Η προεκλογική περίοδος, ανεξαρτήτως της κομματικής τοποθέτησης του καθενός, δημιουργεί τις προυποθέσεις για περαιτέρω σκέψεις, παράλληλα με το χρέος του να μετέχει στην πρόσβαση της Ιστορίας, δηλαδή να μη μένει στενοκέφαλα κι εγωιστικά προσκολλημένος στις συνήθειες που τον διέπλασαν ή του επιβλήθησαν από τους "μάστορες" της πολιτικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η προεκλογική περίοδος παρουσιάζει ανάγλυφα το εύρος της πολιτικής κοροϊδίας και των πολιτικών ψεμάτων. Και θα ήταν απονενοημένη η πρόθεση και μόνο να την αγνοήσει κανείς είτε στο ασφυκτικό πλαίσιο της άγονης προσδοκίας, είτε του ευκαιριακού "βολέματος" ή των καλλιεργούμενων εντυπώσεων.
Τι κάνουν οι απερχόμενοι και οι εν δυνάμει επερχόμενοι της εγχώριας πολιτικής; Με διάφορα επικοινωνιακά "τερτίπια" μας δίνουν την ψευδαίσθηση του πραγματικού, χωρίς να μας κάνουν να νιώθουμε πως το πραγματικό είναι ψευδαίσθηση. Με την παγιωμένη τακτική τους έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή "καταλήστευσης" της νοημοσύνης του λαού, προσβάλλοντας ό,τι ιερότερο έχει ένας λαός: την αξιοπρέπειά του.
Γιατί, το να παίρνουν το αίμα ενός λαού και να το κάνουν χρώμα μόδας, είναι κάτι το ανίερο, κι ας έχει η πράξη τους, εξωτερικά, τον τύπο της εθνικής ανάγκης. Υπάρχει μια αντιποίηση ιερουργίας, όπως υπάρχει και αντιποίηση εξουσίας. Ας προστεθεί ότι τέτοιες ενέργειες κρύβουν οι ίδιες μέσα τους τον κολασμό. Κανένας δεν πέτυχε τίποτα περισσότερο από το να μαιμουδίσει την αλήθεια.
Η κοινότερη εμπειρία δείχνει πως ο κοινός άνθρωπος, ως θεατής των πολιτικών δρώμενων, αρέσκεται να βλέπει τη ζωή του να του την αναπαριστάνουν. Το "καινούργιο", όπως παρουσιάζεται ελκυστικά αμπαλαρισμένο από τους πολιτικούς, συναρπάζει περισσότερους και περισσότερο από την απλή απεικόνιση της ρουτίνας της αλήθειας. Και, αναμφίβολα, κάποιοι "μάγειροι" της πολιτικής ξέρουν να κολακεύουν κατάλληλα με τις "συνταγές" τους τη ροπή των κοινωνικών ομάδων προς την προσδοκία.
Ετσι, χαλαρώνουν σχεδόν απεριόριστα τους δεσμούς με την πραγματικότητα, φτάνοντας στο ακραίο ορόσημο της πιθανοφάνειας.
Ολοι αυτοί οι πολιτικοί των παχυλών λόγων, αντί να συμμεριστούν την κοινή πραγματικότητα, θέλουν να επιβάλουν σ' έναν ήδη ταλαιπωρημένο λαό - και δι αυτού στην Ιστορία - μια πραγματικότητα δική τους. Γιατί περιφρονούν τον λαό, ως θιασώτη της ευπιστίας και της ευκολίας.
Εκάς οι βέβηλοι!