 |
| stevepb / pixabay |
Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ ότι η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες θα είναι μια γερασμένη χώρα συνταξιούχων. Τα κείμενα είναι δομημένα, εμπεριέχουν σοβαρές προτάσεις και παρουσιάζουν ανησυχητικά στοιχεία.
Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο για να μη γίνουμε μια χώρα συνταξιούχων πρέπει να ξεκινήσουμε από το Αλφα και αυτό σημαίνει να πάψουμε να έχουμε νοοτροπία συνταξιούχου και στόχου του πως θα καθίσουμε.
Σε μια χώρα όπου το Α και το Ω μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων ήταν και παραμένει το πως θα μπουν στο δημόσιο και τα σώματα ασφαλείας και κατόπιν το πόσο γρήγορα θα βγουν, φανερώνει νοοτροπία συνταξιούχου. Να κάθομαι, να με ζουν άλλοι και εγώ να καλοπερνώ χωρίς σκοτούρες.
Δεν μπορεί η χώρα μας ακόμη και σήμερα να πληρώνει ανθρώπους κάτω των 50 ετών που κάθονται. Η δουλειά δεν είναι κάτι κακό ή κατάρα. Πρέπει να θέλουμε να δουλεύουμε για να μην είμαστε ράθυμοι, πρέπει να θέλουμε να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο αντί για ένα ή κανένα, πρέπει να επιδιώκουμε την προκοπή.
Καλά τα νομοθετικά μέτρα (που δεν έρχονται) και οι προτάσεις για προνόμια αλλά πρώτα πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία που μας έχει κυριεύσει στη μεταπολίτευση. Το κάθε πράγμα στον καιρό του.
Γίναμε ένας ράθυμος λαός. Για αυτό δεν αντιδρά κανείς σε ό,τι συμβαίνει. Για αυτό και ο απόστολος Παύλος, που εργαζόταν ως σκηνοποιός, έγραφε στις επιστολές του ότι αυτός που δεν εργάζεται (με την έννοια του ράθυμου), δε δικαιούται ούτε να τρώει.