Εννοείται ότι δεν θα ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση οι Πρέσπες, εννοείται ότι κάποιος θα πλήρωνε τη Συμφωνία, εννοείται πως ούτε η συγκυβέρνηση στην Ελλάδα δε θα αποδεχόταν ομοφώνως τα όσα διαδραματίστηκαν στο Σκοπιανό. Πολλά εννοούνται, πολλά είναι σαφή και όμως το όλο παρασκήνιο ήταν ασαφές και εννοείται ότι θα παρέπεμπε σε ανάλογες κινήσεις και εκπλήξεις. Το γράψαμε και το καλοκαίρι σε αυτή τη στήλη πως η Συμφωνία δεν πρόκειται να εφαρμοστεί, ακόμη και αν περάσει από δημοψηφίσματα, ακόμη και αν γίνει δεκτή από τη Βουλή ένα από τα δύο μέρη θα την αθετήσει, και κάποιος θα αναγκαστεί να αποχωρήσει ή να λαβωθεί.
Της Πωλίνας Ανυφτου
Δικηγόρος-υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
Δικηγόρος-υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
Στην προκειμένη περίπτωση και οι δύο κυβερνήσεις που υπέγραψαν τη Συμφωνία τραυματίστηκαν πολύ νωρίς, δεν ήταν ετοιμοπόλεμες και ούτε προετοιμασμένες! Από τη μια ο Ζάεφ βρέθηκε μπροστά στο δημοψήφισμα της 30ης Σεπτεμβρίου 2018, και οι ελπίδες της κυβέρνησης των Σκοπίων για γρήγορη και εύκολη ένταξη στο ΝΑΤΟ αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση μπήκαν στον πάγο μετά από το δημοψήφισμα, το οποίο δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη συμμετοχή για να θεωρηθεί έγκυρο.
Το πόσο εξαρτώμενη ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών από τη βούληση των τρίτων είναι φοβερό, ούτε ο μισός πληθυσμός των Σκοπίων δεν συμμετείχε με τους Βούλγαρους Σκοπιανούς να μην αφουγκράζονται το όραμα της κυβέρνησης Ζάεφ να μετονομαστούν σε Β. Μακεδονία, ή να ενταχθούν στον συνασπισμό της Δύσης. Ο Ζάεφ βρέθηκε μπροστά σε ένα αμίληκτο πληθυσμό που δεν συγκινήθηκε από την ιστορική αξία που έδωσε στη Συμφωνία, και μπροστά σε ένα ΠτΔ στα Σκόπια που τον κατακεραύνωσε μιλώντας για ακυρότητα του δημοψηφίσματος και ζητώντας του να αναλάβει την πολιτική ευθύνη αυτής της αποτυχίας, όπως τη χαρακτήρισε.
Στην δε Ελλάδα, ο πρωταγωνιστής πεθαίνει πάντα πρώτος- αυτό μας δίδαξε η ιστορία! Η αλαζονεία και η σιγουριά στην Ελλάδα ξεπληρώνεται με αποπομπές, παραιτήσεις και αδιάλειπτες αποχωρήσεις.
Ένας υπουργός που θέλησε να βάλει σε τάξη τα Βαλκάνια ζει τώρα την αταξία της ίδιας της κυβέρνησης στην οποία ανήκει- η αποχώρηση του δε όποια χροιά και αν έχει σημαίνει μια ήττα για τον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος και επιδιώκει να αναλάβει το ΥΠΕΞ για να κατοχυρώσει τη Συμφωνία, γιατί άραγε; Αν αυτή η Συμφωνία ήδη κόστισε και στα δύο μέρη και οι απώλειες είναι παραπάνω από τις δυνάμεις τους γιατί να τη σώσουν;
Έχω την αίσθηση πως δεν είναι θέμα γοήτρου το να εφαρμοστεί η Συμφωνία, είναι έργο μιας μακροχρόνιας πολιτικής από την εποχή του Μητσοτάκη που ήθελε τα Σκόπια σύμμαχο ή τουλάχιστον όχι αντίπαλο της Ελλάδος. Το θέμα ήταν πάντα με ποιο αντάλλαγμα και ποια υποχώρηση εκ μέρους της Ελλάδος.
Το να δοθεί η ονομασία παγιώθηκε από τη δεκαετία του ’90, το να μη δωθεί η ταυτότητα πρεσβεύτηκε σε τόσες συναντήσεις. Η Συμφωνία των Πρεσπών τι και αν μιλά για ιθαγένεια, για εθνικότητα, τι και αν παρουσιάστηκε σα μέση λύση ώστε οι δύο πλευρές να δώσουν ένα τέλος έστω και βραχυπρόθεσμο σε αυτή τη διαμάχη. Το θέμα είναι πως η εθνοψυχολογία και η πολιτική πάλη δεν αποτελεί διακύβευμα μόνο στα μεγάλα τραπέζια, απεναντίας έχει να κάνει με τους όρους του λαού, με την ιστορία και με τις ιστορικές δεσμεύσεις του κάθε πληθυσμού.
Δε θα ήταν δε δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η Συμφωνία αυτή δεν θα έφερνε αντιδράσεις και πως ο Υπουργός που την καθιέρωσε θα παρέμενε στη θέση του, οτι και αν αυτό υπονοεί, όπου και αν μας παραπέμπει. Η ιστορική διδαχή δείχνει πως έχουμε πολύ ακόμη καιρό ώσπου να αποδεχθούμε ως Ελληνισμός οι άλλοι να μας μοιράζουν όσα μας ανήκουν και όσα δεν δώσαμε. Τα συμπεράσματα δικά σας...