Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να μη διαθέτει την παιδεία για να γνωρίζει τη λατινική δογματική φράση Extra Ecclesiam Nulla Salus, αλλά διαθέτει μια καταπληκτική ικανότητα να προσαρμόζεται στις περιστάσεις και στις ανάγκες που επιβάλλει το πολιτικό του συμφέρον.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Την πρωθυπουργική αυτή "ικανότητα" πολλοί τη θεωρούν πολιτική κυβίστηση, κοινώς αποκαλούμενη και "κωλοτούμπα". Κι άλλοι τόσοι την αναγνωρίζουν ως πολιτική ευελιξία και προσαρμοστικότητα, που "κατατροπώνει" κάθε πολιτική συνέπεια.
Όπως και να έχει, ο Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος σε ψηφοφόρους εθισμένους στο πολιτικό "Τίποτα", είναι εύκολο να χρησιμοποιεί ηχηρές φράσεις περί "ιστορικής συμφωνίας" με την Εκκλησία σ' ένα πλαίσιο επικοινωνιακής πομφόλυγας, με δεδομένο ότι στην πραγματικότητα δεν αλλάζει ο πυρήνας της σχέσης ανάμεσα στο κράτος και την Εκκλησία, ρίχνοντας τσαλακωμένο το "ιστορικό αίτημα" της κατακερματισμένης και αποπροσανατολισμένης πλέον αριστεράς για "διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας" στην κάλαθο των αχρήστων...
Δε θα αναφερθώ στο περιεχόμενο της "συμφωνίας", που επί της ουσίας δεν υφίσταται, πέραν των όποιων αντιδράσεων που άρχισαν να εκδηλώνονται από κληρικούς και των όποιων αναλύσεων ειδικών και μη ή των λεκτικών διαξιφισμών παραγόντων στα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε την αυταπόδεικτη και διαχρονική αλήθεια του δόγματος "Extra Ecclesiam Nulla Salus", όπως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απέδειξε πως δεν αντέχει στην πίεση της αμφισβήτησης το γεγονός ότι κι εντός της Εκκλησίας, μέσα στην άγρια παλίρροια των δύσκολων καιρών, δεν μπορούν να προσδοκούν τη σωτηρία κάποιοι...γραβατωμένοι άγιοι με τις εμμονές και τα πάθη τους, τις μωροφιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία τους, αλλά και την εξουσιολαγνεία που τους συνοδεύουν.
Από τη μια πολιτικοί της συμφοράς και από την άλλη ρασοφόροι-έρμαια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων να επιδίδονται ασθμαίνοντες στην αναζήτηση της...οριακής αλήθειας και στην υπέρβαση της συντριπτικής καθημερινότητας.
Ταυτόχρονα όμως, πολιτικοί και ρασοφόροι, χτυπάνε τους "τενεκέδες" τους, για να χορέψουν "τσιφτετέλι" βολεψίες από πεποίθηση που τους περιβάλλουν. Πολιτικοί και ρασοφόροι, φεουδάρχες της ανοχής. Αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες.
Ολοι αυτοί οι πολιτικοί της ανικανότητας και οι "εν Χριστώ αδελφοί", ολισθαίνοντες στον κατήφορο του εγωισμού και του άλογου πείσματος, του συμφέροντος με την εκάστοτε μορφή του, εμφανίζονται τελικά αδύναμοι χωρίς να διαθέτουν τη ρώμη για να απεγκλωβιστούν από τις αδυναμίες τους.
Σε τούτο τον τόπο, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Από τα ποδάρια δεν βρομάει τίποτα. Μόνο τα ποδάρια του λαού από το τρέξιμο για την αδυσώπητη καθημερινότητα!