 |
| mayanabrowski / pixabay |
Καλοκαίρι του 1992. Ιούνιος μήνας. Βρισκόμουν για προσωπικούς λόγους στο Λονδίνο. Κάποιοι γνωστοί που βρήκαμε στην πόλη μας πρότειναν να πάμε να φάμε ένα βράδυ σε ένα μαγαζί που φημιζόταν για τις αργεντίνικες μπριζόλες του.
Του Στρατή Μαζίδη
Το μαγαζί ήταν τίγκα στον κόσμο. Οι σερβιτόρες πηγαινοέρχονταν με κάτι τεράστια πιάτα και ποτήρια μπύρας που χωρούσα ο ίδιος μέσα. Όλα καλά κι ωραία. Και το φαγητό νόστιμο και η παρέα καλή.
Ξαφνικά ακούγονται κάποιες φωνές δυνατότερα από τις υπόλοιπες. Τα πρώτα ζευγάρια μάτια αρχίζουν να αναζητούν τι συμβαίνει. Οι φωνές δυναμώνουν δίχως να καταλαβαίνεις τι λένε. Κάποιοι σηκώνονται. Καρέκλες εκσφενδονίζονται. Πέρασαν από δίπλα μας. Ένα θηρίο δύο μέτρα ύψος - πλάτος σηκώνεται με το μαχαίρι του. Όρθιοι κι οι άλλοι στο σημείο της σύρραξης. Τι γίνεται ρε παιδιά;
Πριν καταλάβουμε τι γίνεται και πως θα βγούμε σώοι από το μαγαζί, έρχονται μέσα τέσσερις αστυνομικοί. Οι δύο αν θυμάμαι καλά, γυναίκες. Τον πήραν σηκωτό κι έφυγαν. Όλα αυτά έγιναν το πολύ μέσα σε λίγα λεπτά. Για πότε ειδοποιήθηκε η αστυνομία, πότε έφτασε, πότε τον μάζεψε, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι.
Σε κάποια άλλη χώρα, δεν ξέρω αν πάει κάπου το μυαλό σας, η αστυνομία θα ερχόταν κατόπιν εορτής. Κάποιος θα είχε μαχαιρωθεί, κάποιοι άλλοι θα είχαν κάνει άτσαλα τη δουλειά των αστυνομικών και θα έφευγαν και αυτοί με χειροπέδες, κάτι κακό θα είχε γίνει. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε κράτη και μπανανίες.