Ένα δερμάτινο γάντι χωρίς δάκτυλα, αλλά με μια κυρτή, καλά ακονισμένη λεπίδα στο κάτω μέρος, κατάλληλο και για αγροτικές εργασίες, ήταν βασικό φονικό όπλο των Κροατών Ουστάσι (Ustaše, από το ustanem= ξεσηκώνομαι), για τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων στο στρατόπεδο Γιασένοβατς της Κροατίας, το «Άουσβιτς των Βαλκανίων» ή «το Ολοκαύτωμα του Βατικανού», στη διάρκεια του Β. Παγκοσμίου Πολέμου.
Βασίλης Στοϊλόπουλος
Ένα φτηνό όπλο που πήρε και το ανάλογο όνομα: "Srbosjek" («σφαγέας των Σέρβων»). Η φρίκη από ατέλειωτους κομμένους λαιμούς γυναικόπαιδων πρέπει να ήταν πάντως μεγαλύτερη από ότι στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς (αν μπορεί να συγκρίνει κανείς). Ακόμα και ο Γκαίμπελς δεν έκρυβε την απέχθειά του για το φιλοναζιστικό καθεστώς-μαριονέτα του «Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας»: «Οι Ουστάζι έχουν ιδρύσει ένα τρομοκρατικό καθεστώς για το οποίο κάθε περιγραφή μοιάζει με χλεύη». Για δε τον αρχηγό τους, τον "Poglavnik", Άντε Πάβελιτς, είχε μόνο βαθειά περιφρόνηση: «Αληθινά μια αξιοθρήνητη φιγούρα».
Ο Άντε Πάβελιτς κατάφερε όμως με τη βοήθεια της καθολικής εκκλησίας, που συμμετείχε ενεργά στα εγκλήματα του Γιασένοβατς με ηθικό αυτουργό τον περιβόητο καρδινάλιο Στέπενατς, μετά τον πόλεμο να εγκατασταθεί στην Αργεντινή.
Μέχρι το θάνατό του, το 1959, δεν τον αναζήτησε κανένας «κυνηγός ναζί», ούτε καν ο Τίτο. Αντίθετα, υπήρξε για αρκετά σύμβουλος ασφαλείας του Χουάν Περόν. Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα είδος ανεξήγητης ασυλίας.
Όπως αναλογικά και σήμερα, που ελάχιστα ακούγονται για τον κραυγαλέο κροατικό εθνικισμό, σε αντίθεση π.χ. με τον ουγγρικό του Όρμπαν. Είναι όμως όντως ανεξήγητο;