Τραγική πια η κατάσταση σε αυτόν τον τόπο εδώ και δεκαετίες. Κυβερνήσεις δίχως σχέδιο, πολίτες χωρίς παιδεία. Χτίζουμε σε δάση, σε μπαζωμένα ρέματα, οδηγούμε στη ΛΕΑ και γενικώς εξαντλούμε όλα τα περιθώρια για να αυτοκαταστραφούμε.
Του Στρατή Μαζίδη
Ό,τι και να συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο, θρηνούμε θύματα. Περνούν τα χρόνια αλλά τίποτε δεν αλλάζει. Καμία εκπαίδευση, κανένας σχεδιασμός, μόνο ζητάμε κάθε φορά από το Θεό να βάλει το χέρι Του. Και γιατί να το βάλει όμως όταν εμείς καταστρέφουμε ότι Εκείνος δημιούργησε; Ποιος είπε να μπαζώσουμε ρέματα; Να χτίσουμε μέσα στο δάσος; Να κάψουμε το δάσος; Να βάλουμε πυλώνες δίπλα στα δέντρα; Κανείς.
Δεκαετίες τώρα καίγονται τα δάση μας. Τι κάναμε; Έχουμε ένα πανίσχυρο πυροσβεστικό σώμα με επάρκεια ανδρών και σύγχρονα μέσα; Όχι, εμείς προσλαμβάνουμε μόνο στο πρωτόκολλο. Πνιγόμαστε στη Μάνδρα, περνούν οι μήνες και μετά ξαναπνιγόμαστε, χωρίς να έχουμε κάνει τίποτε.
Απαρχαιωμένα αεροπλάνα, τολμηροί πιλότοι, άυπνοι πυροσβέστες, ηρωικοί εθελοντές, θαρραλέοι καπετάνιοι. Αν δεν ήταν αυτοί, θα θρηνούσαμε ακόμη περισσότερους.
Δε γνωρίζω αν αντιμετωπίζουμε έναν ασύμμετρο πόλεμο, αν τα δάση τα καίνε ξένοι πράκτορες κ.ο.κ. Είμαι σίγουρος όμως ότι εμείς είμαστε χαλβάδες. Δεν κάνουμε τίποτε. Οι πολιτικοί μας; Το πολύ πολύ να κάνουν σε live εικόνα καμία σύσκεψη για το θεατρήναι.
Ανύπαρκτοι και ασήμαντοι αντάμα