Η λαίλαπα των μνημονίων ανέδειξε ότι τα πολιτικά κόμματα δεν προσφέρουν κάτι το μετασχηματιστικό για την κοινωνία. Ο Ελληνικός λαός βαρέθηκε τα μεγάλα λόγια. Έχει χορτάσει από αυτά ο πολίτης.
Επαμεινώνδας Ε. Πανάς
Συντ. Καθηγητής
Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Έχει εθιστεί στα μνημόνια ο Ελληνικός Λαός.
Ο εθνομηδενισμός που καλλιέργησε η Αριστερά δημιούργησε μια πρωτοφανή αντίθεση στους Έλληνες. Η αντίθεση αυτή είναι η κατάρα για τη λύση των Ελλήνων στις μέρες μας.
Γιατί απορούμε που οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και οι Αλβανοί διεκδικούν κάτι από την Ελλάδα;
Δεν χρειάζεται γνωμάτευση: ο Έλληνας εθισμένος στα μνημόνια και στον εθνομηδενισμό κοιμάται και ζει μέσα στη νιρβάνα του.
Τί συμβαίνει;
Απλούστατα η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε βαθειά κρίση.
Τί είναι αυτή η Ελληνική κοινωνία;
Γιατί νοσεί; Πόσο θα διαρκέσει η κρίση; Πώς μπορεί να βγει από την κρίση;
Οι πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις πώς μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα;
Η καταγεγραμμένη συνεχής απώλεια της εμπιστοσύνης του Έλληνα πολίτη προς το πολιτικό σύστημα –Βουλή, Πολιτικά Κόμματα- του έχει δημιουργήσει μια απογοήτευση. Ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται ότι ζει μέσα σε ένα περιβάλλον συνεχούς ρευστότητας. Τα πάντα γύρω του διαρκώς αλλάζουν.
Μνημόνια, φτώχεια, κόκκινα δάνεια, εθνικές παραδόσεις, εθνική ταυτότητα, μη-νόμιμη μετανάστευση, μετανάστευση νέων Ελλήνων επιστημόνων, ανασφάλεια, πικρία, φόβος.
Αισθάνεται τελικά ο Έλληνας πολίτης ότι ζει σε μια κοινωνία που τον απωθεί προς το περιθώριο. Είναι αυτό που επισημαίνει ο Ζ. Μπάουμαν, ότι νιώθει ο πολίτης ότι ανήκει στο σύνολο των «περιττών».
Έτσι, κουρασμένος ο πολίτης αισθάνεται μια αγωνία που τον οδηγεί σε νευρική κατάπτωση. Η ασθένεια αυτή έχει καταφέρει να αισθάνονται ψυχολογικά δυστυχείς οι Έλληνες πολίτες.
Σε αυτούς θα απευθυνθούν τα πολιτικά κόμματα στις επερχόμενες εκλογές.
Η πιο συγκροτημένη οικογένεια είναι αυτή του πολιτικού συστήματος. Κλειδί για την ύπαρξη αυτής της συγκροτημένης οικογένειας είναι ο μεταξύ της συμβιβασμός των συμφερόντων. Η πολιτική διαμάχη μέσα στην οικογένεια των πολιτικών κομμάτων απλά αλλάζει τους συσχετισμούς μεταξύ των υπαρχόντων κομμάτων.
Οι σύγχρονοι δημαγωγοί της συγκροτημένης οικογένειας από ποικίλες πλευρές θα προσπαθήσουν να αντλήσουν ψήφους από αυτούς. Οι πολιτικοί γνωρίζουν καλά την ψυχολογία αυτών των πολιτών. Οι πολιτικοί θα τους υποσχεθούν οράματα για να νιώσουν οι ψηφοφόροι στιγμιαία «λύτρωση» ή όπως το χαρακτηρίζει ειρωνικά ο Russel Banks, «το γλυκό πεπρωμένο».
