Ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρεϊ Πάιατ, σε Συνέδριο που οργάνωσε η Πολεμική Αεροπορία στο Τατόι, σχετικά με την τουρκική προκλητικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και την κυπριακή ΑΟΖ, μίλησε για διάλογο και φιλία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για συμφωνίες win-win για όλους.
Του Στρατή Μαζίδη
Δηλαδή ο πρέσβης των ΗΠΑ, γνώστης της πραγματικότητας, σε ελληνικό έδαφος, σε χώρο αυτών που κάθε ημέρα έχουν να αντιμετωπίσουν την ιταμή συμπεριφορά της Τουρκίας μας λέει να κάνουμε παραχωρήσεις. Και όλα αυτά ενώ έχουμε δώσει τα πάντα στις ΗΠΑ. Ό,τι ζητούν, το έχουν.
Μας "προτρέπει" να τα βρούμε. Πώς όμως; Από τα δέκα δικά μας να κρατήσουμε πχ τα έξι; Τα επτά; Τα οκτώ; Και η Τουρκία να πάρει ένα κομμάτι μέχρι να πεινάσει περισσότερο; Αυτό λέγεται win-win ή lose-win;
Δεν τίθεται αμφιβολία ότι το οικόπεδο που λέγεται Τουρκία είναι πολύ σημαντικό για τις ΗΠΑ αλλά και τη Ρωσία. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη που θα πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχθούμε. Το πως θα μας αντιμετωπίσουν οι ξένοι, εξαρτάται από εμάς.
Όταν η Ελλάδα έμενε πχ έξω από το Eurofighter ή μοίραζε δις σε διορισμούς, πρόωρες συντάξεις, προκλητικές αυξήσεις και επιχορηγήσεις (κυρίως μέσω ΟΤΑ) αντί να στραφεί σε αυτό που λέγεται βιομηχανία και θέσεις εργασίας, φταίνε οι ξένοι;
Οι Τούρκοι σχεδίασαν κι αποκτούν δικές τους κορβέτες, φρεγάτες, ελικόπτερα, πυραύλους, τεθωρακισμένα, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, οπλισμένα drones, συμμετέχουν [ακόμη] στο πρόγραμμα του F-35 και διαρκώς ψάχνονται.
Εμείς ψαχνόμαστε μεταξύ μας. Διαρκώς συζητάμε αλλά ως εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια διαβάζω κείμενα σε αμυντικές ιστοσελίδες (defence-point, defencereview, πτήση & διάστημα, militaire, veteranos) που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου με το παλαιό υλικό μας. Ειδικά η Π&Δ είχε μια εύστοχη φράση όσον αφορά το ναυτικό, ότι οι κυβερνήτες των πλοίων είναι νεώτεροι σε ηλικία από τα πλοία.
Ήδη το "θα κερδίσουμε" έχει εξελιχθεί σε "θα πάθετε μεγάλη ζημιά κι εσείς".
Είναι μεγάλη και η ευθύνη της Κύπρου που ξεκίνησε την περιπέτεια της ΑΟΖ αλλά δεν έδωσε φράγκο για την άμυνά της, έστω μέσω Ελλάδας. Το αποτέλεσμα το ζήσαμε πέρυσι όταν ο τουρκικός στολίσκος απείλησε με βύθιση το ιταλικό γεωτρύπανο SAIPEM 12000. Η Λευκωσία κοιτούσε και εκτόξευσε δηλώσεις. Αντίθετα η Αίγυπτος την ίδια στιγμή δίπλα στο SAIPEM 10000 έστελνε υποβρύχιο, κορβέτα και πετούσαν αεροσκάφη.
Ούτε οι έσχατες συμμαχίες σε επίπεδο ασκήσεων πρόκειται να μας σώσουν, διότι πολύ απλά:
> ο αλ Σίσι σήμερα είναι, αύριο δεν είναι
> και το βασικότερο, ο Ερντογάν σήμερα είναι, αύριο δεν είναι ή τον πετάμε με επιτυχία την επόμενη φορά.
Αρκετές από τις διαφορές είναι σε επίπεδο προσώπων, όχι λαών. Και βέβαια πιστεύει κανείς ότι θα στείλει πχ το Ισραήλ τα σύγχρονα υποβρύχια Dolphin να βυθίσουν τα τουρκικά πλοία στην Κύπρο; ΄Η ότι Ισραηλινοί πιλότοι θα κοντραριστούν με τους Τούρκους; Μάλλον όχι.
Ήταν φυσικό επόμενο οι ΗΠΑ να μας πουν να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας όταν βλέπουν πως δεν το έχουμε σε τίποτε να διασυρόμαστε και να υποχωρούμε διαρκώς με πρόσφατο παράδειγμα τα Σκόπια, τα οποία σώσαμε (ίσως προσωρινά) από την ομοσπονδιοποίηση και τη διάλυση.
Δεν είμαι πολεμοκάπηλος, ούτε πολεμολάγνος, ειδικά όταν απέναντί μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως επί το πλείστον εξισλαμισμένους Ελληνες, Κούρδους και Ασσύριους. Ο πόλεμος είναι μια σύντομη λέξη αλλά με πολύ βαριά έννοια και δυστυχία. Η χώρα όμως έκανε δύο σημαντικά σφάλματα. Το πρώτο ότι κάθε φορά που ανέβαζε ένα επίπεδο προκλητικότητας η Τουρκία (πχ οι πρώτες παραβιάσεις του Ε.Ε.Χ.) το ανεχόταν. Το δεύτερο ήταν ότι σε μια εποχή όπου διαφαινόταν πως η ευρύτερη γειτονιά μας θα διαδραμάτιζε σημαντικό ενεργειακό ρόλο κι εμείς θα έπρεπε να προετοιμαστούμε, είτε ως Ελλάδα είτε ως Κύπρος, δεν κάναμε σχεδόν τίποτε.
Κι επειδή οι ξένοι δεν είναι ηλίθιοι και καθώς το μόνο που τους νοιάζει είναι να βγάλουν το αέριο και το πετρέλαιο κι όχι με ποιον, θα πιέσουν περισσότερο τον αδύνατο. Το άσχημο είναι πως όλα αυτά φαίνεται να μεθοδεύονται μέσω μιας πιθανής ψευδοκρίσης. Το χειρότερο θα είναι, αυτό να συμβεί με τη συναίνεσή μας. Μια φορά πάντως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό μας δείχνει ότι δύσκολα θα αποφύγουμε την κάθαρση μιας τραγωδίας που εν πολλοίς γράψαμε μόνοι μας.