 |
| SEVENHEADS / pixabay |
Υπενθυμίζω πως η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι λοιπόν καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από άλλες χώρες.
Όταν τώρα το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, κάτι που προκλήθηκε στην Ελλάδα από όλους αυτούς που στην αρχή (2009) την πρόδωσαν και στη συνέχεια υπέγραψαν τη θανατική της καταδίκη, τα μνημόνια, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της όπως η Ρωσία το 1998, τιμωρεί παραδειγματικά τους ενόχους και υπομένει υπερήφανα τις συνέπειες, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν. Άλλωστε, έτσι ή αλλιώς η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία - ούτε την έξοδο της από την Ευρωζώνη.
Οι Πολίτες όμως της χώρας που οδηγείται βίαια στην καταστροφή, δεν έχουν ούτε το ήθος, εάν όχι το θάρρος, να διαμαρτυρηθούν – σιωπώντας εκκωφαντικά, όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους. Δεν διανοούνται καν να βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας μαζικά, έτσι ώστε να επιβάλλουν στην κυβέρνηση τους αυτά που οι ίδιοι επιθυμούν, όπως στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν οι Ισλανδοί – αδιαφορώντας όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά, ανερυθρίαστα, για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους.
Εάν τους ρωτήσει δε κανείς γιατί σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, θα του απαντήσουν πως αναζητούν κάποιον ηγέτη που θα μπορέσει να κρατήσει το λάβαρο της επανάστασης, οδηγώντας τους στην έξοδο από την κρίση – μία στάση που ασφαλώς αποτελεί μεγάλη ντροπή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Ντροπή επειδή οι Έλληνες όφειλαν να γνωρίζουν από την ιστορία τους πως όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, δεν χρειάζεται κανέναν φωτισμένο σωτήρα – ενώ όταν δεν είναι, εμφανίζονται διαρκώς νέοι «κλόουν» που ισχυρίζονται πως έχουν κάθε είδους μαγικά ραβδιά, με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της εξουσίας.
Έτσι φτάσαμε στο απόλυτα εξευτελιστικό σημείο τα Σκόπια να κάνουν δημοψήφισμα για το όνομα της Μακεδονίας, τη γλώσσα και την ιθαγένεια που τους παραχώρησε αυθαίρετα η κυβέρνηση - ενώ στους Έλληνες να μην επιτρέπεται, να μην τους ρωτάει κανείς, παρά το ότι χάνουν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με αποτέλεσμα όλες οι επόμενες γενιές να πληρώσουν ένα τεράστιο τίμημα. Ξανά μεγάλη, εθνική ντροπή για όλους εμάς, ξανά μειοδοσία για μία ακόμη κυβέρνηση.