Διαβάζω από χθες κάποια σχόλια σχετικά με την αυθαίρετη δόμηση στο Μάτι. Δε φταίνε, λέει, οι αυθαιρετήσαντες αλλά το κράτος που τα νομιμοποίησε, αυτοί που έδωσαν τα συγχωροχάρτια κ.ο.κ. Αυτή δηλαδή η αρρωστημένη νοοτροπία της μετάθεσης των ευθυνών.
Του Στρατή Μαζίδη
Με το ίδιο σκεπτικό, να πάτε κι εσείς κι εγώ και να αρχίσουμε να κλέβουμε, να σκοτώνουμε, να βιάζουμε, να παραβλέπουμε το νόμο αλλά εμείς να μην ευθυνόμαστε καθόλου. Μόνο το κράτος αν δε μας πιάσει.
Για να λαδωθεί κάποιος, όσο κι αν το θέλει, αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει το χέρι με το λαδοτήρι. Απλά τα πράγματα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τη διαφορά μεταξύ δάσους και δασικού θήλακα, όπως αναφέρει η πολεοδόμος κ. Καραβασίλη στην καταγγελία της για την περιοχή. Στα δικά μου μάτια το Μάτι ήταν δάσος.
Κι αν έγινε πολεοδόμηση τότε γιατί δεν απαλλοτριώθηκαν μέρη των ιδιοκτησεών ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίοι δρόμοι, πεζοδρόμια, δίκτυα ομβρύων κτλ;
Γράφουν όλοι ότι η πρόσβαση στη θάλασσα ήταν ανύπαρκτη. Αληθεύει. Προσωπικά γνωρίζω τα μονοπάτια που οδηγούν στην παραλία αλλά αυτά δεν εντοπίζονται μέσα σε καπνούς και φωτιές.
Εν πάση περιπτώσει ακριβώς εξαιτίας των δεκάδων νεκρών που θα αυξηθούν διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν εν ζωή οι αγνοούμενοι, μια καλή λύση κι αρχή για το Μάτι και τη χώρα συνολικά είναι να γκρεμιστούν όλα τα σπίτια που κτίστηκαν αυθαίρετα και να οδηγηθούν εκεί που πρέπει, απαλλαγμένοι από την περιουσία τους, όλοι όσοι έβαλαν νομιμοποιητικές υπογραφές ενώ δε θα έπρεπε.