Ο λαός μας ψήφισε το κόμμα που εμπιστεύεται περισσότερο και τους εκπροσώπους που τον εμπνέουν (ή τον... εξυπηρετούν).
Οποιαδήποτε βούληση (απ' όπου κι αν εκπορεύεται) και οποιαδήποτε ψήφος είναι σεβαστή.
Κάτι άλλο θα ήθελα να επισημάνω και να σχολιάσω:
Την πολιτική ιδεολογία [;] πολλών από τους υποψηφίους που ζήτησαν την ψήφο μας. Μια ιδεολογία που μοιάζει με κινούμενη άμμο και που μετακινείται ανερυθρίαστα όπου φυσάει ο άνεμος.
Άκουγα χθες σ' αυτά τα περιβόητα εκλογικά τραπέζια των καναλιών (όπου διάφοροι πολιτικοί, πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι εναλάσσονται διαρκώς τρέχοντας από κανάλι σε κανάλι - στις 9 έβλεπες κάποιον στο STAR και στις 9.30 στον SKY)... τους άκουγα να μιλάνε για δεξιά, για αριστερά, για κεντρο-δεξιά, για λίγο πιο αριστερά, για "δεξιά της δεξιάς", για σοσιαλιστική αριστερά... και πραγματικά μου ερχόταν να γελάσω... για να μη μελαγχολήσω.
Τόσοι όροι, τόση προσπάθεια, τόση αγωνία... για ποιο λόγο;
Για να οριστεί το ιδεολογικό στίγμα;
Για ποιες ιδεολογικές πολιτικές αρχές μιλάμε;
Από ποιες ιδεολογικές αρχές εμφορείται η κυρία που ξεκίνησε από την Ν. Δημοκρατία, στη συνέχεια μπήκε στις τάξεις των ΑΝΕΛ (χαμογελώντας πάντοτε περιχαρής πίσω από τον αρχηγό της)... και στη συνέχεια προσχώρησε μετά βαΐων και κλάδων στο ΣΥΡΙΖΑ;
Ή ο άλλος κύριος, ο οποίος ξεκίνησε τη ζωή του από τον "Ρήγα Φεραίο", στη συνέχεια συντάχτηκε με τις δυνάμεις του ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά έγινε μέλος της ΔΗΜΑΡ, μετά αγωνίστηκε [;] με τον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα με το ΠΟΤΑΜΙ... για να καταλήξει με τη Ν. Δημοκρατία;
Τέτοια φοβερά άλματα μόνο ένας Ολυμπιονίκης μπορεί να πραγματοποιήσει... Προφανώς, σ' αυτή τη χώρα (που δεν είναι φαιδρά μόνο η πορτοκαλέα) διαθέτουμε και τέτοιο ειδος: Ολυμπιονίκες της πολιτικής, που διακρίνονται στο ΑΛΜΑ εις μήκος και εις πλάτος. Εις όλο το πλάτος της πολιτικής ιδεολογίας.
Και φυσικά δεν είναι μόνο οι προαναφερθέντες. Ενδεικτικά ανέφερα δυο παραδείγματα. Πλείστοι άλλοι έχουν διακριθεί τα τελευταία χρόνια σ' αυτό το απεχθές άθλημα. Πολιτικοί της ευκαιρίας και όχι της ιδεολογίας. Που ζητούν την ψήφο μας εναγωνίως. Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι εργάζονται για το καλό της χώρας και του λαού. Και που είναι εμφανές πως αυτό που τους απασχολεί πρώτιστα (αυτό που τους καίει) είναι να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα... να μην μείνουν ανέστιοι πολιτικά... να μην τους φάει η μιζέρια και η πολιτική απραξία... να ανήκουν κάπου. Όπως κι αν λέγεται αυτό το "κάπου"!
Δυστυχώς αυτή είναι - εν πολλοίς - η εικόνα της πολιτικής ζωής του τόπου, αγαπητοί μου συμπολίτες. Εικόνα θλιβερή. Μια κιβωτός με πολλά δωμάτια - κι όποιος τα καταφέρει να χωθεί σε κάποιο από τα δωμάτια, ΘΑ ΔΙΑΣΩΘΕΙ!