νοημοσύνη μας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δυστυχώς όμως λείπει από την κοινωνία το "ρυθμιστικό ένστικτο" που μπορεί αποτελέσει τροχοπέδη στο λαικισμό των διαφόρων Σαρδανάπαλων και Ταρτούφων της πολιτικής, στο υποκριτικό τους ενδιαφέρον για τους πολίτες, οι οποίοι συνωστίζονται και "στριμώχνουν" τα ευκαιριακά τους όνειρα στα αμφιβόλου ασφάλειας Μέσα μαζικής μεταφοράς...
Η πραγματικότητα δείχνει με μεγάλη πειστικότητα ότι ο "λαικισμός" της εγχώριας πολιτικής επαρκώς αφομοιώνεται
από τις κοινωνικές ομάδες, ενώ ο ορθός λόγος είναι μια πλάνη. Και όσοι εξακολουθούν να κηρύσσουν τον ορθό λόγο σ' ένα περιβάλλον κοινωνικό από τη φύση του παράλογο, είναι ένα εγχείρημα χωρίς πολλές ελπίδες.
Λείπει ακόμη και η επίφαση σωφροσύνης από τους πολιτικούς που διεκδικούν ακόμη μια φορά την ψήφο μας, και θα την "αρδεύσουν", όπως φαίνεται, με σχετική ευκολία, για να "ξαπλώνουν" αναπαυτικά τα δικά τους όνειρα στις λιμουζίνες, ανάμεσα στα προνόμια που τους παρέχει το κοινοβουλευτικό μας σύστημα.
Η όλη κατάσταση σε τούτο τον τόπο φανερώνει το ναυάγιο του ορθού λόγου, την κακοποίηση της ελπίδας και της εμπιστοσύνης σε μια βελτιωτική πρόσβαση της κοινωνίας, που θα συνδύαζε την ηθική πρόοδο με την πολιτική συνέπεια λόγων και πράξεων.
Μόνο η "θρησκεία της ελπίδας" δεν ναυάγησε στε τούτο τον τόπο. Πάντα οι πολιιτκοί επινοούν τεχνητά μέσα για να την αντικαταστήσουν και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε οι πολίτες εν πολλοίς να λειτουργούν με την αταραξία των στωικών ή την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων.
Οσο βλέπω εικόνες με τον κόσμο να συνωστίζεται για να υποδεχθεί τους περιφερόμενους αρχηγίσκους των κομμάτων, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το πιο επείγον χρέος της βιοχημείας είναι να βρεί ένα φάρμακο που να καταστείλει οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον οίστρο της άγονης προσδοκίας ή τη ροπή μας προς το όποιο πρόσκαιρο "βόλεμα".
Εξαλλες αφομοιώσεις και στρατευμένος ενθουσιασμός στην υπηρεσία της πολιτικής βαρβαρότητας, κι ας σωθήκανε τα ψέματα των πολιτικών και οι απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον, που εξυπηρετούν μόνο την αυταπάτη μας ή στην καλύτερη περίπτωση τη μακάρια ανοχή μας.
Ε, ναι. Το "ερώτημα-τίτλος" τούτου του κεμένου μοιάζει άτοπο και άκαιρο και παραπέμπει στη ρήση του Ιρλανδού σατιρικού και δοκιμιογράφου Τζόναθαν Σουίφτ: " Να μην ψοφήσεις λυσσασμένος εδώ που βρίσκεσαι, σαν ποντίκι που το φαρμάκωσαν μέσα σε μια τρύπα".
Αυτό τείνει να γίνει η κραυγή της εποχής μας μέ όσα βιώνουμε. Και κινδυνεύουμε με την ανοχή μας ή την απέχθεια μας να αντικρύσουμε την ίδια την αλήθεια μας, να υποστούμε εγκεφαλική άμβλωση...