Καθημερινά πέφτουν οι μάσκες της Συμφωνίας των Πρεσπών καθώς τα Σκόπια βυσοδομούν μετά την υποτιθέμενη κατοχύρωση της «μακεδονικής» τους εθνικής ταυτότητας που τους παραχωρήθηκε από το καθεστώς μειοδοσίας και υποτέλειας των Αθηνών.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Χωρίς καν να περιμένουν το φύλλο συκής της «κύρωσης», τα Σκόπια απαιτούν πλέον προκαταβολικά, όχι μόνο να μονοπωλήσουν τη «μακεδονική ταυτότητα» ως διεθνώς κατοχυρωμένο brand name εθνικής ονομασίας ...προέλευσης, αλλά ακόμα και να υπαγορεύσουν στην ελληνική Εκπαίδευση και πολιτιστική ορολογία, την επίσημη αναθεώρηση 3000 χρόνων Ιστορίας σύμφωνα με τη δική τους αδίστακτη παραχάραξη εννοιών, ονομάτων και γεγονότων.
Μάλιστα έχουν ήδη περιορίσει στο ελάχιστο τις προβλεπόμενες αλλαγές στο Συυνταγμά τους, στην αποκλειστικά «επίσημη» και τυπική χρήση του όρου «Βόρεια Μακεδονία», ενώ διατηρούν και επαυξάνουν το δικαίωμα να αντιπροσωπεύουν και να προστατεύουν τους απανταχού της Γης «Μακεδόνες» όπως αυτό το δικαίωμα ορίζεται στη «τροποποίηση» του Άρθρου 49 αλλά και στο μη-τροποποιούμενο Άρθρο 36 του Συντάγματός τους.
Στα δύο αυτά άρθρα νομιμοποιείται η παραχάραξη των αγώνων και «ιδανικών» του κρατιδίου σε βάρος της Ελληνικής Ιστορίας, ειδικά με τις αναφορές στην «ιστορική και την πολιτιστική κληρονομιά του μακεδονικού λαού», σε «μακεδονικούς εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες» αλλά και στα «ιδεώδη της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού και του μακεδονικού κράτους» τα οποία η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί μετά την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Η τροποποίηση του Άρθρου 49 αναφέρει:
1. Η Πολιτεία προστατεύει, εγγυάται και καλλιεργεί την ιστορική και την πολιτιστική κληρονομιά του μακεδονικού λαού.
2. Η Πολιτεία προστατεύει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των υπηκόων της που ζουν ή διαμένουν στο εξωτερικό και προωθεί τους δεσμούς τους με την πατρίδα.
3. Η Πολιτεία μεριμνά για τους ανήκοντες στον μακεδονικό λαό που ζουν στο εξωτερικό.
4. Επ' αυτού, η Πολιτεία δεν θα αναμειγνύεται στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών και στις εσωτερικές τους υποθέσεις.
5. Με αυτήν την τροπολογία αντικαθίσταται το άρθρο 49 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Το άρθρο 36 του Συντάγματος αναφέρει:
«Η Δημοκρατία εγγυάται ιδιαίτερα ασφαλιστικά δικαιώματα σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και όλων των μακεδονικών εθνικών απελευθερωτικών πολέμων, σε αναπήρους πολέμου, σε εκείνους που εξορίσθηκαν και φυλακίστηκαν για τα ιδεώδη της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού και του μακεδονικού κράτους, καθώς και σε μέλη της οικογένειάς τους που δεν έχουν τα υλικά μέσα για να συντηρηθούν. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται με νόμο».
Τα Σκόπια όμως δεν ενεργούν ούτε αυθαίρετα, ούτε «κακόπιστα» (όπως ισχυρίζονται οι «μετριοπαθείς» ελλαδίτες επικριτές των «Σλαβομακεδόνων»), αλλά με ανυποχώρητη συνέπεια στο γράμμα και το πνεύμα της ετεροβαρούς Συμφωνίας, και πιο συγκεκριμένα στα Άρθρα 1.3, 6, 7 και 8.
