Μια φωτιά που κατέκαψε τα πάντα στο πέρασμά της. Μαζί και ενενήντα ανθρώπους, εκ των οποίων όσους δεν έκαψε, έπνιξε. Μια φοβερή καταστροφή ασχέτων των αρκετών και πολυεπίπεδων αιτιών της.
Του Στρατή Μαζίδη
Κι όμως. Δε βλέπω πουθενά ζεσουίδες. Ούτε προφίλ με ελληνικές σημαίες να φαίνονται από πίσω. Φυσικά και αυτά τα ζε σουί δεν τα πήρα ποτέ σοβαρά. Ούτε οι σκοτωμένοι, ούτε οι πνιγμένοι, ούτε οι καμμένοι επιστρέφουν με ένα status. Πρέπει όμως να αναδείξουμε την υποκρισία και την επιλεκτική ευαισθησία κάποιων.
Όπως δεν είδα ζεσουίδες για τους 250 άμαχους που καθάρισαν οι ισλαμοφασίστες του ISIS με τους βομβιστές αυτοκτονίας στη Σουέιντα της Συρίας. Όσο για τα απαχθέντα κοριτσάκια που κινδυνεύουν να τα κάψουν ζωντανά; Ούτε συζήτηση.
Ζούμε σε μια υποκριτική εποχή. Η ευαισθησία είναι επιλεκτική και συνεπώς ψεύτικη. Κάποιοι νεκροί μετρούν περισσότερο από κάποιους άλλους. Για κάποιους έχουμε κύματα ζεσουίδων, για κάποιους άλλους όχι. Για αυτό καλό είναι να μην ακολουθούμε το συρμό που άλλοι κατευθύνουν, την επόμενη φορά που κάποια άλλη καταστροφή ή δεινό θα πλήξει τον κόσμο. Άλλωστε επί της ουσίας δεν πετυχαίνουμε τίποτε, παρά μόνο αποτελούμε συστατικά μέρη ευρύτερων κοινωνικών πειραμάτων. «Εγώ δε θα πάρω άλλο, ευχαριστώ δεν είμαι φίλος».