Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί επανέρχομαι όσο πιο τακτικά μπορώ στην υπόθεση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Αισθάνομαι ένα είδος ευθύνης κι ενοχής πως πρέπει να εξαντλήσουμε τα περιθώρια για να μην ξεχαστούν και τεθούν στο περιθώριο από την επικαιρότητα. Επιπλέον τα παιδιά βρίσκονται στις τουρκικές φυλακές για παραπάνω από τέσσερις μήνες με υποψίες και σενάρια κατηγοριών.
Του Στρατή Μαζίδη
Η κοινή γνώμη διαβάζει τα κείμενα που γράφονται για τον Αγγελο και το Δημήτρη. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό και μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να μάθουν τα παιδιά ότι Ελληνες πίσω στην πατρίδα τους σκέπτονται καθημερινά, ενώ αρκετοί στην προσευχή τους θα τους μνημονεύσουν.
Και φυσικά δεν ξεχνάμε τον σπουδαίο αγωνιστή της ελευθερίας, το
Γιάννη-Βασίλη Γιαϊλαλί, που δίνει κι αυτός τη μάχη, που κράτησε ψηλά τη
σημαία για όλους εμάς τους απογόνους των Μικρασιατών που δυστυχώς δε
ζούμε εκεί που θα θέλαμε.
Το διαπεραστικό του Αγγελου και του Δημήτρη που μεταφέρονται σιδηροδέσμιοι τρυπά το χοντρό μπετόν της φυλακής, λυγίζει τα σίδερα και φτάνει ως εμάς. Όχι όλους όμως.
Οι ανώτεροί τους που δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα ενώ η Τουρκία έδειξε από τις απόπειρες εμβολισμού ότι αναζητά αιχμαλώτους, ακόμη βρίσκονται στις θέσεις τους. Δεν παραιτούνται. Δεν αισθάνονται ένα πλάκωμα όταν κοιμούνται τις νύχτες. Ούτε αυτοί, ούτε ο Α/ΓΕΣ, ούτε ο Α/ΓΕΕΘΑ, ούτε ο πολύς Καμμένος, ούτε η Ντόρα κι ο Αβραμόπουλος που ετοιμάζονται να πάνε στην Αγκυρα.
Δεν ξαπλώνουν αυτοί το βράδυ στο κελί της φυλακής. Δεν είναι αυτοί που βλέπουν να περνά η ζωή τους, τα νιάτα τους πίσω από τα κάγκελα. Ούτε είναι το δικό τους παιδί. Δεν είναι αυτό το εργαλείο στα χέρια του επικίνδυνου Ερντογάν. Το βλέμμα των παιδιών δεν αγγίζει την ψυχή τους.
Η πατρίδα όμως τέτοια παιδιά χρειάζεται. Ίσως μου πείτε πως γίνονται ήρωες κατά λάθος, από μια παγίδα. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετρά είναι το ορθό ανάστημά τους, το καθαρό βλέμμα, η υπομονή, η προσμονή, οι δύο και τρεις που χρειάζονται να τους μεταφέρουν γιατί τους τρέμουν.