Επειδή βλέπω να πληθαίνουν οι ... ειδικοί «Αιγιαλιτιδοζωνάδες» και να συζητάνε για τη νέα παραχώρηση του Σύριζα, θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε πόσο πολύπλοκο, πολυσύνθετο και μπερδεμένο είναι το ζήτημα της αύξησης ή μη των χωρικών μας υδάτων. Τα Χωρικά μας ύδατα θα έπρεπε να ήταν ήδη από τα 6 μίλια στα 12. Αλλά ελέω … «κότες λιράτες πολιτικών» που πέρασαν, δεν το κάναμε.
Γιώργος Αδαλής
Για να καταλάβετε, θα σας φέρω μόνο ένα παράδειγμα από τα εκατοντάδες που μπορώ να πω και αφορούν στον καθορισμό της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτός διεθνώς γίνεται με δύο τρόπους.
Σύμφωνα με τον πρώτο, ως γραμμές βάσης ορίζονται το εσωτερικό όριο της αιγιαλίτιδας ζώνης και είναι η φυσική ακτογραμμή, που ξεκινά ως σημείο μετρήσεων, όπου η θάλασσα εφάπτεται με την ξηρά. Δυστυχώς όμως επειδή έχουμε να κάνουμε με την φύση, η γραμμή αυτή δεν είναι πάντοτε σταθερή καθώς επηρεάζεται από την παλίρροια η οποία δημιουργεί μέγιστη πλήμμη ή στην αντίθετη περίπτωση κατώτατη ρηχία.
Αρα το τεχνικό πρόβλημα που προκύπτει είναι τελικά από ΠΟΥ θα ξεκινά η ακτογραμμή. Κι ενώ η ηπειρωτική Ελλάδα δεν έχει μεγάλα φαινόμενα παλίρροιας, εν τούτοις σε περιοχές όπως η Νότια Θάσος, έχει και παραέχει. Γι αυτό και το ακρωτήριο "Μπάμπουρας", μια φαίνεται λευκό και μια μαύρο. Το τεράστιο κοίτασμα πετρελαίου βρίσκεται μετά τα 10 ναυτικά μίλια με αποτέλεσμα να επέλθει το τουρκικό «Casus Belli» μιας και η περιοχή που είναι χρυσοφόρα, με τα 6 μίλια αποτελεί διεθνή χώρο αλλά με τα 12 μίλια ανήκει σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα αρκεί να οριοθετηθεί από πού ξεκινά το ακρητήριο!
Το πρόβλημα λοιπόν είναι, από ΠΟΥ θα ξεκινά η Αιγιαλίτιδα Ζώνη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να χαράξουμε ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ. Από την πλήμμη ή από τη ρηχία; Διότι άλλο πράγμα –νομικά- μπορεί να νοηθεί ως Αιγιαλίτιδα ζώνη και εντελώς άλλο πράγμα τα χωρικά μας ύδατα.
Υπάρχει βέβαια και η δεύτερη μέθοδος χάραξης των θαλασσίων συνόρων η οποία αποκαλείται «μέθοδος των ευθειών γραμμών βάσης» και εφαρμόστηκε το 1951 για πρώτη φορά για την διαφορά μεταξύ Αγγλίας Νορβηγίας για την αλιεία.
Με την απόφαση αυτή έγινε αποδεκτό ότι σε περίπτωση όπου η εφαρμογή της φυσικής ακτογραμμής ήταν περίπλοκη θα χρησιμοποιούσαν νοητές γραμμές κατά μήκος των ακτών των κρατών
Αλλά αν εφαρμοστεί αυτή η μέθοδος θα έχουμε πρόβλημα στο Κεντρικό Αιγαίο όπου ΔΕΝ μας συμφέρει η εφαρμογή της. Διότι αν επεκτείνουμε τα 12 μίλια στο Κεντρικό Αιγαίο με την πρώτη μέθοδο (φυσικής ακτογραμμής) τότε κλείνει η θάλασσα και τα Τουρκικά και Ρωσικά πλοία και υποβρύχια δεν θα μπορούν να κάνουν αβλαβή διέλευση (transit) και θα πρέπει να ενημερώνουν πάντα την Ελλάδα. Κάτι που παλεύουν χρόνια αυτές οι δυο χώρες. Με τη δεύτερη μέθοδο, δίνεις «δικαίωμα» στην Τουρκία να «παρέμβει».
Το σίγουρο είναι ότι το να επεκτείνεις τα Χ.Υ μόνο στο Ιόνιο είναι σα να παραδέχεσαι ότι "εχει δίκιο η Τουρκία" που μιλά για «ειδικό καθεστώς» στο Αιγαίο. Της το αναγνωρίζεις έμμεσα μεν αλλά σαφέστατα, δε!
Ξέρω ότι όλα αυτά σας φαίνονται ψιλά γράμματα αλλά είναι η ουσία των πολεμικών εξοπλισμών και της αντιπαράθεσης που κάνει η Τουρκία υποβοηθούμενη εδώ και ΕΠΤΑ δεκαετίες από τους Ρώσους!
Συνεπώς, ή χαράσσεις παντού χωρικά ύδατα στα 12 μίλια και κατ' επέκτασην ΑΟΖ (άλλα 200 μίλια στην Μεσόγειο) ή δεν κάνεις απολύτως τίποτα.
Το να το κάνεις μόνο στο Ιόνιο είναι σα να λες ότι «παραδέχεσαι» το δίκιο που έχουν οι Τούρκοι σε Αιγαίο και Μεσόγειο!
Για το δε Καστελόριζο, οι Τούρκοι με τον Νταβούτογλου άλλαξαν πολιτική και λένε ότι είναι μεν Ελληνικό αλλά βρέχεται από μια άλλη θάλασσα κι όχι από το Αιγαίο. Συνεπώς ΔΕΝ δικαιούται να έχει ΑΟΖ (νομικός τους ισχυρισμός).
Αυτά που σας παραθέτω σήμερα αποτελούν ένα πολύ μικρό τμήμα από τις χιλιάδες "εμπλοκές" που παρουσιαζουν οι Τούρκοι και δυστυχώς είναι άγνωστα στο 99.9% των πολιτικών μας. Αν σας πάω και πιο βαθιά, είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγείτε. Μα πιο πολύ θα εκπλαγούν όσοι Κυβέρνησαν τον έρμο τούτο τον τόπο.
Διότι βαρέθηκα ν'ακούω από ανακρίβειες ως και ανοησίες από Κοτζιάδες και δε συμμαζεύεται...