Περιμένοντας τα Χριστούγεννα, οι ευχές μας όσο κι αν είναι εγκάρδιες, απλώς τροφοδοτούν την κοίτη των ελπίδων. Δεν προεξοφλούν τους σταθμούς της πορείας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Καλές είναι οι ευχές, αλλά όσο στεκόμαστε στις λέξεις που σχηματοποιούν τις έννοιες, τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι τίθεται θέμα εκλογής πλέον. Αν θα κάνουμε ουρανό ή περαιτέρω κόλαση τον κόσμο όπου ζούμε, με τον πολιτισμό να είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τη μοίρα που θα διαλέξουμε.
Η εκλογή τούτη είναι μια άφευκτη επιταγή.
Πρέπει να διαλέξουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με κούφιες ευχές και λόγια επιχρυσωμένα από την ανάγκη της εκλογής αυτής ανάμεσα στην ανάκαμψη και την καταστροφή, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που θα έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει πως η ηθική ήταν ζήτημα ατομικής αγωγής. Κι ότι δεν διαμορφώθηκε καμία ανάγκη ηθικής εκλογής για το σύνολο της κοινωνίας.
Το πρόβλημα της εκλογής ωστόσο δεν αντιμετωπίζει ένα εύκολο δίλημμα χωρίς προυποθέσεις και χωρίς συνέπειες. Μπορεί να ρίχνουμε το βάρος της εκλογής στη ζωή μας και οι πράξεις μας, ή μάλλον η αδράνειά μας, να μη συγκομίζουν την απελπισία.
Και μπορεί να αποζητούμε επίμονα την ατομική μας ευημερία και να βουλιάζουμε πιο βαθιά στην εξουθενωτική δυστυχία, που δεν είναι μονάχα δυστυχία υλική, ατομική και κοινωνική μα κάτι βαθύτερα δραματικό: ερημιά και φθορά της ψυχής!..
Εκτός από τις ευχές των ημερών και της πρόσκαιρης ευθυμίας μας, που εκδηλώνεται ακόμη και σε τούτο το κοινωνικό δίκτυο με τρόπο ανάλαφρο και ματαιόδοξο, τόσο μακριά από το Πνεύμα και το νόημα των Χριστουγέννων, ας αναλογιστούμε την αρρυθμία της εξωτερικής ζωής, που καθρεπτίζει την εσωτερική ζωή μας.
Γιατί η αρρυθμία της εξωτερικής ζωής είναι ένας πιστός κατοπτρισμός της βαθύτερης αρρυθμίας του εσωτερικού μας κόσμου. Ας περιορίσουμε τις κούφιες ευχές που απλώς συντηρούν τις πτωχευμένες ελπίδες, έχοντας μπροστά μας μια κοινωνία γεμάτη από την πτωμαίνη της προσδοκίας...