Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώον πολιτικόν, είναι συνάμα και ο Θεός της μοίρας του...

Διατρέχουμε τις τελευταίες μέρες μιας ανούσιας προεκλογικής περιόδου, όπου η πολιτική αοριστία εναγκαλισμένη με την ακατάσχετη υποσχεσιολογία, με πολλά στοιχεία γκροτέσκο, με τετριμμένα πολιτικά διλήμματα, με εύγλωττα χαρακτηριστικά αντιαισθητικής, ενίοτε μάλιστα με κορύφωση της πολιτικής γελοιότητας από υποψηφίους έτοιμους να υποθηκεύσουν το μέλλον τούτου του τόπου εν μια νυχτί, διαμορφώνουν μια φαταλιστική αντίληψη της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και συνάμα την αυταπάτη ενός έξω των δυνατοτήτων της κοινωνίας και δραστικών παρεμβάσεων ιστορικού γίγνεσθαι.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Ο άνθρωπος, ο πολίτης, δεν είναι μόνον ζώον πολιτικόν, είναι και ο θεός της μοίρας του. Και ο Ελληνας είχε και έχει σε κάθε στιγμή του κοινωνικού βίου και σε κάθε σταθμό της εξελικτικής πορείας του βίου αυτού, τη δυνατότητα να κατευθύνει και να ελέγχει την πορεία τούτη και να της δίνει τροπή συμφωνότερη με το ιδεώδες της υλικής και της ηθικής του ευημερίας.

Κι αυτό δεν σημαίνει άρνηση των εξωτερικών, των αντικειμενικών όρων της πραγματικότητας, αλλά γόνιμη εκμετάλλευση τους προς όφελος της κοινωνίας, του πολιτισμού ακόμη- δηλαδή της κοινωνικής προόδου προς τα ιδεώδη που αποτελούν τους ακραίους σταθμούς των επιδιώξεών του.

Ο παραμερισμός ή η υποτίμηση του ρόλου της θέλησης του πολίτη στην εξέλιξη της κοινωνίας, η λογική του "όλοι ίδιοι είναι" ή "αυτούς έχουμε κι αυτούς ψηφίζουμε", ανήκει στη νηπιακή ηλικία της ματεριαλιστικής κοινωνιολογίας και του κοινωνικού φαταλισμού.

Μόνο αν η θέληση του πολίτη εκδηλωθεί κατά τρόπο ριζικά αντίρροπο προς τη "φυσική" πορεία των πολιτικών δρώμενων, προς την επαναλαμβανόμενη θρασύτητα κομματικών μηχανισμών και πολιτικών της οσφυοκαμψίας, δημιουργούνται οι κρίσεις των καθεστώτων που επιφανειακά παρέχουν την εντύπωση της σταθερότητας και της κανονικότητας, και της ισορρόπησης των κοινωνικών αντιθέσεων, ενώ στο βάθος ελλοχεύει ο κομματικός καιροσκοπισμός.

Τούτη η κοινωνία υποφέρει από τη συνθλιπτική επιρροή της σιωπής, αν και η πείρα των τελευταίων χρόνων ιδίως, μας έδειξε ότι τα διαστήματα της κοινωνικής σιωπής καταλήγουν σε αναπόφευκτες εθνικές περιπέτειες.

Το ζητούμενο σε τούτο τον τόπο, η αναγκαιότητα που αναδύεται από την κατάσταση της ίδιας της κοινωνίας, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι διλημματικό: Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Ποιος είπε λιγότερα ψέμματα ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ευελιξία κατευθυνόμενος από τους "τεχνίτες" των επικοινωνιακών πρακτικών και των προσαρμογών στις προσδοκίες μιας κοινωνίας σε πλήρη σύγχυση.

Το ζητούμενο είναι να "απελευθερωθούμε" από την αυταπάτη της προσδοκίας και από την φαταλιστική αντίληψη του "...δεν γίνεται αλλιώς". Οι "κραυγές" μας πίσω από την αρποκράτεια σιωπή μας ενώπιον των πολιτικών αοριστιών, ψεμάτων και διλημμάτων, ενώπιον των λαθροχειριών προβεβλημένων πολιτικών προσώπων, δεν λειτουργούν ευεργετικά ακόμη και για το νευρικό μας σύστημα

Η σιωπή είναι και συνενοχή...
Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail