Δε θα μας κορόιδευαν με τέτοια θρασύτητα οι αυτόκλητοι πολιτικοί μας "σωτήρες". Και η ελπίδα που με παχυλά λόγια, αλλά χωρίς έργα προσπαθούν να μας "σερβίρουν" δεν θα ήταν τροφή μιας αυταπάτης, που δεν την προσδέχεται ο λογισμός.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η αξία της ζωής μας, η αξία κάθε στιγμής, έγκειται στην έντασή της. Και σαν κοινωνία δεν υπολογίζουμε πόσες στιγμές ασωτεύτηκαν χωρίς πλήρωση, και γίναμε το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια των κούφιων πολιτικών λόγων, συνήθως από χείλη γελοίων πολιτικών, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης!..
Και σαν κοινωνία που έχει διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά της η δεινή ταλαιπωρία μνημονίων και αλλοπρόσαλλων πολιτικών, διεκδικεί το χώρο της στο δειγματολόγιο της ευπιστίας ή και της αφέλειας που ρυθμίζουν την πορεία του πολιτισμού.
Και η πολιτική κοροιδία, που βλέπουμε να κορυφώνεται τούτες τις μέρες με την αποχώρηση της προσωποποιημένης πολιτικής γελοιότητας από το κυβερνητικό σχήμα, για τη "στήριξη" ενός άλλου εκτρωματικού σχήματος, γίνεται με αυθάδεια και επιτρέπει τις ακάθαρτες επιμιξίες στην πολιτική, ενώ προβάλλει με περισσότερη πειστικότητα το κομματικό εγώ, που προσπαθεί να ζήσει αυθύπαρκτο κι αυτόνομο, περιφρονώντας το σύνολο.
Οι διαχειριστές της εξουσίας σε τούτο τον τόπο, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, παρουσιάζουν μια ομοιογένεια που εξουδετερώνει τη βασική αρχή της δημοκρατίας και δεν παρουσιάζει καμία προεξοχή που να μαρτυρεί έστω καλή πρόθεση στο ελάχιστο.
Αντιθέτως, προωθεί την ιδέα της διευθυνόμενης δουλικής ομαδικότητας, που επηρεάζει αναπόδραστα και την ελεύθερη δημοκρατία στα μέσα και στην τακτική της άμυνάς της, αλλά και τα ίδια τα άτομα που ζούνε μέσα στα πλαίσια της ίδιας της δημοκρατίας.
Σε τούτο έγκειται ο πυρήνας του προβλήματος τούτης της; κοινωνίας κι όχι στους λεονταρισμούς των Ταρτούφων της πολιτικής και των όποιων εξελίξεων 'φιλοτεχνούν" προς ίδιον όφελος πάντα.