 |
| ujustine0 / pixabay |
Ο Αλέξης Τσίπρας προσδοκούσε πολιτική ανάσταση νεκρών μέσω διαφόρων μεθόδων στις κάλπες που στήθηκαν στα τέλη Μαΐου. Μία από αυτές ήταν και η ψήφος των δεκαεπτάχρονων. Ο πρωθυπουργός θεωρώντας τους πιθανόν εύκολα φρούτα, τα είχε λογίσει στο καλάθι του.
Του Στρατή Μαζίδη
Μόνο που αυτό ακριβώς ήταν το σφάλμα του. Τα 17χρονα παιδιά δεν είναι φρούτα, ούτε ούφο. Δε ζουν αποκομμένα από την κοινωνία. Διαβιούν σε κάποιο σπίτι. Έχουν γονείς. Έχουν παππούδες. Μεγάλωσαν μέσα στην κρίση και είδαν το περιβάλλον τους να βρίζει την κυβέρνηση Τσίπρα περισσότερο κι από τους προκατόχους της.
Τα παιδιά πχ των ελεύθερων επαγγελματιών που έχουν ξεζουμιστεί σε φόρους κι εισφορές, τι ψήφισαν; ΣΥΡΙΖΑ; Τα παιδιά των νοικοκυραίων που είδαν τον ΕΝΦΙΑ να γίνεται ακόμη βαρύτερος, τι ψήφισαν; ΣΥΡΙΖΑ; Τα παιδιά που είδαν να ασπρίζουν τα μαλλιά των γονιών τους και να χάνεται το χαμόγελό τους, τι ψήφισαν; ΣΥΡΙΖΑ;
Οι ηλικίας 30-50/55 κρίνουν το αποτέλεσμα διότι οι μεν γονείς τους, συνήθως συζητούν την ψήφο τους μαζί τους ενώ τα παιδιά τους που εξαρτώνται από αυτούς, δεν έχουν κανένα λόγο να ψηφίσουν ένα κόμμα ενάντια στα συμφέροντά τους.
Η περίοδος που κλείνει, μοίρασε φτώχεια και επιδοματοποίηση. Το αντίβαρο στη φτώχεια ήταν πολιτικές ιδεολογίες, αποθέωση μειοψηφιών και αοριστολογίες που δε γεμίζουν στομάχι, δε ζεσταίνουν το σπίτι, δεν ντύνουν τον κόσμο.
Απεναντίας τα 17χρονα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους τσακισμένους και την ώρα που θα βουτήξουν κι αυτά μέσα στην κρίση να πλησιάζει, μάλλον πρέπει να ήταν οι αυστηρότεροι κριτές όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και του συστήματος στο σύνολό του.