Μια μελαγχολική και ασήκωτη σκέψη μου γεννήθηκε προχθές στην πλατφόρμα του μετρό καθώς παρακολουθούσα την αποβίβαση του κόσμου από ένα και μόνο βαγόνι του συρμού. Από ένα και μόνο βαγόνι λοιπόν αποβιβάστηκαν τόσα νέα όμορφα κορίτσια που δεν βλέπουμε σε ολόκληρα νησιά του Αιγαίου ή και σε ολόκληρα χωριά της Πελοποννήσου.
του Στάθη Κεφαλούρου
Αμέσως μου ήρθε στο νου η εικόνα τόσων νέων ανδρών να κάθονται χυμένοι στις καρέκλες του καφενείου του χωριού και να κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση ένα περαστικό αυτοκίνητο που δεν αναγνωρίζουν, στην συχνότερη όμως περίπτωση να κοιτούν σταθερά το πουθενά. Τους λες βέβαια νέους μόνο αν τύχει να δεις την χρονολογία γέννησης στην αστυνομική τους ταυτότητα, διότι κατά τα άλλα τα μαλλιά τους έχουν πρόωρα ασπρίσει, η ψυχή τους ενδεχομένως μαυρίσει ενώ το πρόσωπό τους παραμένει ανέλπιδο.
Αν η κάμερα ακολουθήσει έναν πολιτικό να περιοδεύει τέτοια χωριά, τότε στις ειδήσεις το βράδυ θα ακούσετε τους νέους αυτούς άνδρες να ζητούν δουλειές, διευκολύνσεις, επιδοτήσεις. Αν πάτε εσείς μέρα μεσημέρι στα χωριά αυτά και μοιραστείτε απλά κι ανθρώπινα έναν καφέ μαζί τους, τότε θα σας πουν όλη την αλήθεια. “Δεν υπάρχουν γυναίκες στο χωριό. Φέρτε μας γυναίκες, να παντρεύουμε, να κάνουμε παιδιά, να δει η εκκλησία και καμμιά βάπτιση εκτός από κηδείες και μνημόσυνα”.
Ομολογώ πως μέχρι και σήμερα καμμία πολιτική μου θεωρία δεν εκκινούσε από τον έρωτα ή την ηδονή. Ο έρωτας όμως είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο κίνητρο για ζωή και δεν χρειάζεται να φιλολογήσουμε περισσότερο επ’ αυτού. Στα χωριά της χώρας μας έχει δυστυχώς χαθεί αυτό. Πώς να ξυπνήσεις δηλαδή να πας στη δουλειά, στα χωράφια ή την οικοδομή, όταν ούτε πριν ούτε μετά ούτε και πουθενά δεν υπάρχει στην σκέψη σου μια γυναίκα, μια ελπίδα για ένα ραντεβού, για ένα φιλί, για μια συγχωρεμένη ηδονή ; Έστω για μια κρυφή γυναικεία ματιά που θα σε κάνει να ξυπνήσεις επιτέλους ζωηρός και θα δώσει ενδιαφέρον στον καφέ σου το πρωί ; Αναλογιστείτε σας παρακαλώ αυτά κι έπειτα σκεφτείτε πόσο πιο βαριά και πιο δραματική μπορεί να γίνει η έλλειψη αυτή, όταν δεν υπάρχει στα χωριά ούτε δουλειά ούτε ψυχή.
Η αλήθεια είναι πως οι μόνες γυναίκες που εμφανίστηκαν σε τέτοια χωριά και κάνουν έρωτα και παιδιά είναι οι Αλβανίδες. Κάνουν οικογένειες σε αρκετές περιπτώσεις με άντρες του χωριού, νοικιάζουν σπίτια και γεμίζουν με παιδιά τα δημοτικά σχολειά. Είναι αυτά τα παιδιά που δεν αναγνωρίζεις “τίνος είναι” το καλοκαίρι αλλά παρ’ όλα αυτά τα αφήνεις να παίζουν με τα δικά σου. Χαίρεσαι που υπάρχουν και μιλούν καλά ελληνικά. Ένα τέτοιο “αλβανάκι” είδε τον παππού της γυναίκας μου πεσμένο στο κτήμα και φώναξε αμέσως τον γιατρό και σώθηκε ο παππούς.
Είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να πείσεις την ελληνίδα γυναίκα να γυρίσει πίσω στην εξοχή. Είναι δύσκολο γενικά να πείσεις μια γυναίκα. Συχνότερο και μάλλον προτιμότερο είναι να πειθόμαστε εμείς από αυτές. Συνεπώς δεν θα αναζητήσω την ελπίδα ή την λύση εκεί. Θα αφήσουμε να δούμε εάν το φέρει η ζωή. Υπάρχει άλλωστε και μια παλιά δοξασία, θεωρία από την Ανατολή, ότι κάθε εβδομήντα χρόνια οι άνθρωποι γυρίζουν και γεμίζουν τα βουνά και τις εξοχές. Ίδωμεν.
Μέχρι τότε όμως δεν θα μιλήσουμε, όπως μιλούν πολλοί, για ενσωμάτωση των ξένων αλλά για αφομοίωση. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς που κατέχουν θέσεις εξουσίας στην Ελλάδα αγνοούν την ελληνική ιστορία, ναι, η Ελλάδα πολλές φορές έγινε χωνευτήρι (κυρίως γειτονικών βαλκανικών) λαών, που βίαια ή ειρηνικά πέρασαν από εδώ αλλά διά της αφομοίωσης, η οποία αφομοίωση συνετελέσθη κατά κύριο λόγο και για λόγους που δεν είναι επί του παρόντος στην εξοχή, στην επαρχία, στα χωριά. Έτσι ακριβώς γίνεται και τώρα. Η ενσωμάτωση πόσω δε μάλλον η αφομοίωσις είναι πια αδύνατη στις μεγάλες πόλεις. Στις πόλεις αναπτύσσονται πολλές επιθετικές πολιτικές με γηγενείς ή και εξωγενείς προπαγάνδες. Στις πόλεις έχουν επίσης την έδρα τους δυνατά και επιδραστικά συμφέροντα, τα οποία στέκονται εμπόδιο και ουσιαστικά υπονομεύουν την ευκταία αφομοίωση πολλών ξένων εις βάρος εν τέλει της Ελλάδας.
Για τις άλλες αιτίες του δημογραφικού, αυτές της κρίσης, ας μιλήσουν άλλοι πιο ειδικοί κι ας προσθέσουν ευχαρίστως λύσεις. Εμείς θα παρατηρούμε αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας αθόρυβα και δεν θα μας εξαπατά η εικόνα ενός κατάμεστου από ανθρώπους μετρό στην Αθήνα. Η Ελλάδα ερημώνει και το δημογραφικό είναι το κρισιμότερο ζήτημα στην χώρα.