 |
| Himsan / pixabay |
Μια ακόμη Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Η Μεγάλη Σαρακοστή ολοκληρώνεται. Άραγε ξεκίνησε και ποτέ ή αν προτιμάτε, επιβιβάστηκε κανείς στο συρμό της; Ποιος ξέρει; Σε μια εποχή όπου ο Χριστιανισμός τελεί υπό διωγμό και όλοι φέρνουν τα της πίστης στα μέτρα τους, μάλλον δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε.
Του Στρατή Μαζίδη
Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά που έκανε εντύπωση στην εκκλησία η οχλαγωγία. Μια διαρκής φασαρία, ένα συνεχές βουητό και μέσα σε όλα να χτυπούν στο τέρμα τα κινητά σε διάφορες μελωδίες.
Κάποτε έτσι και χτυπούσε κανένα κινητό, αυτός που το είχε, διέκρινε αγριεμένα βλέμματα. Σήμερα όχι πια. Ακόμη και στο Ευαγγέλιο, χτυπούν αδιακρίτως. Κάποιοι απαντούν κιόλας. Ένα άλλο κορίτσι άκουγε στο τηλέφωνο μουσική. Ποιο το νόημα να σέρνεις το παιδί σε κάτι που δεν καταλαβαίνεις ούτε εσύ ούτε αυτό;
Κατά τα λοιπά μας φταίνε οι κακοί Εβραίοι που σταύρωσαν τον Χριστό και μετά λάδωσαν τους Ρωμαίους στρατιώτες για να κουκουλώσουν την Ανάστασή Του. Αλλά μήπως εμείς είμαστε καλύτεροι; Ή μήπως αν ξανακατέβαινε ο Χριστός στη γη μας, όπως λέει και το τραγούδι, εμείς θα του φερόμασταν καλύτερα. Δεν το πιστεύω. Τα ίδια και πολύ χειρότερα θα κάναμε.
Θα Τον σταυρώναμε και θα Τον ντροπιάζαμε ξανά και ξανά. Το κάνουμε κάθε μέρα άλλωστε με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Στο κάτω κάτω «ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ΄ εμού».