Στις ειδήσεις μεγάλης εφημερίδας πριν απο λίγες ημέρες η κραυγή αγωνίας ιδιοκτήτη καφετέριας που για 2 μήνες έψαχνε και δεν έβρισκε διανομέα, τη στιγμή που πρόσφερε το εκπληκτικό ποσό των 4 ευρώ την ώρα.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Στο ίδιο ρεπορτάζ με τη λογική του Βέγγου ο δημοσιογράφος υπολογίζει το μισθό σε 32 ευρώ την ημέρα και άλλα 10 περίπου το μπουρμπουάρ.
Μετά τη λογική ακροβασία λοιπόν έρχεται αβίαστα το πόρισμα οτι οι νέοι είναι τεμπέληδες και προτιμούν την ανεργία απο την εργασία και μάλιστα με καλή αμοιβή.
Βέβαια δεν μας λέει το ρεπορτάζ αν τα χρήματα αυτά το 4ευρω δηλαδή είναι καθαρό στην τσέπη ή αν είναι μεικτά, περιλαμβάνει και τις κρατήσεις δηλαδή για ασφάλιση και εφορία και αν ακόμα το μηχανάκι, το service του και τη βενζίνη επιβαρύνεται ως είθισται στην πιάτσα ο διανομέας και όχι ο επιχειρηματίας, οπότε και το 4ευρω εξαερώνεται και στην τσέπη του φιλότιμου διανομέα μένει το όποιο φιλοδώρημα που είναι λιγότερο απο 10 ευρω φυσικά.
Και όλα αυτά σε ενα επάγγελμα όπως αυτό του διανομέα (ντελιβερά) που έχει μεγάλη επικινδυνότητα αφού ο εργαζόμενος εργάζεται εκτεθειμένος με ενα μηχανάκι συνεχώς , με όλες τις καιρικές συνθήκες στους δρόμους.
Οι δουλειές αυτές, mini jobs όπως λέγονται στο εξωτερικό, είναι δουλειές που δεν μπορείς να τις κάνεις για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ως κύρια δουλειά, δεν μπορείς να κάνεις καριέρα σε αυτές, επικίνδυνες και χαμηλά αμοιβόμενες, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τις παρουσιάσουν ελκυστικές. Είναι περιστασιακές δουλειές του ποδαριού, που θα τις κάνει ενας ξένος χωρίς ασφάλιση, ή ενας απελπισμένος άνθρωπος για να κοροϊδέψει τον εαυτό του οτι εργάζεται.
Πρίν λίγο καιρό είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιον απο τους σημερινούς εργοδότες, απο αυτούς που προηγούμενη επιχείρησή του είναι στη λίστα μεγαλοοφειλετών του δημοσίου και τη νέα του επιχείρηση , για την οποία πήρε επιδοτήσεις, μετέφερε την έδρα της στις ΗΠΑ. Ναι πήρε τα χρήματα απο τα κορόιδα και η επιχείρηση άλλαξε χώρα και ονομασία.
Υποστήριζε λοιπόν, οτι επειδή το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο στην Ελλάδα απο τις ΗΠΑ, θα πρέπει ο έλληνας εξειδικευμένος επιστήμονας πληροφορικής σε κλάδο που αμείβεται στις ΗΠΑ κατα μέσο όρο με 10.000 δολλάρια τον μήνα να αρκεστεί σε 800 καθαρά στην αρχή και με υποσχέσεις οτι θα πάει στα 1300 και παραπάνω αργότερα. Πόσο αργότερα; Όταν θα 'ρθουν τα κότερα.
Αυτή πάντως θεωρείται απο τις καλές περιπτώσεις.Υπάρχουν δεκάδες άλλες εταιρείες, σύγχρονα κάτεργα, που δίνουν 100-200 ευρώ το μήνα και κοροϊδεύουν με υποσχέσεις.
Αν κάποιος κάνει μια βόλτα στο glassdoor.com όπου εργαζόμενοι και πρώην εργαζόμενοι σχολιάζουν και βαθμολογούν τις εταιρείες τους θα γλυτώσει απο μια άσκοπη περιπέτεια μερικών μηνών σε κάποιον απατεώνα ή κάποιον κακό εργοδότη.
Η αύξηση του υποκατώτατου μισθού απο ανθρώπους που έχουν μηδενική γνώση της αγοράς εργασίας αλλά και μηδενική προϋπηρεσία ως εργαζομένοι στον ιδιωτικο τομέα, μόνο ώς ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί.
Τα 100αρια τα 200αρια ως μηνιάτικα, τα 2ευρα ανα ώρα ως ωρομίσθιο,η ανασφάλιστη εργασία, η δωρεάν δοκιμαστική εργασία (μέχρι να βρεθεί το επόμενο κορόιδο) είναι καθημερινά φαινόμενα.
Φυσικά ο άνεργος τις περισσότερες φορές δεν είναι τεμπέλης, αλλά ένας ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος άνθρωπος, που μάλιστα με τις αλχημείες της μέτρησης της ανεργίας, πολλές φορές δεν καταγράφεται, μένει αόρατος.