Εκεί κατάντησαν τον Έλληνα πολίτη. Για αυτό είναι η εποχή όχι των μεγάλων πατριωτών ηγετών. Είναι γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχει ένας Ίων Δραγούμης. Ο Ίων Δραγούμης δημιούργησε πατριωτική ιδεολογία, ήταν ένας από αυτούς που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Ελληνικού πατριωτισμού ή εθνικισμού. Ο Δραγούμης κάνει λόγο για «ψυχή του Έθνους» τονίζοντας ότι:
«Μ’αρέσει να παίρνω τη θέση μου κοντά στους άλλους που ζουν και δουλεύουν και είναι Έλληνες, να παίρνω μια θέση έπειτα από τους προγόνους και πριν από τους απογόνους και να ξέρω πως από μέσα μου περνά η ψυχή του Ελληνισμού για να πάγη από τους προγόνους στους απογόνους, πως είμαι κρίκος, πως είμαι γιοφύρι απαραίτητο, πως το υγρό του Ελληνισμού με ποτίζει για να περάσει από πάνω μου και να ζήσει στους απογόνους, πως είμαι ένα με τον Ελληνισμό και δεν είμαι ένας.»
-Ι. Δραγούμης, Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες-
Αυτές είναι οι απλές αλήθειες οι οποίες αποτελούν το φάρμακο στην κρίση που ζούμε σήμερα. Τέτοιες ιδέες που εξυψώνουν τον Έλληνα -και στην κορυφή τους βρίσκεται ο Ελληνισμός- δεν τις έχουμε ακούσει από τους σημερινούς πολιτικούς πρωταγωνιστές.
Τέτοιες προσωπικότητες χρειάζεται όχι μόνο ο πατριωτικός χώρος αλλά και η χώρα μας.
Στο σημερινό πολιτικό τοπίο δύσκολα μπορεί να βρεθεί ο ηγέτης με τα χαρακτηριστικά του Ι.Δραγούμη.
Ένας λόγος είναι ότι τα προσωπικά βιώματα, οι μισαλλοδοξίες, προβάλλουν ως δυσκολίες στην ανάδειξη ενός τέτοιου ηγέτη.
Δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε, -όποιος και αν κερδίσει της εκλογές- πόσο καλή θα είναι η μελλοντική πορεία της χώρας. Σήμερα κανένα κόμμα δεν μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία για μια νέα ελπιδοφόρα κατάσταση στη χώρα μας.
Στην ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται ο Έλληνας πολίτης, αυξάνεται η δυσκολία της όποιας αλλαγής στην κοινωνία.
Αλλά δεν υπάρχει και ένας πολιτικός φορέας που να οργανώσει συνολικά τους πολίτες για κάτι καλύτερο.
Δεν υπάρχουν και οι ικανοί νέοι στη χώρα μας. Η αυριανή γενιά αισθάνεται τον μεγάλο κίνδυνο να μην μπορεί να βρει μια αξιοπρεπή απασχόληση, και αν βρει κάποια απασχόληση θα αμείβεται με μισθούς πείνας, όμως θα πληρώνει τόκους από τα δάνεια που σπατάλησαν οι πατεράδες τους, και στην περίπτωση που ακόμα βρουν κάποια δουλειά πληρώνοντας ασφαλιστικές εισφορές, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα λάβουν σύνταξη, αφού κάποιοι άλλοι θα καρπωθούν τον κόπο τους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές, όπως έγινε στις μέρες μας με τους γονείς τους.
Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα.
Έτσι, οι νέοι επιστήμονες υποχρεώνονται να πάρουν τον δρόμο για την ξενιτειά αφού έχουν χάσει την ελπίδα να ζήσουν στην πατρίδα τους.
Και ας μην ξεχνάμε, ότι το μέτρο, η ένδειξη της θετικής μελλοντικής πορείας της χώρας, εξαρτάται από τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες των νέων. Όταν δεν υπάρχουν οι νέοι, τότε διαγράφεται αρνητικά το μέλλον της χώρας.
Για τους ψηφοφόρους υπάρχουν τα ευχάριστα νέα: Μετά τις εκλογές θα διαπιστώσουν ότι το αύριο δεν θα είναι καλύτερο από το 2010. Τα παιδιά τους δεν θα βρουν τον δρόμο της επιστροφής από την ξενιτειά. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αυξηθούν. Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα θα τους ξανακοροϊδέψουν με υποσχέσεις.
Δεν τους φταίνε οι φαύλοι πολιτικοί αφού οι ίδιοι τους εκλέγουν. Οι φαύλοι ψηφοφόροι εκλέγουν τους φαύλους πολιτικούς.
Κάποτε πρέπει να δώσουν οι ψηφοφόροι μιαν απάντηση: Φτάνει πια.