Η ολλανδική νόσος είναι ένας οικονομικός όρος που αναφέρεται στις αρνητικές συνέπειες που προκύπτουν από τις μεγάλες αυξήσεις της αξίας του νομίσματος μιας χώρας. Συνδέεται κυρίως με την ανακάλυψη φυσικών πόρων (πετρέλαιο, χρυσός, φυσικό αέριο, ορυκτά), αλλά μπορεί να προκύψει από οποιαδήποτε μεγάλη εισροή ξένου νομίσματος σε μια χώρα, συμπεριλαμβανομένων των άμεσων ξένων επενδύσεων, της εξωτερικής βοήθειας ή της ουσιαστικής αύξησης των τιμών των φυσικών πόρων.
Του Μιχάλη Χαιρετάκη
Η ολλανδική νόσος (Dutch disease) λοιπόν που έχει πλήξει πολλές οικονομίες χωρών που βασίζονται μόνο σε ένα προϊόν, συνήθως πετρέλαιο, η ανικανότητα διαχρονικά των κυβερνήσεων (κλέφτες πρίν τον Τσάβες, μετά λαϊκιστές και ανίκανοι) μαζί με το αμερικάνικο εμπάργκο οδήγησαν τη Βενεζουέλα στη σημερινή της κατάσταση.
Η Βενεζουέλα θα πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του καπιταλισμού μετά το εμπάργκο των ΗΠΑ, το λαϊκισμό του Τσάβες και την ανικανότητα του Μαδούρο.
Στο διάγραμμα εδώ, (πηγή https://www.economics.utoronto.ca) βλέπουμε την ανικανότητα του καθεστώτος να μετασχηματίσει μια οικονομία που βασιζόταν και βασίζεται στο πετρέλαιο σε μια διαφορετικού τύπου οικονομία. Και αν νομίζετε οτι δε μπορεί να γίνει αυτό, φανταστείτε πριν απο 30 χρόνια να λέγατε σε κάποιον, πάω διακοπές στο Ντουμπάι.
Δυστυχώς η συνταγή της επιτυχίας, δεν είναι όσο και αν φαίνεται σωστή και δίκαια, να χαιδεύει τα αυτιά του λαού με ιαχές "γιούργια να πάρουμε τον πλούτο των σκληρών καπιταλιστών που μας πίνουν το αίμα",η συνταγή της επιτυχίας είναι να βρείς το δρόμο σου ανάμεσα σε αγέλες λύκων έτοιμες καθημερινά να σε κατασπαράξουν.
Το "μετά" έχει σημασία.Αυτό το "μετά" που δεν κατάφεραν να προγραμματίσουν και να υλοποιήσουν τόσο ο Τσάβες όσο και ο Μαδούρο. Πρέπει να έχεις σχέδια για την επόμενη μέρα, για τα επόμενα χρόνια, τότε που θα έχουν κοπάσει οι πανηγυρισμοι για τη νίκη, αλλιώς γίνεσαι ενα λαϊκίστικο και ανάξιο καθεστώς που οδηγεί εξαιτίας της κοντοφθαλμίας και της ανικανότητας του, τους πολίτες σε ίδια και χειρότερη εξαθλίωση απο αυτή των προηγούμενων, των στυγνών καπιταλιστών.
Τα είδαμε στη Ρωσία , τα είδαμε και στην Κίνα. Δεν είναι κομμουνισμός βέβαια αυτό που συμβαίνει σήμερα εκεί, αλλά η δική τους διαφορετική θεώρηση για το πώς πρέπει να πορευτούν. Οχι βέβαια με πολιτικές του τύπου "αρμέγουμε την αγελάδα του πετρελαίου μέχρι να στερέψει το γάλα της." χωρίς να κάνουμε ούτε μια επένδυση.
Το εμπάργκο είναι μια πραγματικότητα και η πολιτική των αμερικάνων είναι γνωστή, πλην όμως δεν υπήρξε ανάλογη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα, παρ'οτι και πιο κοντά είναι και περισσότερα αποθέματα έχει απο το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη. Ομως κανένα εμπάργκο δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την αδυναμία πάταξης του λαθρεμπορίου πετρελαίου ή για την ανικανότητα 20 χρόνια παραγωγής αγαθών πέρα του πετρελαίου. Το να μοιράζεις τα λάφυρα ως επιδόματα δεν είναι πολιτική κι αν αποδώσει μερικά χρόνια στο τέλος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση.
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί οτι μια πολύ πιο φτωχή χώρα, η Κούβα, καταφέρνει και επιβιώνει;
Οι Κουβανοί με το διπλό νόμισμα 20 χρόνια τώρα θωρακίζουν την εύθραυστη οικονομία τους...Τώρα αν το καταργήσουν, όπως λένε οτι σχεδιάζουν να κάνουν, χωρίς να έχουν καμμιά ασφαλιστική δικλείδα θα ακολουθήσουν τη Βενεζουέλα...
Φυσικά και οχι δεν είναι η λύση για την Βενεζουέλα η επιστροφή στον άκρατο φιλελευθερισμό και την φεουδαρχία, αλλά δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται πάλι εκει.