Δεν είναι τυχαίο πως η ντόπια σχολή των Σλαβομακεδονιστών πασχίζει απεγνωσμένα να «ακυρώσει» τη χιονοστοιβάδα αναθεωρητικών ιστορικών, πολιτιστικών και «εθνικών» διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας, αλλά επιμένει στη «θέση αρχής» που αναγνωρίζει χωριστή «σλαβομακεδονική» εθνότητα!
Η θέση αυτή συνοψίζεται στο εμβληματικό άρθρο του Σταύρου Λυγερού «Πως ακυρώνεται ο Μακεδονισμός» ως εξής:
Η αρχαία Μακεδονία εδαφικά ταυτίζεται σε γενικές γραμμές με την ελληνική Μακεδονία. Στους νεότερους χρόνους, όμως, έχει επικρατήσει να ονομάζεται Μακεδονία μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή που σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει εδαφικά και τη FYROM και τη βουλγαρική επαρχία του Πιρίν.
Στους νεότερους χρόνους στη Μακεδονία κατοικούν πολλές εθνότητες (Έλληνες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί και παλιότερα Εβραίοι και Οθωμανοί). Με άλλα λόγια δεν είναι η πατρίδα ενός και μόνο έθνους. Ως εκ τούτου, οι εθνότητες που την κατοικούν έχουν δικαίωμα στη χρήση του γεωγραφικού όρου Μακεδονία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, χρησιμοποιείται εθνογεωγραφικός προσδιορισμός.
Είναι βέβαια εντελώς αυθαίρετη η διασταλτική ερμηνεία του φαινομένου «επικράτησης» της ονομασίας Μακεδονία σε μια «ευρύτερη γεωγραφική περιοχή».
Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε αυτή τη διαστρέβλωση της ιστορίας του όρου Μακεδονία, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την παγίδα της λογικής της.
Δηλαδή, οι έσχατες συνέπειες αυτής της λογικής είναι η αναγνώριση, σε ΟΛΕΣ τις εθνότητες που κατοικούν στην περιοχή, ίσου «δικαιώματος» να χρησιμοποιούν τον «όρο Μακεδονία», δηλαδή να λέγονται Ελληνομακεδόνες, Σλαβομακεδόνες, Βουλγαρομακεδόνες, Αλβανομακεδόνες, Εβραιομακεδόνες κλπ.
Επειδή όμως το συγκεκριμένο «δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού» μιας εθνότητας υποδηλώνει και δικαίωμα ...αυτοδιάθεσης, ο Σταύρος σπεύδει να αποκλείσει το τελευταίο για λόγους εσωτερικού «συνεταιρισμού» εθνοτήτων, δηλαδή «Αλβανομακεδόνων» με «Σλαβομακεδόνες», και όχι ως ζήτημα προσβολής της εθνικής κυριαρχίας των Ελλήνων.
«Η FYROM δεν είναι εθνικό κράτος. Είναι συνεταιρικό κράτος. Κύρια εθνική συνιστώσα είναι οι Σλαβομακεδόνες και δευτερεύουσα οι Αλβανομακεδόνες. Ως εκ τούτου, η ονομασία του κράτους δεν μπορεί να έχει εθνικό προσδιορισμό, δεν μπορεί το κράτος να ονομάζεται π.χ. Σλαβομακεδονία. Η ονομασία του αφενός πρέπει να είναι εθνικά ουδέτερη, αφετέρου να καταδεικνύει πως πρόκειται για Μέρος και όχι για το Όλον.»
Λες και υπάρχουν κράτη «κατά συνθήκην» α-εθνικά και υπερεθνικά, όπως αυτά που φαντασιώνουν κάποιοι για την Κύπρο και την Ευρωπαϊκή Ένωση... Λές και το πρόβλημα το έχουν οι ...Αλβανοί των Σκοπίων και όχι οι Μακεδόνες της Ελλάδας!
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ακροβατισμών είναι μια χλιαρή, κατευναστική και προσχηματική κριτική της Συμφωνίας των Πρεσπών, κριτική που έχει φτάσει στα όριά της.
