Μας μουτζώνει για όσα δεν είδαμε, για όσα δεν βλέπουμε και για όσα αρνούμαστε να δούμε. Και ταυτόχρονα η γλώσσα μας ψευδαισθήσεις ιχνογραφεί, αθροίζοντας τα ομοιώματα του φωτός και χορεύοντας ξελογιάστρα σε νέους επιβαλλόμενους ρυθμούς.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και μολονότι όλο μας το ύψος είναι ο επιούσιος άρτος μας και τα όρια μας μια τεφροδόχος, ασωτεύουμε μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ματαιοδοξίας, με την αβεβαιότητα αν μπορούμε να φτάσουμε το αδύνατον να επιφέρεται υπεράνω, νεφέλη δίχως μορφή.
Ο στοχασμός του μέλλοντος μας υποχρεώνει να αξιολογήσουμε την έννοια του τωρινού. Να θέσουμε το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά στις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια, ενίοτε χωρίς σημασία.
Η αιωνιότητα, άλλωστε, υπό το βάρος των δυσβάστακτων καταστάσεων, και στο επίπεδο που ο καθένας τις βιώνει, δεν μας προσφέρει πολλά. Μόνον οι στιγμές μένουν αιώνιες. Ο κόσμος δεν εξαρτάται από την αυτάρκεια του εφήμερου.
Ενα περπάτημα είναι όλα προς το τέλος!..
Η ομορφιά είναι δεμένη με το θνητό, το προσωρινό. Η δε έννοια της απόλυτης ύπαρξης οδηγεί τον άνθρωπο σε μια απροσέγγιστη ουδετερότητα. Ετσι φτάνει να αποδέχεται κανείς σχεδόν όλα χωρίς να αντιδρά και να μη θέτει ερωτήσεις για την ανείπωτη κωμωδία που βιώνει. Και οι λέξεις, ως άλλες "πόρνες", κι αυτές μας έχουν εξαπατήσει κατά καιρούς...
Συχνά απερίσκεπτα προσπερνάμε την πραγματικότητα, που ταυτίζεται με τον "θρίαμβο" της εξαθλιωμένης ματαιοδοξίας. Το χειρότερο δεν είναι ότι προσπερνάμε την ίδια την πραγματικότητά μας. Το χειρότερο είναι ότι βρισκόμαστε σε πορεία περιπλάνησης μέσα στο Τίποτα.
Και το "Τίποτα", το "Μηδέν εν" δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μια στάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης του ανθρώπου. Είναι η κυριαρχία της απραξίας, Είναι η εξουδετέρωση κάθε σημασίας και αξίας.