 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Πριν λίγες ημέρες παρουσιάσαμε την αναλυτική έρευνα του PEW Research Center η οποία έγινε το 2018 σε διεθνές επίπεδο σε 18 χώρες από όλο το γεωγραφικό φάσμα της υφηλίου (άρθρο). Η έρευνα έχει περίπου δέκα βασικά ερωτήματα και τα αποτελέσματα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για να αναλυθούν περισσότερο. Βέβαια στην Ελλάδα δεν την είδαμε σε κανένα ΜΜΕ.
Του Στρατή Μαζίδη
Υπάρχει ένας βασικός συγκριτικός πίνακας στην έρευνα το οποίο αξίζει ξεχωριστής προσέγγισης. Αυτό είναι η διακύμανση του ποσοστού των ανθρώπων που θεωρούν ότι η παρουσία των μεταναστών έχει θετικό αντίκτυπο σε μια χώρα.
Στην Ελλάδα το 74% (πρώτη καρτέλα) απαντά αρνητικά, ενώ ένα μόλις 10% απαντά θετικά. Επίσης το 86% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα επιθυμεί την επιστροφή όσων βρίσκονται παράνομα στη χώρα, στην πατρίδα τους, όντας το υψηλότερο ποσοστό σε 18 χώρες ενώ έπεται η Ρωσία με 81%. Ποσοστό υψηλότερο ακόμη κι από εκείνο του Ισραήλ που ακολουθεί σφιχτή πολιτική.
Βλέπουμε λοιπόν στον πίνακα ότι το 2014 το ποστοστό εκείνων που θεωρούν ότι η παρουσία των μεταναστών έχει θετικό αντίκτυπο βρισκόταν στο 19%. Επίσης χαμηλό νούμερο. Άλλωστε το μεταναστευτικό δεν προέκυψε επί ΣΥΡΙΖΑ αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και φούντωσε στις αρχές του 2000 όπου τότε παρατηρήθηκε μια ποιοτική αλλαγή. Έπαψαν να έρχονται μετανάστες από το πρώην ανατολικό μπλοκ αλλά κατέφθαναν άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία όπου η επικρατούσα θρησκεία και κοσμοθεωρία είναι σεβαστή μεν, εντελώς διαφορετική δε.
Επί ΣΥΡΙΖΑ όμως άνοιξαν εντελώς τα σύνορα με τη δήλωση της τότε υπουργού μετανάστευσης ότι όποιος έρχεται και δηλώνει πρόσφυγας, θα λαμβάνει κι εξάμηνη άδεια παραμονής. Επιπλέον η αντίθετη άποψη στη μετανάστευση ενοχοποιήθηκε και ποινικοποιήθηκε. Αν κάποιος έχει δικαίωμα να πάει από το Α μέρος στο Β, ομοίως και ο κάτοικος του Β μέρους έχει το δικαίωμα να το αποδεχθεί ή όχι. Άλλωστε όπως και στην καθημερινότητά μας, τα όρια είναι αυτά που διασφαλίζουν τις ισορροπίες. Στην Ελλάδα δε συμβαίνει αυτό. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιβολή όσων καταφθάνουν στη χώρα μας από όλον τον κόσμο μέσω των μικρασιατικών ακτών. Οι τοπικές κοινωνίες με τα σημερινά ισχύοντα είτε θα αποδεχθούν τα αποφασισθέντα, είτε θα στιγματιστούν αν αντιδράσουν.
Τίποτε όμως δεν μπορεί να επιβληθεί δια της βίας, όποια μορφή κι αν έχει αυτή. Διότι όταν κάποιος αποδίδει χαρακτηριστικά σε έναν άλλο διότι δεν αρέσει η άποψή του, βία είναι κι αυτό. Επίσης αν είσαι αληθινός ανθρωπιστής σέβεσαι όλες τις απόψεις, δεν οδηγείς μια κοινωνία σε πολτοποίηση αλλά απεναντίας αγωνίζεσαι ώστε οι άνθρωποι να μη γίνονται υποχείρια κανένος, να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές, να μπει ένα φρένο στα αμέτρητα δις που δίνονται παγκοσμίως κάθε χρόνο για όπλα, να αναπνεύσουν οι χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, να πέσουν τα λεφτά στους ανθρώπους αντί για τις βόμβες και τους πυραύλους ώστε ο καθένας να έχει το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς στον τόπο που γεννήθηκε, να προκόβει και να κοιμάται το βράδυ με ένα χαμόγελο στα χείλη. Θα θυμούνται οι φίλοι την πρόσφατη αναφορά μας στο Πακιστάν. Τι νόημα έχει να διαθέτει 130 πυρηνικές κεφαλές και εγχώριο μαχητικό σε συνεργασία με την Κίνα, όταν τα παιδιά του μαζεύουν φράουλες σε μια διαλυμένη χώρα;
Ποια είναι λοιπόν αυτή η μεγάλη αλήθεια που αναφέρουμε στον τίτλο μας; Ότι αυτή η πολιτική και προσέγγιση που ακολουθείται από το 2015 έως σήμερα, όχι μόνο δεν πέτυχε τον στόχο της αλλά απεναντίας έκοψε στο ήμισυ κι αυτούς οι οποίοι είχαν θετική εκτίμηση ως προς την παρουσία των μεταναστών σε μια χώρα από το 19% στο 10%.
Είναι μάλλον καιρός να προσεγγίσουμε όλοι μας το θέμα με σοβαρότητα πριν μας προλάβει η ίδια πραγματικότητα.