Σε αυτά τα όρια κινείται π.χ. ο Αγγελος Συρίγος, κατακρίνοντας τις δήθεν τροποποιήσεις στο Σύνταγμα των Σκοπίων ως «κακόπιστη» εφαρμογή και όχι ως απόλυτα λογική ερμηνεία των σκόπιμα ετεροβαρών διατάξεων της Συμφωνίας.
Η «επίσημη» ονομασία ενός κράτους — όπως εννοείται αυτό που συμφωνήθηκε να μπαίνει στα καρτελάκια των συνεδρίων — δεν συνεπάγεται, όπως πιστεύει ο Άγγελος Συρίγος, την erga omnes χρήση του όρου σε κάθε αυτοπροσδιορισμό του κράτους αυτού, ιδίως όταν προέχει ο τονισμός της «μακεδονικής» του εθνικότητας.
Άλλωστε η Συμφωνία είναι σαφής: Δεν απαιτεί καμιά αλλαγή στο Άρθρο 36 του Συντάγματός τους.
Από κει και πέρα όμως, οι Σλαβομακεδονιστές ποιούν την νήσσα ή μάλλον την ...στρουθοκάμηλο.
Η ανησυχητική είδηση πως τα Σκόπια ήδη απαιτούν — μέσω της κοινής «ελληνο-μακεδονικής» Επιτροπής για την Ιστορία, την Αρχαιολογία και την Εκπαίδευση — «ριζική αναθεώρηση» της ιστορίας των Μακεδόνων και της Μακεδονίας, αντιμετωπίστηκε με άκρα του τάφου σιωπή από όλα τα συστημικά ΜΜΕ.
Με εξίσου ένοχη σιωπή υποδέχτηκαν την είδηση τα sites και blogs διεθνολόγων ή δημοσιογράφων του Σλαβομακεδονισμού.
Μήπως θάπρεπε κάποιοι να μας εξηγήσουν γιατί βιάστηκε να συνεδριάσει τόσο γρήγορα μια Επιτροπή που έχει στη διάθεσή της ολόκληρη τριετία μετά την κύρωση της Συμφωνίας;
Μήπως ήταν αίτημα της «ελληνικής» πλευράς για να μετρήσει τις αντιδράσεις των Ελλήνων;
Η διαχρονική απάτη του πολιτικού συστήματος στο Μακεδονικό, ως σπλό «ονοματολογικό» πρόβλημα και όχι ζήτημα εθνικής επιβίωσης του Ελληνισμού, καταρρέει στα κεφάλια όλων όσων έστησαν καριέρες πάνω στην υπεραπλούστευσή αυτή.
Το έχουμε γράψει επανηλημμένα (εδώ, εδώ και εδώ) πως το τεχνητό αυτό κρατίδιο συμπυκνώνει και κινητοποιεί όλο τον Μισελληνισμό που ελλοχεύει στον γεωπολιτικό περίγυρο της χώρας μας, εξυπηρετώντας συνειδητά και συστηματικά το στόχο του οριστικού διαμελισμού της.
Και αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή γεννήθηκε και γαλουχήθηκε μέσα από τον αντίκτυπο του Ελληνικού Εμφυλίου 1946-49, και αναμοχλεύει το πνεύμα φθόνου, μνησικακίας και εκδίκησης που διακατέχει έκτοτε τους ηττημένους του αδελφοκτόνου σπαραγμού μέσα και έξω από τα σύνορα της ελλαδικής επικράτειας.
Όπως γράφει εύστοχα ο Δαμιανός Βασιλειάδης, η Συμφωνία της 17ης Ιουνίου αποτελεί καταληκτικό ορόσημο του μετεμφυλιακού κράτους στην Ελλάδα, αφού σηματοδοτεί το υπαρξιακό διακύβευμα Επιβίωσης ή Διαμελισμού της Χώρας,
Η Ακύρωση «κάθε λέξης και γράμματος» σε αυτό το επαχθες Ορόσημο του Ελληνισμού είναι το καθήκον για κάθε Έλληνα πατριώτη και δημοκράτη.